Op zondag 8 mei kwam Professor Buitenlandse Politiek Hendrik Vos uitzonderlijk naar Leuven in het kader van de boekenvierdaagse Druk in Leuven. Het betrof de eerste editie van het Woord & Boek festival, georganiseerd door de stad en met name door schepen van Cultuur Denise Vandevoort. De lezing van 45 minuten over de betekenisvolle petite histoire van de Europese Eenmaking na WO II werd in haar helderheid en met levendige anekdotes gesmaakt bij het talrijke publiek in het auditorium van de stadsbibliotheek en -archief, Tweebronnen.

De conferentie lag in de lijn van het zeer goed geschreven boek dat momenteel beschikbaar is, “Dit is Europa”. De knipoog- toon zet zich door tot op de fraaie cover, in de weergave van de weelderige met goud aangestipte vrouw die Europa symboliseert. Wij leerden dat de Eenmaking geen vast patroon, geen draaiboek kende en (toch) met horten en stoten stap voor stap vooruit ging, ook juist dankzij persoonlijke vriendschappen bij de nationale leiders en wederzijdse sympathieën en overigens ondanks persoonlijke afkeer, soms.

Het enthousiasme in de zaal was groot, ook juist nadat mijn lach vanaf het eerste grapje van de conferentier had geklonken vanop de achterste rij, wat de sfeer mee ongedwongen, geconcentreerd, betrokken en vriendelijk maakte.

Vos leest al enkele jaren mijn blogs die ik over uiteenlopende onderwerpen schrijf via DWM en ook sommige brieven aan autoriteiten die ik in groot vertrouwen deel. De briljante jonge professor is het vaak roerend met mij eens, en maakt altijd op korte termijn tijd voor een reactie.

Vos is bij het ruime publiek bekend door o.a. zijn frequente deelname aan debatten in Terzake en De Afspraak en aan het VRT-Radionieuws.

In het kader van zijn onderzoek was hij onlangs te gast bij mijn long time friend en mentor Mark Eyskens , en voerde met de ervaren voormalige staatsman, tevens multi-disciplinair actieve intellectueel en schrijver, in Heverlee gesprekken over het ontstaan van Europa, ons continent, waaruit Vos vlot elementen ter sprake bracht in zijn wervelende discours dat soms het publiek tot ontroering bracht.

Na afloop van de lezing ging ik mijn exemplaar van het gulle boek (“650 bladzijden, een kilo driehonderdvijftig” had Hendrik met een kwinkslag gezegd, alsof het een trotse vader was die over zijn baby sprak) laten signeren.

Toen Rita, die er ook al bij was toen wij elkaar zagen tijdens een fijne geplande ontmoeting aan de universiteit van Gent vorige zomer, kennis- instelling waaraan Hendrik Vos is verbonden, mij de instructie gaf door de knieën te gaan met de bedoeling ons beiden in één compositie te vatten, heb ik dat gehoorzaam gedaan, wat dit vrolijke dubbelportret opleverde.