Terwijl je voor wat betreft de onderhandelingen over het eenheidsstatuut zou denken dat daar zinnige argumenten met elkaar worden uitgewisseld blijkt niets minder waar te zijn.
Eén van de maatregelen die vandaag in het oog springen is ‘het verplicht thuis ter beschikking blijven’ van de controlegeneesheer bij ziekte. Meer, daaraan gekoppeld het verlies van gewaarborgd loon voor de dag zelf en de dagen ervoor.
Dat dit allemaal gebeurt onder het begeleidende oog van Minister van werkgelegenheid Monica De Coninck maakt het allemaal nog schrijnender.
Dat dit getuigt van onderhandelingen die nauwelijks het niveau halen van de speelplaats is duidelijk. Dat dit op politiek niveau wordt verdergezet is, mocht het niet van onbetamelijke dwaasheid getuigen, uitermate beschamend.
Ik kan mij bij de onderhandelingen dus wel één en ander voorstellen. Monica, die als herboren neoliberaal en zonder blablabla de meubels wil redden terwijl Pieter Timmermans de onderhandelingen verstoord door steeds maar te herhalen dat Jantje altijd ziek is en dat niemand dat controleert waardoor alle zin voor realiteit in de onderhandeling verdwenen is en het respect van werknemer tegenover werkgever voor lange tijd van de tafel wordt geveegd. Geen zinnige argumentatie meer maar slechts kinderlijk gewauwel waarover druk onderhandeld wordt. Pathetisch toch?
Vooreerst is er de praktische uitwerking van dit voorstel. Wanneer precies zal je aanwezig moeten zijn? Tussen 8 en 12, 10 en 14, 12 en 16? En wat wanneer een dokter voorschrijft dat je hoe dan ook de woning mag verlaten? Wat wanneer je als alleenstaande op pad moet naar de apotheker? Dan toch maar even wachten tot de verplichte ter beschikkingsstelling is verlopen? Of aan de apotheker een briefje vragen om uw aanwezigheid te bevestigen? En wat met de uitgebluste manager of handarbeider die meer gebaat is met een wandeling dan met thuis te zitten kniezen? Juridisch valt hier nog iets over te zeggen denk ik. Psychoanalytisch ook helaas!
Los hiervan kan ik wat deze maatregel betreft geen enkel voordeel voor de werkgever bedenken tenzij de kinderlijke gedachte dat de ondernemer zijn bedrijf wil omtoveren tot één grote kindertuin.
Wie zich in de kindertuin echter onbetamelijk gedraagt riskeert met een blauw oog naar huis te komen. Ik vrees dat het dan ook dat is wat zal gebeuren indien de werkgeversorganisaties zich niet opnieuw gaan profileren als partners met een ernstige visie op zinvol economisch en sociaal beleid.
Wat Monica De Coninck betreft tenslotte, als de socialisten zich dan al positief profileren door het werk van John Crombez en het oprichten van een coöperatieve dan zal het aan Monica liggen dat de socialisten bij de volgende verkiezingen alsnog met de bek tegen de grond gaan.
Of om op het huidige onderhandelingsniveau te blijven, Meester! Monica heeft ons pootje gelapt!