Ik zal wellicht bij leven nooit weten in welke mate de escalatie mede aan mijn inbreng te wijten is. Minister Annemie Turtelboom van de Liberalen ligt momenteel onder zwaar vuur. Beschietingen komen van liberale kiezers, liberale collega’s in diverse regeringen en parlementen en natuurlijk van duizenden burgers en vele gretige oppositiepartijpolitici. Dat doen Tinne Peeters & Jeroen Van Hoorenbeek uitgebreid uit de doeken in De Morgen van afgelopen zaterdag 16/1/16. Ik kijk geboeid toe, met ergens in de borst de nauwelijks te dimmen ervaring van de macht eigen aan de kleine, onbekende maar vasthoudende en gericht werkende lobbyist. Een 18-tal dagen geleden ben ik immers letterlijk in mijn Engelse kolere geschoten over de spreidstand tussen posities van de liberale filosofen in de ‘Denktank’ Liberales en het beleid van de liberale partij, Open VLD. En dat laatste gaat dan vooral over het kleine monstertje van ‘de Turteltaks’ op energie die onaanvaardbaar on-recht-vaar-dig blijkt uit te vallen. Met klinkende toon en indringende argumenten, gevoed door een soort heilige woede, verwees ik naar de rechtvaardigheidsgoeroe onder de wetenschappers en filosofen, John Rawls. De filosofen van de betreffende familie zweren bij hem; terwijl de politieke mandatarissen van dezelfde clan er in slagen lijnrecht tegen zijn principes en aanbevelingen ingaan… De betrokken denktank bekroonde pas nog het boek “Ongelijk maar fair” van hoogleraar Devos. Die move, het bekronen van dergelijke gesofisticeerde rechtvaardigheidstaal en -recepten, wordt niet alleen zinloos, maar compleet vals, zeg maar grotesk, als we zien wat de liberale politici in de praktijk op dit moment aan wetgevend werk verrichten! De spagaat tussen ideologie en politiek, tussen woord en daad kan moeilijk tot een meer beschamend peil zakken. Deze radicaal kritische opmerkingen plaatste ik op een plek die kon dienst doen als de plek onder de schubben van de (Liberale) Draak: de site van denktank LIBERALES, waarvan de voorzitter Dirk Verhofstadt is. De man heeft ervaring kunnen opdoen met mijn Thinking Power en de magie van mijn aanwezigheid. Soulpower zou een Amerikaan zoiets wellicht noemen. In de laatste jaren nam ik deel aan enkele memorabele publieke intellectuele debatten ingericht door LIBERALES. Onder andere in nabijheid van Ayaan Hirsi Ali in de Einsteinzaal van het voor de gelegenheid zwaar bewaakte Diamantcentrum in Brussel. Die levende legende met wortels in Islamitisch clanland Somalië, bleek opvallend veel oogcontact met ons te maken, wij zaten op de vijfde rij in het publiek, ten koste van de interviewer van dienst. Dat viel ieder op toen de vijf fotografen die rond Ayaan in een krans knielden, de toestellen in aanslag, op een bepaald moment samen omkeken om te zien waar de legendarische vrijheidsstrijdster dan wel naar keek. Mijn trouwe lezers weten het, Ont-moeting beschouw ik als een mysterieus en wonderlijk onderschat fenomeen. Oogcontact en stemcontact, het zal altijd een miracle of meeting blijven, zeker als wij het afmeten aan elektronische communicatievormen. Tijdens een andere ontmoeting, in het Liberaleshuis in Gent, was Rik Torfs aanwezig bij de feestelijke uitreiking van de prijs voor zijn “Wie gaat er dan de wereld redden?”. De aanwezigheid van zulke Grote Zielen heeft op mij soms de werking van een ruiterspoor in de flank van het ik. Om met zulke mensen door het vuur te mogen gaan, zou ik nog geld bij geven.
Naast mijn persoonlijke St-Joris-steekt-de-Draak-actie naar de betrokken denktank-soldaten, komt op dit moment ongetwijfeld met de normale vertraging het vernietigende effect aan in de zwerm Liberalen van de recht-in-de-roos-Tomahawkslag die de Heer Torfs plaatste met zijn column in De Standaard van de 4de dag van het nieuwe jaar. Die droeg als titel “De laatste der Liberalen”. Rik toonde, met inzet van zijn verraderlijk lichte en vlotte voetenwerk wat de toon betreft, glashelder aan hoe de liberalen van de kwintessens van hun roeping afdwalen en vervreemden de laatste tijd, door ten allen prijze het religieuze in de samenleving te willen bestrijden. Daarbij laten zij onvermijdelijk Vrijheid als leidmotief en gewone grote Inspiratiebron los. Dat korte stukje in de weerkerende maandagse rubriek was in wezen een mokerslag voor de liberalen waar geen Afrikaanse Neushoorn van op de been zou blijven. De sluier over het gedwaal van de laatste jaren wordt ermee met een ruk weggenomen. Liberalen blijken ten tweeden male naakte Keizers. Na de verkrachting van het icoon van de liberale filosofen (en van zowat alle ethische filosofen) door de politieke mandatarissen van de liberale partij. Dat onze stukjes de interne ideologische en beleidsmatige tegenstellingen bij de liberalen op beschamende manier mochten uitkleden, dat kan ieder inzien die bekend is met de essentie van het Liberalisme als filosofische stroming. Wie het geluk heeft gehad op groot wild te kunnen jagen, komt langs een heel ander pad tot dezelfde conclusie. Mijn Voorspelling: in de komende tijd zal het passend zijn twee vaktermen uit de wereld van de jacht op te diepen. Ten eerste “Aangeschoten wild”. En vervolgens, zoals het gewoonlijk uit de mond van de empathische jachtopziener klinkt: “Geef het stuk het Genadeschot, heer jager!”.
