Naar waarheid en in een open geest deelde ik het volgende voor de friends op Facebook op vrijdag in de namiddag.
___
In het park, waar ik om nuttige redenen én voor het genoegen door trok, hebben wij een goed gesprek gevoerd met een passante.
Een leeftijdsgenote die veel levenswijsheid en mensenkennis opdeed, onder andere in het beroep als Persoonlijk Asistent van een bedrijfsmanager.
Een van de punten waar we in onze analyse op uitkomen en het roerend eens over zijn, was dat een van de gegroeide waarden in deze tijd is: efficiëntie.
Doeltreffend, maar dus ook lineair, eenzijdig.
“De beste maaltijd is nog altijd deze
die je
samen
zelf gemaakt hebt”
… zo vatten wij wat wij daarover dachten, samen.
Met andere woorden: er zijn aan iets als een maaltijd koken
ook spirituele,
rituele
en sociale aspecten.
En dan krijg je op den duur vereenzaamde mensen, die vluchten in “absolute kicks” van drugs of binge kijken, binge drinken of binge…
Ook met de analyse die ik in blogs al uiteen heb gezet, over het feit dat Emancipatie van de vrouw met nadelen, met een prijs en een keerzijde komt, zijn wij het eens.
Dat het debat daarover ook nog maar schoorvoetend op gang komt.
“Je kunt niet alles hebben”, zegt J.“EN een job, EN kinderen EN in het weekend met vriendinnen op stap gaan!Ik vind dat mensen dan beter geen kinderen nemen.”
Ja, de “autonomie”, de drang naar Zelfbeschikking en de zin naar Vrijheid, zij zijn, doorgeschoten. En zij brengen toenemend nadelen mee.
Dat vrouwen nu in zowat alle beroepen zetelen, is een goede zaak, dat is maatschappelijk goed. Hoogleraren, rechters, ingenieurs, politie-inspecteurs, advocaten, chauffeurs en bestuurders, bedrijfsleiders, leraressen…
Dat de kinderen daardoor minder toewijding en minder intense opvoeding meekrijgen, dat is wel vermoedelijk negatief. Dat zien wij, als zestigers, intussen aan een hele rits sociale en psychologische symptomen.
J. ruimt bijvoorbeeld zelf, zoals ik, bij de doortochten door parken spontaan het zwerfvuil op. Aan de kust was zij recent geschokt door het vele afval dat achtergelaten blijft, wij zagen het in de media, in de TV-journaals en op de sites van de VRT en De Standaard.
In elk geval, een conclusie mag luiden: een goed persoonlijk gesprek doet de mens deugd.
Dat kan geregeld effectief ook plaatsvinden met totaal onbekenden, op voorwaarde dat je erin oefent.
Practice makes perfect.
____________________________________
Nadat ik dit verslagje had gepost op sociale media, kwamen er al gauw een reeks likes en een reeks reacties. In de avond besloot ik ze te lezen en op enkele een reactie te geven.
Lees en denk even mee, als u wil.
___ ___ ___ ___ ___ ___ ___ ___ ___
W. C: een afwijzende reactie
___________________
“”je kunt niet alles hebben. En een job. En kinderen. En in het weekend op stap gaan met vrienden.”
Daarom dat Scandinavische mannen deeltijds werken en hun rol als warme papa met veel plezier opnemen en primordiaal vinden.
Uw beeld man/ vrouw is tergend verouderd.
En afval op stranden op stranden en in parken toeschrijven aan vrouwen die gaan werken en hun kinderen slecht opvoeden… echt? U hebt geen antropologische empathische skills.
U analyseert vanuit concepten die u per se bevestigd wil zien en daarom verdraait u de complexe werkelijkheid. Jammer.
Als u intens zou omgaan met ouders die 30’ers en 40’ers zijn dan zou u merken dat zij én toegewijd opvoeden, én waarden doorgeven én een carrière hebben en binnen hun gezin evenwichten vinden.
___
Waarom hebben wij geen bedrijfscultuur die voltijdse jobs afschaft en vervangt door 2/3 jobs zodat gezinnen -voor een volwaardig loon- drie dagen per week rust hebben en harmonieuzer in het leven staan?
Waarom is de economie niet ontwikkeld ifv gezinnen, ipv dat burgers zich aan de economie moeten aanpassen? Dat zijn de vragen die er toe doen.
En o ja vaders kunnen perfect vanaf jonge leeftijd mee een ‘moederrol’ vervullen. Ook reeds tijdens de eerste 1000 dagen.”
Mijn antwoord
__________
.. Willy, bedankt voor het meegeven van uw analyse en persoonlijk idee. Ook al kan ik het er niet echt mee eens zijn, en is het beeld dat u schetst ook niet echt pertinent te noemen.
Waarom pleiten voor een grondig bijgestuurd arbeidsduurmodel als de ouders het volgens jou toch al zo perfect doen? Of is uw verdediging van hedendaagse ouders toch een beetje vals? Of zullen we zeggen, wat overdreven toeschietelijk, wat voortvarend in het medelijden… Overmatig positief en optimistisch ook, wellicht een gewoon, onkritisch meepraten volgens de temperatuur van de tijd, voor het behoud van de status quo.
Wat uw laatste stelling betreft, bijvoorbeeld, hebben zelfs de felste feministen intussen moeten toegeven dat het niet te best lukt, de jonge vaders evenzeer tot vaderen overhalen, tot evenaren van wat de meeste moeders nog altijd spontaan doen.
