Een citaat van 10 jaar geleden zegt veel.
Misschien wordt het ook nog eens gelezen na enkele onthoofdingen en andere terroristische daden?
Wat men kan verwachten is dat Europa wel tolerant is tegenover de Islam, maar niet tolerant zal zijn (of blijven) tegenover islamisme
Europeanen zijn niet voorbereid op het islamisme.
In de debatten wordt nog steeds gereageerd alsof aanslagen, of pogingen hiertoe, het werk zijn van ontspoorde individuen. (Ook nu weer!)
Ze begrijpen niet dat de politieke islam een brede beweging is en een vijand van de open Westerse samenleving en elke zucht naar meer democratie in de moslimwereld.
Tegenover de islam als religie kun je tolerant zijn, die predikt vrede en begrip.
Maar het islamisme is een politieke ideologie, die de spelregels van het pluralisme niet erkent.
Bijvoorbeeld de regel dat u en ik verschillende meningen kunnen hebben, maar dat wij elkaar desondanks respecteren. (Zij respecteren uw mening niet of slechts voor de schijn.)
De toenemende islamisering van moslimjongeren is een bedreiging voor de binnenlandse veiligheid in West-Europese landen.
Moslimkinderen moeten hiertegen worden beschermd.
Dat kan alleen als ze islam-onderwijs krijgen dat zich oriënteert op de grondwet, op Westerse waarden als pluralisme, de scheiding van kerk en staat, individuele mensenrechten. (net datgene wat het islam-onderwijs niet verkondigt.)
Waarom de oorlog in Irak het islamisme versterkte?
Hoe blij ik ook ben dat het regime van Saddam Hussein omvergeworpen is, de wonden die de val van Bagdad in de wereld van de islam heeft achtergelaten, moeten niet worden onderschat.
De val van Bagdad is door de hele moslimwereld, niet alleen door de islamisten, als een nederlaag beschouwd.
Zij zagen het als de ‘christelijke’ verovering van wat ooit de belangrijkste islamitische hoofdstad was, zetel van de grote kalief Harun al-Rashid.
Zelfs gematigde moslims spraken van een ‘oorlog tegen de islam’.
Ook ik leerde op school in Damascus dat het Westen ‘op onze kosten’ groot geworden is.
Als het Westen er niet was geweest, zou de islam de dominerende wereldbeschaving gebleven zijn.
In de 16e eeuw kregen de islamistische jihadlegers bij hun expansie in Europa de ene na de andere nederlaag te verduren omdat West-Europa over moderne wapentechnologie beschikte.
De islamitische verovering van Wenen in 1683 mislukte.
Met de verovering van Cairo door Napoleon (1798) werden de rollen omgedraaid: de jihad veranderde van en veroveringsoorlog in een verdedigingsoorlog tegen ‘de Westerse waarden’.
De neo-jihad die de islamisten nu voeren is niet te begrijpen zonder deze voorgeschiedenis.
Het islamitische anti-amerikanisme vindt zijn wortels in het afwijzen van het Westen.
In Irak zijn de opvattingen van de vermoorde ayatollah al-Hakim, die een islamitische staat wilde opbouwen, veel populairder dan de opvattingen over democratie.
Bush en zijn adviseurs hebben dit niet begrepen. Ze hebben Irak van Saddam ontdaan zonder met het islamisme rekening te houden.
In plaats van het islamisme in te dammen, hebben ze het versterkt.
Islamisme is nazisme.
Hannah Arendt ziet het totalitarisme niet alleen als een vorm van heerschappij, maar ook als een populistische beweging.
Het islamisme is even totalitair als de nazi-ideologie of het communisme van Stalin.
Alles wordt ondergeschikt gemaakt aan een staatsidee waarbij de staat als een dictatuur is ingericht.
De politieke islamisten jagen het doel na om de wereldorde met vrijheid van godsdienst, die in Europa is ontstaan met de vrede van Westfalen (1648), te vervangen door een Pax Islamica.
