Wij blanken… Onze cultuur heeft de meest interessante en fijne dingen voortgebracht. Ik las vandaag Joyce (Dubliners) en Derib (Chinook) in de avond. Ik luisterde naar Liszt (Harmonies réligieuses). En ik schrijf u door de lucht een bedenking die ik niet kon hebben ontwikkeld zonder hogere studies en reizen door vele landen. Bij kaarslicht en elektrisch licht. (696 woorden)

En toch. Velen van ons hebben de wijsheid en de kunst verleerd tevreden te leven met weinig.

Zelf kan ik niet zeggen dat ik veel heb. Door lot en eigen stuurmanskunst leef ik doorheen diepe dalen die met dienstbaarheid te maken hebben. Ondanks en dankzij die stijl mag ik geregeld mooie toppen bereiken, met wijds uitzicht. Maar ik ben geen bezitter. Mijn bezit zal wellicht niet veel meer bedragen dan de waarde van mijn marmeren grafsteen als ik ooit sterf. Ik zal niet veel mee nemen naar het hiernamaals.

Zijn vele van de mensen waar ik moet mee omgaan niet verslaafd aan de race naar de centen?

Ik hoop dat de invoering van een basaal bestaansminimum voor iedere volwassen burger een goede kentering mag brengen, en een catastrofe mag afwenden.

Want een cultuur die meer en meer tunnelzicht vertoont gefocust op succes en bezit… daar valt geen heil meer te vinden op termijn. De racistische uitvallen zijn in mijn ogen een onbewuste reflex van diep ontevreden mensen. Wie God niet meer ziet…

Kwetsbare medemensen links laten liggen… het is geen recept voor een voldaan bestaan.

Zwarten zijn juist wijzer.

Ik heb altijd een zwak gehad voor zwarten.

Zij zijn het meest vernederde en gepijnigde volk, alleen daarom al.

Want wie door lijden gaat, beseft vaak veel beter diepe waarheden over de existentie.

En die wordt vaak milder en coöperatiever.

Denk aan de boodschap van de serie “Roots” rond de lotgevallen van Kunta Kinte en zijn nakomelingen, van Ghana tot Georgia, USA.

De kolonisatie is echt niet goed geweest.

Afrikanen leven misschien wel meer tevreden en gelukkig dan wij, vandaag!

Ook in onze voormalige kolonie.

Ik heb daar persoonlijk betrouwbare getuigenissen over vernomen van een moedige, bescheiden mannelijke reiziger die het hele binnenland lange tijd bezocht en met de mensen in contact is gegaan in de dorpen.

“Wij vragen niet om meer geld maar om meer verwanten”

Sta daar eens bij stil.

Dat is een uitspraak van een nobele prijswinnaar. Chinua Achebe.

Een Nigeriaan. Een Igbo.

Ik kan mij niet van de indruk ontdoen, dat als wij Belgen meer in die zin zouden gaan leven, op zoek naar meer verwanten, en loskomen van het geld, wij op een veel betere toekomst zouden afstevenen.

Misschien moet je historicus zijn en door veel lijden zijn gegaan als kind, en zeer dienstbaar hebben geleefd, om dat in te zien.

Het kan ook helpen dat ik met een Zwartafrikaanse bord, bad en bed heb gedeeld en maritale status.

“Wij vragen niet om meer geld,

maar om meer verwanten”.

——————————————————

Chinua Achebe (° 1930 Ogidi, Nigeria – 2013, Boston, USA)

Hij is een van de meest heldere en doeltreffende anti-koloniale schrijvers. Zijn eerste meesterwerk “Things fall apart” heb ik gelezen en is een prachtige aanklacht tegen het cultuurimperialisme van blanken en missionarissen in zijn land. Het boek is een van de meest gewaardeerde van alle tijden, werd in meer dan vijftig talen vertaald en meer dan 12 miljoen exemplaren gingen over de toonbank. Achebe won de Man Booker International prijs. Hij werkte als hoogleraar aan universiteiten in de VS (nabij New York) en in Nigeria. Hij leidde twee Publishing Houses in Nigeria.

He wrote the novels No Longer at Ease (1960), Arrow of God (1964) and A Man of the People (1966), all of which address the issue of traditional ways of life coming into conflict with new, often colonial, points of view. Anthills of the Savannah [1987] took on a similar theme.

Chinua started his career as a radio broadcaster and founded a publishing house aimed at children’s books.

He undertook to demonstrate that the novel “The heart of darkness”, a famous book by Joseph Conrad that illustrates that White (Belgian) colonising people had been cruel, cold and extremely self centered, in fact was full of deep racist opinions itself…

Bronnen: biography.com en Föllmi & Föllmi, “Wijsheid uit Afrika. 365 dagen”, Lannoo, pagina van 2 september.