Ik vrees dat u de intussen harde en alarmerende stukje van de werkelijkheid niet wil zien. Misschien om de banale reden dat fout erkennen en aanpassen lastig is. Liever gewoon voortdoen, vanuit de problematische uitgesleten sporen waarin de tijdsgeest (een van commercie, geld en vrije tijd) heel wat personen nu eenmaal gebracht heeft.
U gaat liever voor wegkijken van de akelige, gevaarlijke realiteit dat een aantal jongeren afglijdt, door “gebrek aan opvoeding”, jawel, tot in de gevarenzone.
Liever niet zien hoe een hele generatie intussen nonchalant met duizend en een zaken omspringt, van wikkels en blikjes achterlaten tot spoorwegovergangen negeren!
___
Liever niet horen hoe deskundige dokters rapporteren dat sinds enkele jaren iets heel nieuws waar te nemen valt: hoe op Spoed elke week wel een kind van tien jaar aan de deur staat met zelfdodingsplannen!
Misschien gaat u van uw kant wel te véél met ouders, dertigers en veertigers om, en mist u anderzijds belangrijke sociologische en medische informatie?
___
Ik voorspel dat binnen tien of twintig jaar uw soort houding door historici en psychologen als onverantwoord schuldig verzuim zal worden geduid. Een vorm van verregaande, conservatieve en egocentrische passiviteit.
Een vorm van verraad aan duizend jarige goede gewoonten van nabijheid bieden, tijd en inzet. Een vorm van verraad naar de kinderen.
Een houding die een vitaal deel van het sociale weefsel op het spel zette, en ondermijnde. En aldus een mis-groei veroorzaakte die maar tegen hoge menselijke en financiële kosten en na vele, vele jaren zou kunnen rechtgezet worden.
_________________________
Een getuigenis
“Ik verhuurde mijn winkelpand aan Ahmed een Tunesiër.
Die zegde – en ik geef hem gelijk- “jullie zorgen niet voor elkaar”.
“Voor ons zijn onze ouders primair en dan heel de familie.”
Ik woonde boven de winkel en hoorde hem tegen zijn mensen zeggen, “Martine hoort bij onze familie, behandel ze zo”.
Vroeger was het bij ons ook zo. En bij mijn broer en zus is het ook een nestje waar kinderen en kleinkinderen altijd aanwezig zijn.
Ik heb soms heimwee naar ons warm gezin van in onze kindertijd, en ja met de kleine ruzies inbegrepen.” [Martine]
__________________________
Een vraag
Y: “uw bemerking tav “de beste maaltijd…”, alludeert u aan Multatuli’s toespraak tot de hoofden van Lebak in de Max Havelaar? Voor mij een van de parrels van de Ned-talige literatuur: “Niet in het eten der paddhi is de vreugde, maar in het eten der paddhi die men zelf geplant heeft.””
SHS:
Inderdaad, in volgende zin. Het betreft vooral een zeer persoonlijke, authentieke ervaring; een van mijn allermooiste herinneringen is bijvoorbeeld wanneer ik als driejarige mocht erbij zijn als papa ontbijt op bed bracht voor mama. Samen eten doet nog altijd diep deugd. Een jaar of dertig geleden las ik dan de woorden die u citeert in een boek van een professor psychologie, een boek dat wijze lessen tracht te brengen, over geluk in onze tijd. Ik heb die formulering sindsdien gekoesterd; een vriend kwam mij eens tegen en herinnerde zich na meer dan tien jaar nog, hoe ik in een zaal met honderden mensen bij een lezing over landbouw en milieu deze zin had geciteerd tijdens het vragenmoment. Zo mooi vind ik die zin. – Zoals zo vaak ervaar ik bepaalde zaken eerst zelf intens, en ben ik blij als ik op een dag woorden, een quote vind van een persoonlijkheid, die “plus que parfait” dat bepaalde sentiment uitdrukken. Die ik van dan af letterlijk kan citeren, gebruiken in debatten. Zoals ik de gevleugelde uitspraak leerde kennen gaat ze zo:
“Het is niet in het eten van de rijst dat het genoegen schuilt, maar in het eten van de rijst die je zelf geplant, zelf gesneden en zelf klaargemaakt hebt”.
Toemaatje
Laat ons het eens over een andere boeg gooien, en een en ander langs de positieve kant benaderen, met een beeld met een verhaal.
Zie het “featured image” bovenaan deze blog.
Precies zes jaar en negen dagen geleden had ik op de volle trein naar Brugge een zeer vriendelijk gesprek met een moeder met haar kindje.
Volgers weten hoe enthousiast ik over betrokken, toegewijd moederschap ben, en ik kon dit een beetje overbrengen.
Op bepaald moment bood ik het meisje een studentenkoek aan. Zij was er happy mee, de moeder was ook blij, en stond mij toe het moment te vereeuwigen.
Ik geloof dat de taal die wij gebruikten, het Engels was.
Op Flickr, de wereldwijde foto-site, heeft dit beeld intussen meer dan 59.000 views.
Het is een beeld dat hopelijk een beetje kan uitdrukken hoe wij, mijn hond Fellow en ik, geregeld wondermooie ontmoetingen meemaken.
Meer algemeen, lijkt dit een mooi beeld van hoe toevallige contacten in de publieke ruimte kunnen verlopen en hoe onverwachts een ronduit hartverwarmend gesprek kan plaatsvinden.
In de “echte wereld”, non-digitaal, dan altijd. Het zou jammer zijn als jongere generaties die vaardigheid en openheid zouden kwijtraken, door al te ver te worden meegezogen in de wereld van schermen en oortjes, van afzondering. Dat dit kleine beeldverhaal aanstekelijk mag werken.
