Na de gemeenteraardsverkiezingen lanceerde de Heer Bart De Wever ter voorbereiding van de “moeder aller verkiezingen” een aantal fantasmagorische (Walter Be,jamin, Lieven De Cauter) begrippen die zijn campagne een mythologische glans moesten geven. BDW stelde reeds bij aanvang van de verkiezingsstrijd voor de gemeenteraden dat zijn doel verder reikte dan het burgemeesterschap van Antwerpen. Zijn overwinning noemde hij onmiddellijk “historisch”: “de kracht van verandering begon in Antwerpen”. De “gezond” rechtse onderstroom in Vlaanderen. Confederalisme. Van 2013 maken ze op de receptie 1302. Pieter De Coninck en Hendrik Conscience, …..
De beoogde veranderingen worden vermomd in beelden uit een mythisch verleden en tonen zo impliciet een verlangen naar ouderwetse orde en gezag waarvan de mythen getuigen. Mythologische fascinatie als tegengif voor onzekerheid en angst. Zo ook probeert BDW een “stichtingsmythe”van een breuk met het verleden en verandering (vooruitgang) te lanceren. Hij wil de geschiedenis ingaan als de stichter van het onafhankelijke Vlaanderen. Zei hij niet dat zijn verkiezing tot burgermeester een “historische” gebeurtenis was? Dat daar “geschiedenis” werd geschreven. En hij lanceert die mythe met veel ijver en passie in de Vlaamse publieke opinie zodat ze een ontegensprekelijke boventoon wordt in de verkiezingsstrijd , die op die manier niet over de feitelijke economische en sociale dimensie gaat.
In zijn comumn in de Standaard van 12/02/2013 met als titel HET OORDEEL VAN DE EEUWIGHEID analyseert hij de figuur van Richard III die de geschiedenis is ingegaan als een wreedaardige vorst. Dat gebeurde door schrijvers (Thomas More, William Shakespeare) die de overwinnaars als ‘broodheren” hadden. En dan gaat BDW verder:
“Mocht Richard die zwaardlengte naar het hoofd van Henry Tudor niet tekort gekomen zijn, had de arme man misschien de geschiedenis kunnen ingaan als de verlichte en vooruitziende vorst die hij zeker was. Zo werkt het nu eenmaal. Je kan de geschiedenis ingaan als een vader des vaderlands die net op tijd en met grote volharding alle tegenstand wist te overwinnen om de toekomst van zijn volk op het nippertje veilig te stellen. Maar voor hetzelfde geld kan je definitief een reputatie opgekleefd krijgen als een kwaadaardige leider die altijd het conflict opzocht en die als een diabolische figuur mensen wist te manipuleren zodat ze onwillig tot het instrument werden gemaakt van je slechte bedoelingen. Totdat je uiteindelijk werd afgestopt door verlichte krachten die net op tijd je kwaadaardige intenties ontmaskerden en die de moed hadden om je te bestrijden tot het bittere einde.” (de nadruk is telkens van mij)
Ik laat de interpretatie van de overgang van de derde persoon (Richard) naar de tweede persoon (je) aan de lezer over.
Ecrasons l’infâme!
