Louis is ondertussen wel algemeen gekend als de nieuwe urban legend van Antwerpen. Nadat hij twee kindjes van de straat redde die waren achtergelaten door hun ouders, die drugs gingen kopen, is de bebaarde man een levende stadslegende.

Hoe ruig hij er ook uitziet, Louis is één brok emotie en een gevoelig man. Wij gingen kijken van op de eerste rij naar de première van ‘Louis’ in de Roma, en vonden dat het bijzonder goed was.

Het leven van de Antwerpse bedelaar heeft er niet bepaald rooskleurig uitgezien en dat vertaalt zich.

‘Louis’ is een documentaire. Het gaat om de echte Louis die in erbarmelijke omstandigheden leeft op zijn tegel op het ondergesneeuwde Astridplein, maar vloeit dan over in een knappe montage van de ‘gespeelde’ Louis.

Maar ook de voorbereidende gesprekken en ontmoetingen die acteur Ivan Pecnic had met de bedelaar. Realiteit en fictie, de echte en de nagespeelde Louis vloeien in elkaar over. Een mooie, nieuwe wijze van verhalen vertellen, die ons heeft mogen smaken.

De regisseur

De samenvloeiing van realiteit en fictie zagen we ook in Perry De Loors eerste productie: “In haar Labyrint”. De kortfilm van een vijftiental minuten heeft als hoofdpersonage een zwaar dementerende vrouw. Zij en haar kleindochter worstelen om op dezelfde frequentie te geraken. De Loor geeft dit bijzonder mooi en krachtig weer, waarbij het gehuil van een baby in je oren blijft hangen.

“Nu je het zegt, dat is een weerkerend idee”, aldus Perry De Loor, “ik heb een volgende productie in gedachten, rond een dementerende man, gekoppeld aan de Don Quichote-verhalen, waarin ook die verwevenheid van fictie en realiteit zit.”

“Ik ben bijzonder geinteresseerd in psychologie, en de menselijke interacties, vandaar mijn keuze voor de thema’s. Rode draad zijn de figuren die veelal eenzaam zijn, en hun worstelen daarmee.”

Perry De Loor maakte zijn afstudeerwerk met het verhaal van Louis op de Brusselse Filmschool Sint Lukas. De jury vond zijn werk ‘te commercieel’, maar afgestudeerd is Perry De Loor wel. Het gebruik van te gekende acteurs stootte de jury blijkaar tegen de borst, maar naar ons inzicht heeft het een laagdrempeligheid in zich voor moeilijke thema’s als dementie, bedelaars en eenzaamheid. In onze fast-moving wereld moeten we af en toe even halt houden en kijken naar de kleine dingen. Perry de Loor werd door de Vlaamse Vereniging Filmkritiek en Filmhuis Klappei uitgeroepen tot Jong Talent 2010.

Louis
 

Over Louis zelf is veel te vertellen. Een zwaar leven als wegenwerker, en dan dieper de afgrond in. Louis leeft al 13 jaar op het Astridplein, en hij stapelt de boetes wegens bedelen dag na dag op.

Zijn verontwaardiging is oprecht als we hem naar de situatie van bedelaars in de stad vragen: “Da stukske burgemeester zegt dat er geen bedelaars in de stad zijn, maar het worden er meer en meer. ” Ook de verontwaardiging over de gebeurtenissen met de achtergelaten kindjes laat zich horen. “Een volwassene die honger heeft, dat kan nog, maar een kind dat al twee dagen niet heeft gegeten, dat is heel erg triest”, aldus Louis in de film.

De man ging van zijn dagopbrengsten een ijsje kopen met de kindjes, en heeft ze dan overgedragen aan de politie.

Louis heeft nu een sterrenstatus, maar blijft gewoon wie hij is, en hij blijft nog steeds op zijn vaste stek ziten naast de inrijpoort van de Elizabethzaal op het Antwerpse Astridplein, de meisjes plagen. Hoewel hij een appartement in bruikleen heeft gekregen, is die luxe hem zelfs te veel. Hij slaapt nog alle dagen in zijn slaapzak, maar wel in het appartement. Hij heeft geen bed, en de verwarming heeft hij nog nooit aangestoken.

Ondertussen hebben Louis en de kindjes elkaar weer gezien, en mogen vaststellen dat het met hen alledrie goed gaat. Er veel over praten wil Louis niet, want hij wordt er erg emotioneel van.

Een mooie film, met een verassende aanpak over een van die mooie verhalen uit de stad. Als u hem nog te pakken krijgt want voorlopig enkel in het filmhuis Klappei te zien, in het kader van de ‘zeven dagen van de sociaal bewogen film’. Perry De Loor maakte een erg overtuigend eindwerk, en we mogen vaststellen dat er een verse generatie staat te trappelen om mooie dingen te maken.
 

In de bijgaande audiomontage hoort u achtereenvolgens Louis zelf, Ivan Pecnic, en Perry De Loor.