De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

patrickhens

MO* en Venezuela: een verhaal van volksbedrog

donderdag 4 mei 2017 19:31

Spread the love

Patrick Hens
30 april 2017

Via de berichtgeving en “analyses” probeert het zogezegd progressieve tijdschrift MO* haar lezers al jaren wijs te maken dat Venezolaanse regering dictatoriaal is, dat de democratie er ver zoek is en dat de regering repressief optreedt tegen de bevolking. Ze schakelen daar “kenners” voor in zoals Alma De Walsche, Orlando Verde – die via Facebook toegaf dat hij “bij de oppositie zit”, maar die bewering later weer introk – en nu is er een nieuw licht aan de horizon, namelijk Lisa Couderé, die als “Latijns-Amerika kenner” al een tijdje haar gemanipuleerde en eenzijdige berichtgeving loslaat op de lezers. Steevast wordt in MO* de kant gekozen van de reactionaire oppositie. We proberen in dit artikel de beweringen die Couderé in haar meest recente publicatie[i] aanhaalt te weerleggen en de feiten weer te geven. De lezers hebben daar recht op.

Spanningen in Venezuela: Couderé vervoegt de reactionaire pers

De laatste weken lijdt Venezuela voor de zoveelste keer onder gewelddadige straatprotesten van de oppositie, met tientallen doden tot gevolg. Als de oppositiepartijen merken dat een overwinning via een democratische manier in het gedrang komt dan is het hun gewoonte met geweld op te treden om op een ondemocratische manier resultaat te boeken. Ook nu zijn ze er weer niet gerust in want de populariteit van president Maduro is volgens onafhankelijk peilingsbureau Hinterlaces terug aan het stijgen[ii]. En waarschijnlijk is dat niet in de eerste plaats omdat Maduro een socialistisch beleid voert, want dat doet hij niet, maar vanwege de constante imperialistische inmenging en het geweld, de verdeeldheid en het ondemocratisch gedrag van de oppositie, die zelf geen echt programma heeft, behalve dan de omverwerping van de regering.

En dat zijn de momenten waarop Couderé de “strijd” van de Venezolaanse opposanten vervoegt en zich als een leeuwin op haar toetsenbord stort. In april schreef ze maar liefst drie artikels over Venezuela voor MO*, die een voor een de situatie in het land op een ongebalanceerde manier beschrijven en heel wat halve waarheden en soms zelfs leugens bevatten, steeds in het voordeel van de reactionaire oppositie. Zelf vindt ze blijkbaar dat ze daarbij zeer goed werk levert. Ze schrijft in een van haar recente artikels het volgende:

“Het Zuid-Amerikaanse land was wel een treffend voorbeeld van daar waar de journalistiek tekort kan schieten. Venezuela komt sinds vorig jaar sporadisch onder de aandacht in de internationale media. Op MO* konden we het afglijden van het land in verschillende artikels volgen:

Venezuela op de rand van de zelfvernietiging (24/02/2016)
Venezuela: Hoeveel tijd krijgt Nicolas Maduro nog? (31/05/2016)
De tragische neergang van Venezuela (24/07/2016)
Ontploft Venezuela vandaag? (01/09/2016)
Overleeft Venezuela de mars op het paleis? (31/09/2017)
De falende staat Venezuela: zonder basismedicatie stort gezondheidszorg in (17/11/2016)
Geen geld in Venezuela. Wel salsa (en chaos) met Maduro (23/12/2016)”

Volgens haar komt Venezuela slechts “sporadisch onder de aandacht van de internationale media”, terwijl er wereldwijd een mediaoorlog tegen het land gevoerd wordt en de regering zowat dagelijks beschimpt en beschuldigd wordt. Aan ego heeft Couderé al vast geen gebrek. Aan ego heeft Couderé al vast geen gebrek, want zij en MO* zouden dé bron zijn voor analyses over Venezuela.

Let ook op de keuze van de titels voor haar publicaties.

De argumenten van Couderé en de weerlegging

Voor dit artikel zullen we ons concentreren op haar meeste recente publicatie: “Bevolking heeft niets meer te verliezen in Venezuela”

Laat ons beginnen met de titel zelf. Zou Couderé wel beseffen dat het volk namelijk wel degelijk alles te verliezen heeft, mocht de oppositie terug aan de macht komen. De oppositieleiders zijn dezelfde die het land bestuurden in de tijden voor Hugo Chávez, toen een neoliberaal beleid het land in de afgrond stortte met een ongekende ongelijkheid en armoede tot gevolg. Een maatschappij waarbij de meerderheid van de bevolking, de armere mensen geen stem hadden en repressief neergeslagen werden als ze hun stem probeerden te verheffen. Het zijn nog steeds dezelfde leiders die toen geweld tegen het volk gebruikten, via onderlinge afspraken er voor zorgden dat hun neoliberale partijen aan de macht konden blijven (tot de opkomst van Hugo Chávez) en die een beslissende rol speelden bij het ondemocratisch en gewelddadig afzetten van Chávez tijdens de staatsgreep van 2002.

