Het gaat slecht met België, las ik in de Times of Israel. Het land bevindt zich in verval, het wordt aangevreten door zijn extremen, de zones van rechteloosheid woekeren er, links en extreem-links geven steeds meer steun aan de vijanden van de democratie, en de haat tegenover Joden in het algemeen en de staat Israël in het bijzonder breidt zich sinds 7 oktober uit als een streep buskruit. (Brandend buskruit, veronderstel ik.)
Dit gejammer is geproduceerd door Joël Rubinfeld, voorzitter van de Ligue Belge contre l’antisémitisme. Hij gaat in een blog tekeer tegen Herman Brusselmans en tegen de vrijspraak die de schrijver verkreeg van de aanklacht tegen zijn column in Humo. En ook tegen acties aan de universiteit Gent tegen het wangedrag van Israël in Gaza. En tegen het uitsluiten van Israëlische sportlui van wedstrijden in België, doorgaans op grond van veiligheidsoverwegingen.
Het Joodse publiek in Israël en daarbuiten krijgt een beeld van België als een rabiaat antisemitisch land, waar Joden vreselijk bedreigd zijn en de democratische rechtsregels niet meer gelden. Maar zijn het niet juist mensen als Rubinfeld die de democratie bedreigen? Een literator voor het gerecht dagen omwille van uitspraken in zijn literaire fictie – want dat zijn de columns van Brusselmans, ook al is hij zelf een hoofdpersonage daarin – is al gek en onzinnig, maar ook ondemocratisch.
Brusselmans beschreef in zijn Humocolumn hoe het gedrag van Israël agressie tegen Joden kan oproepen, wat een belangrijk maatschappelijk thema is. In zijn tekst werd dat ook meteen weer gerelativeerd. Kan je alle Belgische Joden verachten en dood wensen omwille van het beleid van Netanyahu in Israël?
Hoe de zionisten de afkeer van Israël en het zionisme uitlokken en versterken
In plaats van in te gaan op de aangesneden problematiek – Israël maakt zich bij veel mensen gehaat omwille van zijn moordlustig beleid – draait Rubinfeld de zaken om: niet het beleid hoort ter discussie te staan, maar de afkeer die Israël door dat beleid oploopt. In de VS heeft de sympathie voor Israël een ongekend dieptepunt bereikt. Is dat in België anders?
Waar de Rubinfelds in België mee bezig zijn, verergert alleen maar de afkeer van Israël, het zionisme, en de reactionaire en immorele kanten van het Jodendom. In plaats van in te gaan op de kritiek op Israël, beschuldigt dat morbide Jodendom de critici.
Iemand als Rubinfeld, die communicatie gestudeerd heeft, zou toch enig gevoel voor public relations moeten hebben, dacht ik zo. Maar nee, tegenover het imaginaire mes van Brusselmans positioneert hij zich als een houwdegen. Zijn verontwaardiging en gescheld zijn een garantie voor nog meer verachting van de strekking die hij voorstaat.
Zie ook:
Sympathie voor Israël in de VS in recordlaagte – DeWereldMorgen.beDeWereldMorgen.be
Het mes op de keel van Herman Brusselmans – DeWereldMorgen.beDeWereldMorgen.be
