De in de vorige gemeenteverkiezingen voor het eerst verkozen politicus van SP-signatuur Niko Geldhof, werd na de verkiezingen gebombardeerd tot Schepen van Toerisme (naast een aantal andere bevoegdheden) te Oostende. Deze Schepen trekt voor de jaarlijkse kerstmarkt een gigantische tent op boven het Wapenplein waarin zelfs de niet-verplaatsbare kiosk die op het plein staat, in werd ondergebracht. Een aan het megalomane neigend evenement dat een stuitend symbool aan het worden is van hoe het niet moet. Dit geldverslindende en energieslurpende evenement dient uiteindelijk vooral één doel: de profilering van de figuur Geldhof.
Is dat wat we zoeken in politici? Mensen die hun zelfprofilering verstrengelen met het uitvoeren van hun job? En dat, liefst zo spectaculair en prestigieus mogelijk? Dat de stad wil doen aan stadspromotie is begrijpelijk. Maar dat dit moet gebeuren op een visieloze manier door een banale aaneenschakeling van creativiteitsarme evenementen die mikken op de grote massa’s ten koste van een doordacht beleid, lijkt me niet de weg te gaan. Voorbeelden genoeg: een obligate Oostendse kermis in de maand oktober, iets met Halloween in aanloop naar november, ‘het beste terras’ in de zomermaanden, iets met Valentijn in februari en loop het lijstje maar af: Oostende doet er wel iets inspiratieloos mee. De reden daarvoor is duidelijk. Hoewel de SPa hier reeds jarenlang de plak zwaait, is het het op de platte commercie gerichte beleid van de Open Vld die feitelijk wordt uitgevoerd op het vlak van toerisme. Trouwens, ook op vlak van cultuur en milieu voert Oostende een rechts beleid met links aan de macht. Je kan er als Oostendenaar enkel bij staan huilen daar er bitter weinig alternatief is.
Stadsontwikkeling of -profilering is niet inspelen op de grootst gemene deler, maar is het bekijken van de troeven en tekortkomingen in een gemeente en vervolgens daarop verder bouwen. Daarna komt het creatieve aspect en moet je durven nadenken over de langetermijnstoekomst van Oostende. En lukt dat niet met de zetelende politici, nodig dan mensen uit die het wél kunnen weten.
De profileringdrang van een aantal politici is bovendien niet enkel een gemeentelijk probleem. Het komt op alle niveaus voor daar het de makkelijkste manier is om zichtbaarheid en daarmee herverkiesbaarheid te creëren. Wie voert er werkelijk nog een beleid dat steunt op een langetermijnsvisie? Onlangs was er de beleidsnota van Staatssecretaris voor Milieu en Energie Melchior Wathelet. Hij wil de burger responsabiliseren met onhaalbare voorstellen zoals het stimuleren van de burger om elektrische wagens aan te kopen. Maar wie kan dat betalen? Een peperdure wagen met een actieradius van hoogstens enkele honderden kilometers, wat dus de elektrische wagen tot een stadswagen reduceert. Waar is het beleid van Wathelet wat betreft haalbare alternatieven zoals de wagen die rijdt op waterstof? Want die is enkel ecologisch als de productie van waterstof zo milieuvriendelijk wordt gemaakt, dus met een gecontroleerde en doorgedreven zuivering van de milieuverontreiniging die daarbij komt kijken. Voorstellen zoals het mogelijk maken om waterstof aan te maken ‘in de eigen garage’ zoals hier en daar wordt gehoord, moeten zeer kritisch bekeken worden en vermoedelijk streng gereguleerd. We willen niet in een toekomst terechtkomen waarin we rondrijden met emissieloze en dus ‘groene’ wagens maar er wel om de hoek een vervuilende installatie staat te draaien. Dan zijn we weer even veraf.
In plaats van met veel rumoer in alle kranten uw aanwezigheid opnieuw kenbaar te maken met de fletse boodschap: “We hebben niet alle antwoorden maar we denken er alvast over na!”, krijgt u de raad mee, mijnheer Wathelet, om niet meer op tv te verschijnen, niet meer te denken aan uw politieke toekomst, maar te ageren op de stortvloed aan problemen die er al zijn en de stortvloed aan problemen die er zeer snel in de toekomst aankomen.
Patrick De Neve
Oostendenaar en freelance journalist
