Ook in de zorg was het bij de eerste stakingsacties (van onbepaalde duur) de vraag welk zorg tot de minimumdiensten behoorde. Daarvoor werd een punctuele lijst opgemaakt en met de gehandicapten, die 24 in de voorziening woonden, overlegd. Er werd een aangepast dienstrooster opgemaakt die als basis diende voor de opeisingen door de gouverneur. Eens de staking van 5 maand in de voorziening afgelopen kwam die neer op 60% van de dienstverlening, dwz dat alle andere dagen stakingsdagen waren waarvoor de vakbond tussenkwam (telling op basis van de RSZ-staten). Hier was geen sprake van ziekte om het stakingsverlies te voorkomen. Aan de staking kwam een einde omdat er geen meerderheid van 66% meer was om de staking voort te zetten.

Als je dan nagaat hoe de gevangenisbewakers deze elementaire afspraken met de voeten treden, weigeren een minimale dienst af te spreken, dan is dit anti-syndicaal en hemeltergend. De vrouw van een gevangene al goed aan wat de minimale dienst kan inhouden. Het gaat altijd om een fractie of % van de normale dienstverlening. En die kan in alle omstandigheden geleverd, ook al is er globaal niet voldoende personeel in de normale dienstverlening. Het is maar op deze basis dat men voldoende steun kan verwerven van de publieke opinie om z’n eisen ten gronde en structureel door te drukken.

Heb aan Walter Cornelis, toch gedurende tien jaar de trekker van de vaklbondsacties in de Non-Profit, mét resultaten, in het verleden en nu ook deze analyses voorgelegd en hij staat er volledig achter.

In het geval van gevangenen, zoals voor gehandicapten en zieken trouwens, gaat het om ‘minimale zorg”. Die nalaten, ook in geval van staking, is schending van een fundamenteel mensenrecht.

Maar het is niet enkel de ‘minimale’zorg/dienst’ waar het over gaat. Er is meer. De vraag stelde zich in 1988, bij de eerste staking met minimale dienst in de Non-Profit, of men de controle op de werksituatie uit handen zou geven (aan rode kruis, vrijwilligers enz) of dat men deze, langs de minimale zorg/dienst, zelf in handen wenste te houden, in feite tot een bezetting van de voorziening, onder stakingsomstandigheden, zou overgaan. Het is dat laatste geworden.

En ook voor de gevangenissen staat het opnemen van minimale zorg/dienst in gevangenissen gelijk aan het behoud van de syndicale controle over de situatie, en niet, zoals nu gebeurt, niet alleen de zorg weigeren, maar ook de controle uit handen geven aan politie of militairen.

De redelijkheid zal niet (meer) terugkeren bij de fractie van gevangenisbewakers die corporatistisch, sectair en anti-syndicale, want niet-solidair en tegen de statuten gerichte (update), actie voeren. Het is de vakbond die het terug moet overnemen en de syndicale regels en democratie, met respect voor de mensenrechten (doen) toepassen.