Een Gottesstaat, gebaseerd op Gods wetten (de sharia). (hun eigengemaakte versie van de shari’a)
Het islamisme is effectiever en gevaarlijker dan bijvoorbeeld het marxisme, omdat het op politisering van religie is gebaseerd en niet op economische ongelijkheid, waar je iets aan kunt doen. Bovendien wordt het gebruik van geweld religieus gelegitimeerd.
Hoe te ageren tegen de opmars van politieke islam in Europa?
Ik pleit voor een dubbele strategie: afweer van de expansieve jihad-islam en een dialoog met de vreedzame islam.
Een van de elementen waar Hannah Arendt ook op heeft gewezen is dat wanneer mensen zich verlaten voelen, of om welke reden dan ook worden uitgestoten, ze vatbaar zijn voor totalitaire ideeën.
Daarom is het essentieel dat onder moslims een Europese islam tot ontwikkeling komt op basis van westerse grondwaarden.
Dat vereist niet alleen inspanningen van migranten zelf, ook van de Europeanen.
Ik zie twee scenario’s voor me in Europa, die gelden ook voor Nederland.
Het positieve scenario is dat nieuwe generaties integreren, met een Europese islam.
Lukt dat niet, dan voorzie ik grote spanningen.
Als de groeiende groep moslimjongeren zich in West-Europa niet thuis voelt, geen aansluiting vindt, sociaal gemarginaliseerd raakt, dan worden ze ontvankelijk voor de ideologie van de politieke islam. (dat niet thuis voelen wordt in scène gezet en opgeblazen tot abnormale proporties.)
Duitsland telt al zo’n 100.000 islamisten.
Ook in Frankrijk groeit hun aanhang.
Binnen 10 jaar zullen deze “No future kids” zich gaan wreken.
Geschreven door Bassam Tibi.
Bassam Tibi, Duits islamkenner geboren in Syrie, is ruim 30 jaar verbonden aan de universiteit van Goettingen.
Hij studeerde politicologie en internationale betrekkingen in Frankfurt, waar hij een leerling was van de socioloog en filosoof Juergen Habermas.
Tibi is medeoprichter van “de Arabische Organisatie voor de Mensenrechten.”
[Uit: NRC HANDELSBLAD Zaterdag 22 januari 2004 – Verdedig uw democratie met alle middelen]
Maar niemand luistert naar mensen die het kunnen weten.
De politieke islam heeft de jeugd in handen gekregen.
En de politici zagen dat het ‘goed’ was.
Men denkt altijd de noodoplossing in de hand te hebben en men laat ondertussen het Moslimbroederschap maar betijen!
Moslims moeten hun problemen zelf oplossen maar ze creëren er elke dag meer en ze leggen de schuld daarvoor steeds bij de ander!
Wanneer zal dit duidelijk worden?
Nu misschien? Keulen was al ver weg.
En ik blijf met verbazing naar Nietzsche kijken.
Tareq Ramadan is een fan van Nietzsche?
Iemand zou het hem eens moeten vragen.
Nietzsche zegt het duidelijk: hij noemt goed wat het machtsgevoel verhoogt. Een gevoel is innerlijk en individueel. Het machtsgevoel verhogen is het ware geluk en het machtsgevoel treedt in bij het overwinnen van een weerstand. Het is bovendien moeilijker jezelf te overwinnen dan een ander te overwinnen. Zelf-overwinning biedt meer mogelijkheden tot verhoging van het machtsgevoel. Sterker nog, om het machtsgevoel te verhogen moet je de huidige positie verlaten, moet je jezelf allereerst overwinnen. De zelfoverwinning en de wil ertoe is de eerste en belangrijkste stap van de wil tot machtsgevoel. De wil tot macht heeft dus niets met marcheren en machtsposities te maken, maar duidt op de wil tot (innerlijk) machtsgevoel, die begint met en primair ligt in de wil tot zelfoverwinning.
(zelfmoordterroristen overwinnen in de eerste plaats zichzelf, ze offeren zich op voor het hogere doel, de macht verwerven?)