Foto 1: Een stukje geschiedenis: vijftien jaar geleden, 11 april 2002. De Venezolaanse oligarchen plegen een staatsgreep tegen Hugo Chávez. Ze ontbonden alle bevoegdheden van de staatsinstellingen, ook die van het parlement en arresteerden de president. Op de foto zien we de leiders van Primero Justicia die een verklaring voorlezen in steun van de staatsgreep. Omcirkeld: Henrique Capriles: mislukte presidentskandidaat en gouverneur van deelstaat Miranda, Leopoldo Lopez die in de gevangenis zit voor zijn rol in de gewelddadige oppositieopstanden van 2014 waarbij tientallen mensen stierven en Julio Borges, oppositieleider en huidig voorzitter van het parlement. Dit zijn de heren van de “democratische” oppositie.

En natuurlijk zijn er op dit ogenblik ernstige problemen in Venezuela maar ondanks de economische crisis blijft Venezuela het goed doen op het vlak van de menselijke ontwikkeling, en zeker in vergelijking met de meeste Zuid-Amerikaanse landen, zoals onlangs bevestigd door de Verenigde Naties[iii].

Dan beschrijft Couderé hoe heel veel opposanten de straat opkwamen “tegen het regime van president Nicolas Maduro”. Het gebruik van het woord regime alleen al verraadt haar vooringenomenheid. Maar ook de chavisten kwamen met honderdduizenden op straat in steun van de regering en tegen de inmenging van de Verenigde Staten. Couderé heeft dat spijtig genoeg blijkbaar gemist, geen enkel woord over deze manifestatie, noch over de rol die de Verenigde Staten spelen bij de destabilisering van het land. En dat lijkt ons zeker geen onbelangrijke factor in heel het gebeuren in Venezuela.

Couderé gaat dan verder over de slachtoffers die er gevallen zijn, noemt enkele namen, maar geeft geen details over de doodsoorzaak. Wij zullen dit later in dit artikel wel doen (zie appendix). We vermoeden ook dat ze zich met opzet niet uitspreekt over de manier waarop vele mensen stierven, want de “democratische” oppositie zit er in vele gevallen voor iets tussen. Ze doet dan ook nog een wilde greep naar het aantal mensen dat gearresteerd is en meent te weten dat de ordediensten “extreem repressief optraden”. En het klopt dat er gevallen zijn waar de ordetroepen hun boekje te buiten gingen met dodelijke slachtoffers als gevolg. De verantwoordelijken werden gearresteerd en wachten op hun proces. Maar nergens vermeldt Couderé dat de opposanten scholen en ziekenhuizen aanvallen, waardoor (premature) kinderen geëvacueerd moesten worden, dat ze scherpschutters inzetten tegen chavisten, dat ze mensen verwonden en vermoorden door zware voorwerpen van een appartement naar beneden te gooien als er regeringsaanhangers voorbij komen, dat ze met vuurwapens op de ordetroepen schieten, regeringsgebouwen en voertuigen aanvallen en in brand steken etc. Welke regering in een ander land zou dit allemaal tolereren? En er is nog veel meer. Een overzicht van het geweld dat de opposanten gebruiken is in deze video te zien: https://www.youtube.com/watch?v=-QJoRrn-NQo. Beelden waar duidelijk te zien is dat er met scherp op de ordetroepen geschoten wordt door opposanten: https://www.youtube.com/watch?v=ZNxTMqAAEAk.

En natuurlijk komt ook “de vrouw van de tank” aan bod. Ze wordt, net als in de meeste andere westerse media, omschreven als een heldin en vergeleken met de man tijdens de Tienanmen-protesten in China. Uiteraard is elke vergelijking daarmee totaal fout. De “dappere opposante” zou volgens sommige media ook de “symbool staan voor de revolutie”. Waar ze in werkelijkheid symbool voor staat is de “contrarevolutie”, natuurlijk. Reactionairen hebben nu eenmaal niet de eigenschap revoluties in gang te zetten, dat heeft Chávez samen met de chavisten gedaan. Revolutie en contrarevolutie worden gewoon (opzettelijk) met elkaar verward. En MO* speelt het vieze spelletje mee. Het is onbegrijpelijk dat er nog steeds mensen zijn die zich laten vangen door de leugens en verdraaiingen van de (internationale) media. Iemand die een beetje na kan denken moet toch inzien dat de geloofwaardigheid helemaal zoek is?

Wat Couderé er ook niet bij vertelt is dat deze gepantserde wagens (en geen tanks dus) ingezet werden om te voorkomen dat opposanten de manifestatie van de chavisten te bereikten. In 2002 slaagden ze daar wel in met als gevolg tientallen doden door kogels van sluipschutters die banden hadden met de oppositie. Het is de taak van de overheid om dit soort drama’s te voorkomen en haar burgers te beschermen, en daarvoor werden de pantserwagens ingezet. Een harde kern van de oppositiebetogers probeert ook altijd op een gewelddadige manier de politieversperringen te doorbreken, om toch maar in de buurt te kunnen komen van regeringsaanhangers. En als dit enkel met pantserwagens en traangas voorkomen kan worden dan is het gebruik daarvan zeker verantwoord. Volgens Couderé is dat repressie. In feite voert de regering enkel haar taak uit om (dodelijk) geweld onder burgers, zowel chavisten als opposanten, te voorkomen. Dat is haar plicht.

