Onder de titel ‘Motie van vertrouwen
graag’ poogt Pieter Timmermans (gedelegeerd bestuurde VBO) de realiteit dat
alleen bedrijven beter zullen worden van de taxshift een andere wending te
geven. (DS 27.07.2015)
Werkgevers zijn de kop van jut jammert hij.
Tien jaar geleden, zo zegt hij in de krant De Standaard, vroeg hij een
groot vakbonds-leider: ‘kan je garanderen dat mensen langer werken dankzij
tijdskrediet omdat ze dan meer kunnen onthaasten?’ Hij antwoorde: ‘Ik kan het u
niet garanderen, maar ik ga er wel van uit.’
Pieter Timmermans verkiest hier uiteraard de naam van de vakbondsman
niet te vermelden, die zou dat wel eens kunnen ontkennen. Maar behoudens deze
verwijzing van Pieter is dit uiteraard een domme vraag. Jawel, domme vragen bestaan.
De vakbond en bij uitbreiding de vakbondsman heeft als doel de rechten
van de arbeider/bediende in zijn relatie met de onderneming te verdedigen.
Tevens is het doel van een vakbond niet om winst te maken of om jobs te creëren
maar om te streven naar een economie die ten dienste van de samenleving staat
en er op toe te zien dat de jobs menswaardig en behoorlijk betaald zijn. In die
zin stelt Pieter dus een domme vraag. Mocht Pieter trouwens de
winstmaximalisatie inruilen voor de belangen van de samenleving hij zou die
vraag niet stellen.
In het neoliberale tijdperk worden de rechten van dezen die niet
gratuit in de verhalen van de nieuwe elite van Captains of misery geloven danig
ingeperkt.
Pieter verkiest om het aloude mantra van het rode gevaar weer maar eens
naar boven te halen door het eenvoudig verzoek om minstens een plan-garantie op
jobs voor te leggen af te doen als het herleven van de planeconomie ten tijde
van het Sovjet-tijdperk. In het neoliberale tijdperk daarentegen worden de rechten van en steun aan
dezen die niet gratuit in de verhalen van de nieuwe elite van Captains of
misery geloven immers danig ingeperkt. Dat is een beetje meer van deze tijd,
van deze moderne tijd zeg maar.
Merkwaardig is, vind ik, dat het VBO toch al een aantal jaren op die
zelfde nagel van de loonlastenverlaging klopt en dat die nu eindelijk is
beantwoord. Je zou er dus kunnen vanuit gaan, alhoewel ik al benieuwd ben wat
de volgende mantra zal worden, dat dit probleem voor hen nu is opgelost, rest
hen alleen nog het geld om te zetten in investeringen en tewerkstelling. Niet
dus.
Om zijn goede bedoelingen kenbaar te maken haalt hij er zelfs het
missionstatement van het VBO bij dat stipuleert dat de werkgevers voor een
sociaal gecorrigeerde markteconomie staan. Missionstatements moeten natuurlijk
ook nog waargemaakt worden en daar loopt het bij Pieter Timmermans nogal eens
fout.
Daar waar het missionstatement sociale correcties nodig stelt voegt
Pieter er maar onmiddellijk aan toe dat in een vrije markt jobcreatie zich niet
laat decreteren. Het is niet in de Wetstraat zo voegt hij er nog aan toe dat
jobs gecreëerd worden. Nou moe! Waar dan wel, want daar draait dat ganse gedoe
toch rond? In het Sovjet-tijdperk was het de overheid die niet corrigeerde maar
dicteerde. In het neoliberale tijdperk van vandaag wil de ondernemer niet
corrigeren maar dicteren. Kan het niet zijn dat de oplossing precies in het
midden ligt, daar waar de overheid op de rem gaat staan als Pieter Timmermans
de regels van zijn eigen missionstatement weer maar eens wil overtreden? Is dat
niet het evenwicht waar we naar op zoek zijn?
Wanneer je niet openlijk en met een menselijk gelaat naar de toekomst
wil kijken dan hoef je ook niet om een motie van vertrouwen te vragen.
Ik probeer even te volgen wanneer Pieter stelt dat de economie geen
exacte wetenschap is. Vandaag even niet, hoor ik hem denken, en dat economische
groei ook bepaald wordt door de internationale omgeving en het globale
vertrouwen. Dat klopt uiteraard, niets van dat alles valt te berekenen en mijn
vertrouwen in Europa om maar iets te zeggen is tot ver onder nul gezakt. Ik heb
het gehad met dit Europa.
Ik treed Pieter dus volmondig bij in bovenstaande, maar wanneer een
regering op aandringen van de ondernemers nog net voor het zomerreces de in de
groep van tien waar Pieter deel van uitmaakt overeengekomen betaling van de
tweede maand ziekteverlof schrapt, dan is een vraag om ‘vertrouwen graag’ totaal
ongepast.
Precies om bovenvermelde houding van het VBO en van deze regering
verzoek ik bij deze tot een ‘Motie van
wantrouwen graag’. Uitgedrukt in massa’s betogingen na de vakantieperiode.
Betogingen met pit en zonder weerga. Genoeg is immers genoeg, Pieter!