Het liften vanuit Adana was echt niet gemakkelijk. Ik probeerde eerst nog om richting ?skenderun en Antakya te gaan, zoals oorspronkelijk gepland. Na ruim vier uur proberen moest ik het helaas opgeven. Zelfs als ik nu nog een lift vond, zou het te laat worden om daar ter plaatse nog de straat op te gaan, te bloggen en vervolgens vroeg genoeg weg te zijn om nog op tijd in Ankara te geraken. Op de verkiezingsdag zelf verslag doen vanuit de hoofdstad blijft immers mijn belangrijkste doel. De afstand Antakya – Ankara is maar liefst 670 km, te veel dus om op twee dagen te liften. Ik ging even pauzeren om me wat te verfrissen en de zaken te herbekijken.
Ik besloot uiteindelijk om dan maar te proberen alvast tot in Tarsus te geraken, een stadje niet ver van Adana op de weg naar Ankara. Na nog zowat een half uur proberen in de andere richting kreeg ik eindelijk een lift te pakken: twee vrouwen, moeder en dochter, die naar Mersin gingen. Mersin ligt buiten mijn voorziene traject, maar is (vanuit Adana) niet zoveel verder dan Tarsus. Ik ging dus met hen mee tot in Mersin en plande dan maar de volgende twee dagen naar Ankara te gaan via Kayseri (ook buiten mijn geplande traject, maar geen enorme omweg).
Tijdens de rit praatte ik met de twee vrouwen over de verkiezingen. Ik was blij dat ik eindelijk ook eens vrouwen aan het woord kon laten. Dat was me tot nu toe immers nog niet gelukt en ik vond dat dat begon op te vallen. Ze waren ervan overtuigd dat Muharrem ??nce president zal worden. “De mensen hier zijn het beleid van Erdo??an en de AKP echt grondig beu!”, zei de dochter, die aan het stuur zat. “Wij hebben nooit voor hem gekozen of op hem gestemd, wij moeten zijn beleid niet! Het is aan hem te wijten dat alles in Turkije tegenwoordig zo duur is! Bovendien heeft hij de belastingen ook veel te veel verhoogd. We krijgen bijna niets in ruil voor het geld dat we via die weg aan de staat moeten afdragen!” “Zal dat dan in de tweede ronde zijn, dat Muharrem ??nce gaat winnen?” wilde ik weten. “Misschien zelfs al in de eerste ronde, maar zéker in de tweede!”, waren beiden het volmondig met elkaar eens.
De vrouwen waren zelfs zo vriendelijk om (nog onderweg) alvast telefonisch een hotel voor mij te zoeken, opnieuw het Ö??retmenevi (leraarshuis). Dat is een keten van huizen waar leerkrachten kunnen verblijven terwijl ze gedetacheerd zijn, vertelde een Turkse vriendin me. Maar gewone toeristen kunnen er ook logeren, want eerder had ik in Batman al een kamer in het Ö??retmenevi. “Het kost 70 lira”, zeiden ze me, wat ik zeer acceptabel vond. Eens ter plekke vroeg men 105 lira per nacht; 70 was wellicht de prijs voor leraars. Zodra ik op mijn kamer kwam, een uur of tien ‘s avonds, eiste de vermoeidheid van dit intense project zijn tol en ik viel als een blok in slaap zonder eerst mijn wekker te zetten.
Ik zou het geweten hebben, want ik werd maar net op tijd wakker om nog te kunnen ontbijten. Aangezien ik daarom dus nog geen blogpost had geschreven vanuit Mersin en ik eigenlijk toch bijna een dag gewonnen had door Antakya over te slaan, besliste ik dan maar een extra dag in Mersin te blijven. Op de weg tussen Mersin en Ankara zijn immers nauwelijks steden te vinden, dus ik wil proberen op twee dagen via Kayseri in Ankara te geraken. Dat betekent wel twee dagen na elkaar ruim 320 km liften, maar ook dat neem ik er dan maar bij. Ik reken op mijn goede gesternte om Ankara op tijd te halen. Desnoods kan ik nog steeds rechtstreeks vanuit Mersin naar Ankara gaan (ruim 500 km) en dan bloggen vanuit een kleiner stadje zoals Aksaray.
Tijdens het eten deze avond geraakte ik alweer aan de praat met een ober. Ik wilde bij hem aftoetsen wat de vrouwen mij verteld hadden. Toen ik vroeg wie de verkiezingen zou winnen was de ober echter formeel: “Erdo??an en de AKP natuurlijk!” Ik confronteerde hem met wat de twee vrouwen gisteren vertelden, maar hij kon nauwelijks zijn lach bedwingen toen hij dat hoorde. “Het is mogelijk dat de CHP en haar alliantie in deze provincie het blok rond de AKP zullen verslaan, maar over heel Turkije gezien kan er geen twijfel bestaan dat Erdo??an eigenlijk nu al gewonnen heeft”, zo liet hij niets aan de verbeelding over.
Zo, dat was duidelijk. Nochtans was (net als in Adana) de AKP hier ook al de grootste bij de laatste parlementsverkiezingen, maar won Ekmeleddin ???hsano?lu de recentste presidentsverkiezingen. Nog twee dagen tot verkiezingsdag…