Geluk is niet zich in een bange kudde op een imaginaire vijand storten, maar het overwinnen van weerstanden in jezelf.
Nietzsche meent dat het christelijke geluk echter het geluk van de nederige tevredenheid, van de vrede en van de deugd is.
Het christendom brengt – in weerwil van zijn stichter – echter geen geluk, maar lijden aan het leven, depressie en de wens om het leven te ontvluchten. Echt levensgeluk is volgens Nietzsche daarom niet tevredenheid maar meer machtsgevoel, niet vrede maar strijd, niet deugd maar buiten-morele virtù. Wat zwak is moet niet gekoesterd worden, maar te gronde gaan, want het innerlijk leven, de levenslust, staat op het spel. Het christendom koestert wat zwak is, de christen heeft medelijden.
Wat is er mis met medelijden?
We maken een stap naar de zesde paragraaf van Der Antichrist.
Nietzsche wil de verdorvenheid van de hoogste waarden laten zien: niet dat de mens moreel en zondig verdorven is, maar – ‘moralinevrij’ – dat de hoogste waarden décadence-waarden zijn.
Een dier of mens is verdorven, decadent, als hij dat kiest wat voor hem nadelig is en dat wil voor Nietzsche zeggen: wat voor zijn levenslust nadelig is.
Leven verlangt aanwas van machtsgevoel.
De heersende hoogste waarden zijn decadent, nihilistisch, omdat daarin de wil tot machtsgevoel ontbreekt.
Het nihil van het nihilisme is het ontbreken van de wil tot machtsgevoel, een grote vermoeidheid, een depressie.
De hoogste nihilistische waarden zijn christelijke waarden.
Het christendom is volgens Nietzsche een religie van medelijden.
In de zevende paragraaf noemt Nietzsche twee bezwaren tegen medelijden:
- Medelijden maakt depressief.
Het is tegengesteld aan de ‘tonische affecten’ die ‘de energie van het levensgevoel’ verhogen.
Als men medelijden heeft, verliest men aan kracht.
Medelijden vermenigvuldigt het lijden; het besmet de medelijdende met het verlies aan kracht van de lijdende. - Het medelijden doorkruist de wet van de selectie: het houdt in stand wat rijp was om ten onder te gaan.
Instincten die zwak zijn en die rust willen, die niet willen strijden en dus de levenslust verpesten, worden niet overwonnen, maar gekoesterd.
Het christendom houdt de depressie in stand en sluit de mogelijkheden tot een vrije toename van machtsgevoel af.
Het christendom is daarom nihilistisch, een negatie van het leven. Het medelijden is de praxis van het nihilisme.Der Antichrist is een boek van een anti-christen.
Het stelt christenen tegenover een anti-christen.(uit jeroen kuiper .info filosofieblog)
En dan is er het islamitisch begrip van ‘al-wahn’
De Profeet vzmh zei eens:
“De gemeenschappen zullen spoedig elkaar oproepen om jullie aan te vallen, zoals mensen die eten anderen uitnodigen om hun voedsel van een teil te delen.”
Iemand vroeg: “Zal dat zijn als gevolg van ons kleine aantal op dat moment?”
Hij antwoordde: “Nee, jullie zullen met velen zijn op dat moment, maar jullie zullen zoals het schuim zijn (dat naar beneden wordt gedragen) door een stortvloed (van water), en Allah zal de vrees voor jullie wegnemen uit de borsten (harten) van jullie vijand en al-wahn in jullie harten werpen.”
Iemand vroeg: “O boodschapper van Allah, wat is al-wahn?”
Hij antwoordde: “Liefde voor de wereld en afkeer van de dood.”De zelfmoordterroristen effenen de weg om al-wahn duidelijk te maken.
Daarnaast is er het begrip al-Walaa wal Bara of de onvoorwaardelijke liefde (en pardon) voor de eigen gemeenschap en de onvoorwaardelijke haat naar diegenen die daar niet bij behoren.
Enz.
