Juist de blog van Streefteef hier op DeWereldMorgen gelezen en ik moet bekennen dat ik ook zo ongeveer reeds mijn hele leven worstel met het idee dat je als leerling/kind een leraar met ‘meester’ moet of zou moeten aanspreken en nee, als kind had ik er de pest aan om een leraar met ‘meester’ aan te spreken, nee, dat deed ik niet, gelukkig moest dat niet op de lagere school waar ik vanaf mijn 7de jaar les volgde! Dus vanaf mijn 7de levensjaar denk ik reeds over deze kwestie na, ‘meester’ noemde ik een leraar dus niet, nee, een simpele ‘meneer’ moest volstaan, dat drukt net voldoende afstand uit en komt toch beleefd over en formeel genoeg! Want simpelweg onderwijzend personeel bij de voornaam aanspreken dat vond ik ook niet goed én dat zou ongetwijfeld ook niet gemogen hebben bij de scholen waar ik les volgde. 

Tevens vroeg ik mij af waarom een vrouwelijke leerkracht dan met ‘juf’ of ‘mevrouw’ moest aangesproken worden, waarom dan niet met ‘meesteres’, dat doet en deed in ‘t hele onderwijssysteem hier in Vlaanderen vast geen enkele leerling! Stonden vrouwelijke leerkrachten dan op de onderwijsladder dan (toch) een stapje lager ook al was er officieel ‘gelijkheid’, ik ben een kind van de jaren ’70 en ’80, dus gelijkheid in ‘t onderwijs bestond toen ook al!

Nee, hoe dan ook bij ‘t feit dat kinderen/jongeren een leraar ‘meester’ moeten noemen of zouden moeten noemen heb ik ‘t moeilijk!

Algemeen heb ik ‘t moeilijk met ‘t woord ‘meester’ (en/of ‘meesteres’), ik ben er niet per sé op tegen om iemand ‘meester’ te noemen, maar ik gebruik de term maar voor advocaten, deurwaarders en notarissen omdat ik graag formeel doe en dus vind dat ‘t mooi staat!  Verder gebruik ik de term ‘meester’ voor iemand die ik althans een virtuoos (liefst in zijn vak en/of bezigheid) vind en ook wel voor een leraar die mij wat kan bijbrengen op spiritueel gebied! Maar voor de rest, nee, weg met ‘meester/’meesteres’!