Er was veel volk op Manifiesta, zoveel was wel duidelijk. Zesduizend man is uiteindelijk afgezakt naar Bredene om het al lang op voorhand aangekondigde solidariteitsfeest te vieren, georganiseerd door Geneeskunde voor het Volk en Solidair.
Een pluim voor de organisatoren! En niet alleen wat betreft de organisatie an sich. Het feit alleen dat in deze tijden een dag gewijd aan solidariteit tussen Vlamingen en Walen (en jong en oud, en blank en zwart, etc.) wordt georganiseerd, is niet vanzelfsprekend. En de bezieling waarmee dit alles werd aangepakt, was mooi om te zien.
De term ‘iedereen’ is zelfs niet zo ver van de waarheid af. Ik heb Vlamingen, Walen en Brusselaars gezien en gesproken. Er waren gezinnen van Turkse, Marokkaanse, Iraanse, Indische en Senegalese origine. Ik heb kinderen gezien van allerlei leeftijden. Maar ook stokoude mensen, slecht ter been, die toch de moeite hebben gedaan om naar dit evenement af te zakken. Bovendien stonden arm en rijk in de grote zaal bijeen. Al dient gezegd te worden dat de open en positieve sfeer ervoor zorgde dat niémand zich die dag arm diende te voelen.
De verschillende afdelingen van GVHV hadden er bv. voor gezorgd dat hun achterban gratis met de bus werd vervoerd van en naar het feest. De prijzen voor drank en eten waren op z’n minst democratisch te noemen.
Het hoogtepunt van het gebeuren was voor velen de speech van Aleida Guevara, de oudste dochter van Che Guevara, die zoals haar vader geneeskunde studeerde en kinderarts is in Cuba. Haar speech werd onthaald op een daverend applaus en voor het debat waaraan ze deelnam stonden de mensen in rijen aan te schuiven.
Peter Mertens riep op tot solidariteit in deze gespannen tijden van regeringsvorming. Hij speechte, zoals alle anderen die dag (behalve uiteraard mevrouw Guevara), in de twee landstalen. Als je ziet hoe op zulk een evenement vlot in het Nederlands én het Frans wordt gecommuniceerd zonder dat dat onwennig, laat staan onzinnig, zou aanvoelen, kan je niet anders dan besluiten dat er bij veel politici tunnelvisie overheerst. Want taal beheerst de communautaire kwesties enorm. Verschillen tussen Vlamingen en Walen. Om nog te zwijgen van de Brusselaars. De drie gemeenschappen verschillen inderdaad op vlak van taal, cultuur en gewoonten, maar -zoals Mertens het verwoordde- ‘een kind is een kind’. En een Vlaams en een Waals kind hebben dezelfde noden als het aankomt op gezondheidszorg en onderwijs.
