Ik reed netjes op het rechter rijvak klaar om de volgende afslag te nemen. Eenmaal de afslag zich aandient schuif ik netjes op in het rijvak naar rechts. Door het manoeuvre was ik iets teveel naar rechts van het rijvak opgeschoven en dus schuif ik terug naar mijn 2/3 positie. En plots komt er een wagen die me nog snel inhaalt, half op het ene rijvak half op het andere en die me dus op een haar na omver rijd. Amper 100 meter verder staat meneer stil in de file voor het rode licht. Dat hij natuurlijk ook al wel gezien op het ogenblik hij me nog absoluut moest inhalen. Op die plek moet je immers steeds aanschuiven en minstens twee rode lichten laten voorbij gaan voor het jou beurt is. Je ziet de wagens al van ver bumper aan bumper staan.
Normaal zucht ik eens als een pipo dergelijk manoeuvre uithaalt en rijd ik hem dan vrolijk voorbij zonder bumper aan te staan wachten, met een brede grijn trek ik dan op van als het licht op groen flitst. In mijn achteruitkijspiegel zie ik dan de fille staan in de wetenschap dat wagen die nog absoluut wilde inhalen nog minstens 4 minuten zal staan aanschuiven.
Deze keer was ik echter danig verschoten dat hij mijn woede demon ontketende, ik dus naast hem ging rijden om oogcontact te maken. Geen scheldpartij, gewoon eens goed oogcontact maken en hem mijn vlammende blik toewerpen.
Terwijl ik ermee bezig was flitste een verhaal door mij hoofd dat ik las op een andere blog. Een koppel op een Harley werd door een 4×4 bijna van de baan gereden. De bestuurder van de 4×4 schoof zonder te verwittigen plots naar het linker rijvak en reeds nagenoeg de Harley van de weg. De Harley bestuurder op zijn beurt ging dan weer naast de 4×4 rijden om oogcontact te zoeken. Zeker op een Harley mist zo iets immers nooit zijn effect. Terwijl de Harley man zijn blik fixeert op de 4×4 bestuurder duikt er echter een bocht op, de Harley vliegt uit de bocht en beide opzittenden overlijden iets later in het ziekenhuis.
Ik ontwaak net op tijd uit mijn roes, kijk voor me en zie hoe de wagen voor me al stilstaat op meer dan 5 meter van de wagen voor hem. Ik kan nog net op tijd in de remmen gaan en kom tot stilstand op een haar van de bumper van de wagen voor me. De bestuurder die me zo net haast haast van de baan reeds schuift iets opzij zodat ik er langs kan met de wesp. Ik schuif de wesp door de opening door, zwaai even om te bedanken en schuif verder naar voor tot aan de lichten.
Als het licht op groen springt rijd ik er als eerste vandoor, deze keer niet met mijn brede grijns maar een diep zucht van opluchting. Voor één keer liet ik heel even mijn woede demon los, en bijna had hij me te grazen genomen.
