Het bestuur start in maart met een ‘denk en praat mee’ onder de naam ‘De tafel van Mechelen’.

De tafel bestaat uit negen momenten in de raadszaal van het stadhuis, de thuis van de gemeenteraad. Telkens zal een andere schepen een vraag voorleggen aan dertig inwoners. Later zal het stadsbestuur een tour langs wijken en dorpen maken om het definitieve beleidsplan voor te stellen.

De raadszaal van het stadhuis is de plaats waar de verkozenen van alle burgers op gezette tijden zetelen. Showevents met schepenen en enkele inwoners zijn daar volgens mij niet gepast.

Meerderheidsshow

Solo spelende schepenen met publiek dat mag ‘meedenken en meepraten’ oogt lovenswaardig, maar kan beter op een andere plaats georganiseerd worden. Bijvoorbeeld in de oude bierfabriek Lamot die verbouwd werd tot een congrescentrum. Daar gaat trouwens het slotevenement van de schepenen door. Met special guests.

Je voelt het: Ik word er als burger van Mechelen niet echt gelukkig van dat de raadszaal wordt omgedoopt tot een plaats voorbehouden voor schepenen en hun gasten. Er is niets tegen het openstellen van deze zaal voor bezoeken, maar niet voor politieke shows en marketing van de meerderheid. De oppositie wordt daarbij buitenspel gezet en dus ook een groot deel van de burgers van Mechelen.

‘De tafel van Mechelen’ is duidelijk een concept van spindoctors. Eerder doopte de citymarketing van onze burgemeester Mechelen reeds om tot het ‘Brugge aan de Dijle’. Hij kent immers zijn wereld en geniet van een vernieuwde stad, zoals wij allemaal. Een tevreden stad, met op bepaalde dagen en plaatsen veel mensen op de been.

Weliswaar ook veel toeristen. Maar die brengen de nodige centen in het laatje van een stadskas die niet in al te goede doen is. Naast de burgemeester krijgen dus nu ook de schepenen hun eigen marketing. Een strategisch plan wordt uitgerold om na de toerist ook de inwoner te verleiden.

Na zestig jaar fietsen, heb ik besloten om toch maar een helm te dragen

Fietsstad Mechelen?

Vooreerst is er de ‘revolutie van de mobiliteit’ in Mechelen. Deze bestuursploeg heeft zich laten vangen om hals over kop de trofee van fietsstad van Vlaanderen te willen binnenhalen. De marketeer zorgt ervoor dat jouw geluk altijd maar een beeld, een zin, een leuze, een deuntje verwijderd ligt.

Maar wie zich dagelijks fietsend door Mechelen verplaatst, kent de realiteit. Je moet ogen op je rug hebben om veilig je bestemming te bereiken en na zestig jaar fietsen, heb ik besloten om toch maar een helm te dragen. Eén moment van onoplettendheid is voldoende. Het is altijd een uitdaging om in te schatten of de andere fietser de door ‘verkeersdeskundigen’ uitgestippelde weg zal volgen en welk traject jij best aflegt. In Mechelen is fietsen toch een totaalervaring.

Gelukkig is er wel een zekere verstandhouding tussen weggebruikers onderling. Maar ongelukken zijn in deze situatie onvermijdelijk.

Daarnaast heeft zich een nieuwe sport kunnen ontwikkelen: het slalommen op kleine wieltjes. De andere weggebruikers worden gebruikt als paaltjes. Ook snelheid is voor de meesten hun laatste zorg. Goed ingepakt als een motorrijder zoeven ze langs je heen. De kwaliteit van hun helmen lijkt me de mijne ver te overtreffen. De kwaliteit van mijn fietservaring gaat de andere kant op.

Eén van de hoogtepunten van de fietsstad Mechelen is de inrichting van het plein tussen de Brusselse Poort en de Hombeeksesteenweg, een bezoekje waard. Je kan er zien hoe de inrichting van een verkeersknooppunt best niet gebeurt en dan druk ik mij voorzichtig uit.

Megaprojecten

Wat ook de Mechelse stadsgeschiedenis zal ingaan, is de opkomst en de neergang van een zwemparadijs. Technopolis had in zijn grote tuin wat ruimte vrij en kon het geld wel gebruiken. De goede banden met het stadsbestuur deden de rest. Plopsaqua kreeg de lap grond in handen.

Een bedenkelijk project dat wel doorgedrukt werd is een nieuwe wijk naast de Dijle voor luxueuze optrekjes

Een marktbevraging een paar maanden later zorgde ervoor dat Plopsaqua de tweede horde kon nemen. Het publieke Mechelse zwemwater kwam zo in hun handen. Het bezit van een lap grond was immers één van de voorwaarden. De concurrenten van Plopsaqua waren op voorhand uitgeschakeld. Sterk gespeeld!

Mechelen was dus op weg om naast het Brugge aan de Dijle ook het “Zwem-Disneyland” aan de Dijle te worden. Vanzelfsprekend waren de buurtbewoners daar niet gelukkig mee en de bedreigde natuur ook niet. Wie wil er immers een Disneyland in zijn tuin. Via de gerechtelijke weg werd die hoogmoed gestopt. Exit Plopsaqua.

