Ik begon deze maand oktober met de bedenking hoe ver mijn geboorteland, Nigeria, geëvolueerd is tot een nationale staat, 51 jaar – op 1 oktober – na de onafhankelijkheid van het Britse koloniale bewind. Bij nader inzien moest ik bij deze oorspronkelijke gedachte ook besluiten dat het land er nog beter aan toe zou kunnen zijn, mocht het meer vooruitziende en onzelfzuchtige leiders hebben gehad. Ik sluit de maand af op 31 oktober met drie sleutelmomenten in mijn aangenomen land, België:
14.00 uur: Een demonstratie van Occupy Ostend onder leiding van de jongerenafdeling van Groen! in samenwerking met enkele (oppositie)partijen. Het doel was om de aandacht te vestigen op de dictatoriale neigingen van de burgemeester van Oostende en de onverantwoorde financiële speculaties bij Dexia bank, die de Oostendse belastingbetaler zo’n €12 miljoen hebben gekost. De burgemeester weigerde tijdens de gemeenteraad om formele verantwoording af te leggen voor deze roekeloze investering. Eerder die dag had een lokale krant mijn standpunt hierover gevraagd. Ik beschreef de situatie als een schoolvoorbeeld van ‘de arrogantie van de macht’. De mensen hebben er genoeg van, vooral de jongeren. Ik schreef ook enkele commentaren op Facebook als antwoord op een jongere (werkzaam bij Dexia!) die zei dat de protestactie niets zou uithalen.
17.30 uur: Op de Algemene Vergadering van het Algemene Ziekenhuis Sint-Jan, Campus Henri Serruys Oostende, waar ik in de Raad zit als lid van de Algemene Vergadering, onthield ik me bij de stemming om de statuten van het ziekenhuis te wijzigen. Daarbij stelde ik ook enkele geanimeerde vragen aan de voorzitter over het feit dat raadsleden geen toegang krijgen tot belangrijke documenten met betrekking tot de voorgestelde wijzigingen, alsook de onrust en onzekerheid onder het personeel en de patiënten over een mogelijke verborgen agenda die de sluiting van het ziekenhuis beoogt, te beginnen met het opdoeken van de afdeling pediatrie…
19.30 uur: Ik voegde me bij de vrijwilligersvergadering van Jakoeboe vzw, één van de lokale welzijnsorganisaties die ik steun en waar ikzelf eind de jaren ‘90 de eerste voorzitter was bij de oprichting. Ik ontving er de updates over de campagne van Welzijnszorg “armoede is geen kinderspel” waarvoor ik in naam van Jakoeboe in het weekend van 10 – 11 december zal spreken over mijn werk ter bestrijding van kinderarmoede. We bespraken het werkbezoek aan Rome van Pater Martin. Onze discussie leidde tot de stelling dat gezien het geloof afneemt in het Westen, Afrikaanse priesters gerekruteerd worden om hier in de kerken te komen werken. Net zoals de economie in het Westen verzadigd raakt en haar productie naar de ontwikkelingslanden verhuist. Daarbij heeft het Westen te kampen met een verouderde bevolking en een daling van het aantal arbeidskrachten.
Het is wel zo dat de aantrekking van buitenlandse priesters naar België onder impuls van de Missionarissen van Scheut een andere invulling heeft. Het Euro-centrisch denken van vroeger – wij weten en hebben alles; de anderen weten en hebben niets te bieden en dus moeten wij hen alles brengen – wordt nu vervangen door een internationale solidariteit waarbij niet-Europeanen ook iets te bieden hebben. Op het ogenblik dat Scheut (gesticht in het jaar 1862) beslist heeft om breeddenkend en internationaal te worden, was ze werkelijk visionair. Het is precies die visionaire denken dat vandaag ontbreekt in de Belgische migratiebeleid. Onze beleidsmakers zien migratie als een last. Men kan het ook zien als een win-win voor iedereen op lange termijn…
Net toen de discussie interessant werd, was het tijd voor mij om te vertrekken. Ik had Tonia en de jongens beloofd dat ik die dag vroeg genoeg thuis zou zijn om samen naar een film te kijken. Iedereen was thuis voor de herfstvakantie en we keken ernaar uit om iets samen te doen.
Terwijl ik op deze laatste oktoberdag met een koele wind in de rug naar huis fietste, bedacht ik dat ik mijn Facebook profielfoto moest veranderen voordat de popcorn op de salontafel werd gezet. De hele maand oktober had er namelijk een foto van mezelf in groen-witte, traditionele Nigeriaanse klederdracht gestaan in solidariteit met Nigeria. De persmededeling over de ontransparant manier van besluitvorming van het ziekenhuis zou voor andere dag zijn.
Tot ziens oktober, welkom november, Tonia’s geboortemaand!
*Collins Nweke(Groen!) is OCMW- raadslidin Oostende
