Goedemorgen. Een van de constructieve slogans die mij het meest troffen en bijbleven uit mijn jonge jaren in de de eighties, is de boutade, een voluntaristische correctie op de befaamde uitspraak van de cerebrale filosoof René Descartes, uitgedacht in zijn bed, waarin hij ‘s morgens lang bleef liggen:

“Je pense,
donc je suis!”

In het Latijn krijgt dat nog meer een aura:

“Cogito,
Ergo sum”

De alternatieve wijsheid luidde destijds in elk geval, met een uitdagend rijmpje:

“Je danse,
donc je suis!”

De achterliggende idee was dat onze maatschappij, onze politiek, onze zeden, onze wetenschap en wetenschappers… al teveel cerebraal waren geworden.
De jeugdigen van de “sociale bewegingen” verwoordden het zelf graag zo:

“Lui als Descartes: die leven maar met de bovenste vijf centimeter van hun lichaam! Dansen is wat we moeten doen! Dat is een magisch gebeuren. Meer Vitaliteit, alstublieft!

Vandaag zien we klaar en duidelijk hoe ook deze op het eerste gezicht verstandige en liefelijke “correctie” wat betreft de richting voor de menselijke activiteit een onbegaanbare droomweg bood:

Donald Trump brengt dezer dagen effectief de emotie, het hele lijf, inclusief de vechtlustige gonaden terug in het spel van politiek, “denken” en besturen. Wat zien we dan? We zien dat dit niet alleen tot meer vrolijke, wervelend-menselijke emoties leidt, maar dat er ook weer tot Het Gevecht wordt overgegaan! Oorlog voeren is ook juist wat ons uiterlijk zo lieve lichaam ons laat doen.