Voor het VBO en diens rechtse pers is het ook nooit goed. Ze wilden niet dat de werknemers n.a.v. de nationale staking openbare wegen en bedrijventerreinen gingen afzetten en dreigden met deurwaarders. Wanneer de bonden dit dan niet doen is de staking zogenaamd mislukt. De patroons blijven beroep doen op éénzijdige verzoekschriften en deurwaarders ondanks het feit dat België reeds 3x op de vingers werd getikt door Europa wegens het inzetten van rechtbanken en daardoor het stakingsrecht beknotten. Het wordt tijd dat de vakbonden veel offensiever gaan reageren en zelf naar de (Europese) rechtbank stappen om dwangsommen te eisen tegen die patroons die het stakingsrecht beknotten. Daarnaast moeten de bonden zich eens beraden over de actiemiddelen die hen ter beschikking staan:
• Het afzetten van industrieterreinen en openbare wegen maken integraal onderdeel uit van het stakingsrecht, het recht op betogen en het recht op vrije meningsuiting. De bonden moeten deze wettelijke en democratische vrijheden maximaal benutten om maximaal effect te verkrijgen.
• Elke staking heeft de bedoeling de tegenpartij te dwingen verder overleg te plegen maar niet vrijblijvend. In dit overleg dient rekening gehouden te worden met de standpunten van de vakbonden (die trouwens veel representatiever zijn dan de werkgeversorganisaties). Patroons geven om niks buiten hun eigen portemonnee. Een zeer triestige levensvisie maar dat is hun probleem. Een staking heeft dus de bedoeling zoveel mogelijk economische schade aan de werkgevers toe te brengen als middel niet vrijblijvende onderhandelingen af te dwingen.
• Op basis van dit gegeven kan de vakbond nagaan hoe deze doelstelling het beste wordt bereikt. Dat hoeft niet altijd een algemene staking te zijn. Als 10 luchtverkeersleiders staken ligt gans de luchthaven plat. Dat geld voor heel wat overheids- en private bedrijven. Op basis van een studie per bedrijf/sector kan bepaald worden hoe de gewenste effecten maximaal kunnen worden bereikt.
• De vakbonden moeten zich niet geroepen voelen om al te veel munitie te geven aan hun tegenstanders. Bij deze staking is dat misschien wel gebeurd door de stakingsaanzegging veel te vroeg te doen waardoor de VOKA-pers een nooit geziene vakbondsbashing-actie kon opzetten. De ambigue opstelling van de vakbondstop (staken of actie voeren, geen wegen afzetten, geen bedrijventerreinen afzetten etc.) was zeker geen hulp.
De werknemers moeten beseffen dat dit beleid de bedoeling heeft de sociale zekerheid af te breken, de lonen onder druk te zetten, de arbeid te precairiseren en finaal de index af te schaffen. Willen onze bonden niet hetzelfde lot ondergaan als hun Engelse tegenhangers, dan zullen ze in gemeenschappelijk front een coherente strategie moeten ontwikkelen om dit nefaste beleid te keren. Zo’n strategie is er vooralsnog niet.