Net zoals de geplande windmolen in het noorden van Mechelen. 230 meter hoog zou hij worden, een nieuw landmark. De Sint-Romboutstoren pinkte al een traan weg. Zijn heerschappij zou voorbij zijn. Doch 770 bezwaarschriften leiden de mastodont naar de uitgang.

Een bedenkelijk project dat wel doorgedrukt werd, is een nieuwe wijk naast de Dijle voor luxueuze optrekjes. ‘Malinas’ had vlakbij al zijn plaats gekregen: een openlucht winkelpark met alweer een prijswinnaar, de grootste Albert Heyn van België. Nu zal er dus ook gewoond kunnen worden. Een miljonairswijk durf ik het te noemen, het Brugge aan de Dijle waardig.

Met deze bestuursploeg zullen er zeker nog ‘kansen’ komen. Ik zag langs het kanaal Leuven-Dijle ter hoogte van het zwembad een vlag van de jachthaven van Mechelen wapperen …

Sociaal wonen?

In het Zuiden van Mechelen, langs de Tervuursesteenweg rijdend naar Hofstade, ligt rechts de tuinwijk ’De Vrije Woonst’. Deze, oorspronkelijk 252 eengezinswoningen tellende wijk, werd in 1922 ontworpen door de Brusselse architect Alfred Minner. Het is door erfgoed Vlaanderen erkend als bouwkundig erfgoed. Het wordt nu beheerd door de woonmaatschappij Woonland samen met de stad Mechelen.

Laten we van de basis beginnen en de wijkraad een tweede adem inblazen.

Vroeger droeg een woonmaatschappij de naam sociale huisvestingsmaatschappij. Een maatschappij waar wonen meer dan een woning en meer dan bakstenen betekende. Waar het bredere plaatje van het dagelijkse leven werd gezien. Voor velen betekende en betekent dit dat hulp noodzakelijk is om het einde van de maand te kunnen halen.

Deze wijk, deze ‘Vrije Woonst’ en zijn bewoners zijn al vele jaren aan hun lot overgelaten. Er staan nu zeventig woningen leeg en vorig jaar in de zomer besloot men ze openbaar te verkopen. Een triest hoogtepunt in de verdere uitkleding van de sociale huur in Vlaanderen. Straf, zeker nu Vooruit in dit domein alle touwtjes in handen heeft. Hier ligt voor minister Melissa De Praetere een buitenkans. Laten zien waar een vernieuwde partij voor staat.

Samen een andere weg inslaan

Laten we vooreerst de burger degelijk informeren, vanaf het begin. De bewuste burger wil bij een geplande verandering van zijn leefomgeving het hele plaatje kunnen zien en de evolutie opvolgen. Deze taak zie ik weggelegd voor ons ‘Huis van de Mechelaar’. Dit administratief centrum, in de schaduw van het stadhuis, waarborgt onze rechten en plichten.

Gezien de complexiteit van onze regelgeving is in een goed werkende stad het Huis van de Mechelaar, ondersteund door specialisten en adviesraden, van levensbelang. De burger moet zijn zeg kunnen hebben en niet enkel mogen meedenken en meepraten. Hoe kunnen we dat bereiken?

Laten we van de basis beginnen en de wijkraad een tweede adem inblazen.

Het Huis van de Mechelaar, ons huis van vertrouwen, organiseert in elke wijk verkiezingen die de vertegenwoordigers in de wijkraad aanduiden. In een tweede beweging beslissen deze vertegenwoordigers wie zal zetelen in de gemeenteraad.

Verenigingen van welke strekking ook: middenveld, politieke partijen en andere, ondersteunen de burger, maar treden niet in zijn plaats. Zij helpen burgers zichzelf te vormen en elkaar te vinden en krijgen daarvoor de nodige middelen. Zo krijgt de burger, zowel in de wijkraad als in de gemeenteraad, zijn vertegenwoordiging.

Aan het hoofd staat de burgemeester die de gemeenteraad, na het afwegen van alle belangen van alle burgers, naar beslissingen leidt. Zonder particratie en zonder een dictatuur van een meerderheid. Zo worden autonome burgers in de gemeenteraad een verbonden geheel, een autoriteit. Een verbonden geheel dat afstraalt op zijn inwoners.

Laten we op de dagen van ‘De tafel van Mechelen’, op het gemeenteplein en bij het slot op de haverwerf, onze stem horen. Een stem die niet enkel mag denken en praten, maar ook en vooral meedoet. Overal!

Iedereen wordt opgeroepen en is welkom om te participeren. Onder eigen identiteit en in een creatieve expressie ervan. Van de mensen die het moeilijk hebben om het einde van de maand te halen, tot de mensen die zich vooral zorgen maken om het einde van de wereld.

Een programma met een speakers corner, een podium voor korte toneelstukjes, een plaats voor kinderen voor de uitbeelding van de stad van hun dromen, een koor, een bandje, …

Een anonieme hoopvolle burger aan de Dijle