De grote wereld jaagt schrik aan en we vallen terug op eigen gelijk eerst. Intussen worden we mee opgezogen in een bepaald denkmodel dat sommige meningen liever niet toelaat, in een redeneringswijze die sommige andere mogelijkheden om problemen op te lossen liever niet wil zien en vooral een denkmodel dat vijanden ziet, dat niks realiseert intussen en het ontbreken van besluiten bij de vijand zijn onwil legt. En dit vijanddenken wordt aanvaard, wordt politiek verwoord en uitgespeeld, wordt verkocht als identiteit. En in dit kielzog groeit de agressie. En het aanvaarden van agressie en gewelddadig doen en denken.
Die zal er wel altijd zijn geweest. Ik denk aan de overal aanwezige monumenten die rechtstreeks of onrechtstreeks geweld, vijanddenken en macht bejubelen. Als kind zag ik die beelden in het dorp reeds, ik was geïmponeerd door de statigheid en grootheid van het werk. Nu ben ik wat ouder, ik kan de mythologische beelden van Vrouwe Vrijheid in wild joelende fonteinen met mythologisch auro, wel waarderen. Daar leidt de mythologie naar een breder blikveld waarbinnen men een leven moet plaatsen. Maar voor beelden waar vijanden aan stukken worden gehakt of waar de spieren zich spannen om het Gelijk te bevechten met bloed en moord, daar heb ik het erg moeilijk mee. Die verheerlijking van geweld, dat bejubelen van onbekende soldaten die stierven voor enge visies en politieke leugens, het zalven met romantische ideeën die niet waar zijn, met beloftes die steevast pas gerealiseerd zullen worden ‘als de vijand weg is of ons met rust laat’. Belachelijk. Al die soldaten waren het liefst van al geen ‘helden’ geworden. Ze wilden terug naar vrouw en kind.
Sinds de jaren negentig hebben vele mensen hun eigen solidaire idealen en Verlichtings-ideeën laten schieten, en zijn ze mee willen varen, meegenomen in het kielzog van de leiders met een nieuwe identiteit. De oude identiteit werd afgelegd, samen met het kind zijn, en nu is er sfeer die doorgaat voor verandering, en het tempo is de kracht die mensen moet overtuigen. Ik heb schrik als ik het gemak zie waarmee mensen woorden overnemen die ze in de jaren negentig nog als extremistisch soms als racistisch inkleurden. Nu gebruiken ze die woorden en het gebeurt uit ‘belang’ voor het volk en zijn nieuwe leiders. De maatpakken komen uit dezelfde winkels als die van de oude krokodillen die in die verre jaren negentig moesten worden geslacht.
Dankzij de facebook-democratie mag nu eenieder eenzelfde verbale veldslag beginnen, in naam van recht van spreken en in naam van zelfverdediging. Sommige komen mij over als een kleine leider, die rond de vlaamsnationalistische tafel rondstruinen en de kruimels pikken van de groten. En dat mag, zolang de grote leiders grote leiders kunnen blijven. Want het gat niet om een nieuwe samenleving waar mensen op basis van gelijkwaardigheid en vrijheid kunnen en mogen samenleven, welke identiteit ze ook hebben. De grote leiders verkiezen gehoorzaamheid boven originaliteit. Vlamingen moeten Vlamingen zijn, moeten Vlaams denken, zich Vlaams gedragen, zich Vlaams uitdrukken en Vlaamse idealen hebben. Sorry, hier haak ik af. Ik wil immers Vlamingen met een hoofddoek, met che guevarra, met kruistekens, Vlamingen die niiet-Vlaamse wortels hebben, bruine Vlamingen, kebabvlamingen, appelmoesvlamingen, zondaggaanwewandelenmetblotekuiten-vlamingen, ik wil Vlamingen die boos zijn in Brussel en Vlamingen die Frans spreken in Brussel. Ik wil Vlamingen die als Nederlands zingen, of Engels zingen, of Frans zingen. En wil dat ook op de radio horen.