De “repressieve” maatregelen van de politie zouden de opposanten dan ook minder pijn doen dan de honger die ze lijden. Als we dan zien dat heel wat opposanten nieuwe merkkledij dragen, de modernste snufjes hebben om videobeelden te maken van hun protesten en zelfs geld hebben om gasmaskers te kopen (die ongeveer vijf maandlonen kosten), dan denken wij niet dat er op hun manifestaties veel hongerigen rondlopen. Zou Couderé daar al eens bij stil gestaan hebben? Het is trouwens ook geweten dat de meeste oppositieprotesten georganiseerd worden vanuit de wijken waar de rijkere middenklasse woont.

Ook de onderhandelingen tussen de regering en de oppositie komen aan bod. Couderé schrijft dat die mislukt waren. Wat ze er niet bij vertelt is dat de onderhandelingen mislukken omdat de oppositie steeds wegloopt van de onderhandelingstafel. De regering is altijd vragende partij voor dialoog geweest. Hoewel dialoog met deze oppositie niets uit zal halen. Hun eisen brengen de verwezenlijkingen van Hugo Chávez en de democratie in gevaar en bovendien onderhandel je niet met coupplegers. Bij elke onderhandelde toegeving maken ze er misbruik van. Geef ze een vinger en ze pakken de hele hand.

Het gaat ook nog over verkiezingen. Couderé schrijft: “Het is weinig aanneembaar dat Maduro de eis van de oppositie om presidentsverkiezingen te houden zal inwilligen”. Ze vergeet te vermelden dat de oppositie eigenlijk Maduro wil afzetten en dat ze vervroegde verkiezingen willen. En inderdaad, die komen er niet, want de wettelijke voorwaarden daarvoor zijn niet vervuld. Zoals altijd zullen er wel degelijk verkiezingen komen in Venezuela: dit jaar zijn dat lokale verkiezingen en in 2018 komen er presidentsverkiezingen, zoals wettelijk vastgesteld. De verkiezingen in Venezuela staan trouwens internationaal bekend als een van de meest transparante en betrouwbare.

Couderé heeft ook nog een nonnetje ontdekt op de manifestaties: Zuster Esperanza. Bij wijze van uitzondering zullen we hier geen commentaar op leveren. Ook niet op het feit dat onze “Latijns-Amerika kenner” CNN aanhaalt als referentie. De aandachtige lezer zal daar zelf wel zijn conclusies uit trekken.

Weg met MO*

Wij zullen de laatsten zijn om te ontkennen dat er ernstige problemen zijn in Venezuela. En die hebben verschillende oorzaken. Er is de enorme daling van de olieprijzen, er is de economische sabotage vanwege de oligarchie en de privébedrijven, er zijn de constante internationale en imperialistische aanvallen met de Verenigde Staten op kop. Maar ook de regering maakt fouten en treedt niet altijd daadkrachtig en gepast op. Net zoals er corruptie bestaat bij de oppositie is die ook aanwezig in het staatsapparaat en de eigen partij. Aan de oorzaken van deze crisis en de recente toestand in het land zouden we een extra uitgebreid artikel kunnen wijden. Het zou ons hier te ver leiden. Een vrij recent artikel vindt u onder deze link: http://www.handsoffvenezuela.org/waarom-is-venezuela-in-crisis.htm

Maar een belangrijk wapen dat rechtse en neoliberale krachten inzetten tegen Venezuela is de internationale pers en de manipulatie van de wereldbevolking met betrekking tot wat er aan de hand is in Venezuela. En MO* maakt daar deel van uit. Het ergste is dat dit tijdschrift zich als “progressief” profileert, maar betreffende Venezuela is het dat helemaal niet, integendeel zelfs. Het valse “linkse imago” dat ze uitstralen maakt dat heel wat mensen hen ook geloven en niet inzien dat ze, wat Venezuela betreft, halve waarheden of zelfs leugens verkondigen, en bepaalde feiten angstvallig verborgen houden. MO* moet hier dringend iets aan doen. Andere landen of thema’s worden vaak wel op een vrij progressieve manier benaderd en het is dan ook voor ons een raadsel waarom dat niet zo is in het geval van onder andere Venezuela. De redactie moet zich dan ook eens dringend bezinnen over de houding van sommige van hun “specialisten”, zich kritisch opstellen ten opzichte van hun schrijfsels en vooral ook aan fact-checking doen. Als dat niet op vrij korte termijn gebeurt – want er is dringend objectiviteit op internationaal vlak nodig ter bescherming van de democratie en de progressieve verwezenlijkingen in Venezuela – dan rest ons niets anders dan te verwijzen naar de titel van deze paragraaf.

Patrick Hens