Vorig jaar boekten we een zonvakantie naar Marokko. Meer concreet was het badstad AGADIR die onze voorkeur wegdroeg.
Op het ogenblik van die boeking was er nog nergens in de Arabische landen en/of de Golfstaten, sprake van oproer.
Op 16 februari vertrokken we dan ook redelijk ‘onbevangen’ naar onze bestemming.
Omdat we hadden gekozen voor een luilekker-zon-vakantie hadden we ons niet erg verdiept in de couleur-locale. Een bezoek aan de promotiestand over Marokko op de Brusselse Kerstmarkt was onze enige voorbereiding geweest.
We zouden het ons wel laten overkomen.
Reeds bij de transfer v/d luchthaven naar het hotel vielen enkele zaken ons meteen (heel) sterk op.
Op een redelijk korte afstand (30 à 35km) passeerden we wel een 200 Marokkaanse vlaggen. Ook de foto van Koning Mohammed VI, was nooit ver uit de buurt. Tiens, dachten we, zijn de Marokkanen dan zo nationalistisch èn royalistisch ingesteld ??
Eenmaal aangekomen in het hotel ontmoetten we aan de receptie en het onthaal enkele zeer vriendelijke mensen. Die vaststelling zou de volgende dagen van ons verblijf enkel worden bevestigd. Binnen en buiten het hotel, binnen en buiten Agadir stellen we vast dat de Marokkanen over het algemeen een ‘warm’ en vriendelijk volk zijn. Heel behulpzaam bovendien. De mannen gaan ook héél ‘vertrouwelijk’ met mekaar om. Als je datzelfde gedrag zou vaststellen op de dijk van -bvb- Blankenberge, zouden velen denken dat het allemaal ‘jea..en’ zijn.
Zondagmorgen 20 februari : vanuit het thuisfront worden we ‘ingeseind’ dat er op een 30-tal plaatsen in Marokko, manifestaties worden verwacht. Tegen het ‘regime’ ?! Toeval wil dat ergens op de dijk een evenement plaatsgrijpt rond ‘milieu en omgeving’, waarbij een Marokkaans minister wordt verwacht. Omstreeks 18.00u is dat deel van de zeedijk dan ook bijna hermetisch afgesloten door een echt cordon van politie en soldaten + een aanzienlijk deel niet geüniformeerden. Zowat een kleine duizend betogers wachten de minister op langs één van de toegangswegen. Met bijzondere aandacht kijken we ‘s avonds laat naar BBC-world en CNN. Daaruit leren we dat deze manifestaties in Marokko werden opgezet door de ‘beweging van 20 februari’ Vanaf dat moment stellen we toch ook wel een sterk verhoogde nervositeit vast bij politie en leger. Patrouillies worden sterk opgedreven en de ‘secureté National’ is overal zichtbaar aanwezig.
In de hoop wat meer te weten te komen over de achtergrond en de hoegrootheid van al dit protest spreken we meermaals iemand van de ‘lokale bevolking’ aan. Allemaal hebben ze dezelfde boodschap : het gaat goed in Marokko, elke dag is a happy day; er is helemaal niets aan de hand…en zo gaat het verder.
De opdracht lijkt me duidelijk : zorg dat de toeristen -hun belangrijkste bron van inkomen- niet worden verontrust.
Een van de volgende dagen, rustig gezeten op een terras enkele honderden meters v/d zeedijk, doet zich een ‘aandoenlijk’ tafereel voor : 15 ‘zwaar’ gesluierde vrouwen met een spandoek, in hun kielzog enkele oudere mannen met een fiets en de ‘onontbeerlijke’ foto’s van Mohammed VI, allen duidelijk scanderend pro hun koning. Het lijkt wel of ze werden ‘gecharterd’ uit één of ander afgelegen dorpje, om hun liefde voor hun koning te betuigen. Diezelfde koning, Mohammed VI, had ondertussen laten weten dat hij, n.a.v. de betogingen, niet zou buigen voor demagogie. Nochtans hadden de demonstranten vooral hun stem laten horen over de armoede in hun land, over de corruptie en voor hervormingen. Ze willen niet het ontslag van hun koning maar wel dat hij minder macht krijgt. Dat kan je bezwaarlijk demagogisch noemen, niet ?!
