Kort nadat de regering-Monti het vertrouwen kreeg van de Italiaanse partijen, heeft Umberto Bossi (Lega Nord) zich teruggetrokken in het “Padaanse parlement”. Vanuit zijn Noord-Italiaans parlement heeft hij opgeroepen tot de onafhankelijkheid van Noord-Italië. De eens revolutionaire en krachtige stem is echter afgezwakt tot een schor geschreeuw. De kans dat de blaffende hond uit Padania ooit nog bijt, wordt steeds kleiner.

Partijmotto

Het programma van de Lega Nord, en van het Padaanse Parlement, bestaat uit drie kernpunten. Het belangrijkste is de onafhankelijkheid van Padania (Noord-Italië). Waar het gebied Padania precies begint en eindigt is onduidelijk. Die onafhankelijkheid moet gestructureerd verlopen en via onderhandelingen. “We dromen van onze onafhankelijkheid. De Italiaanse Staat heeft verloren”, zei Bossi. Een tweede punt is het verzet tegen een hervorming van het pensioensysteem. Ten slotte is de Lega Nord tegenstander van de huidige Europese Unie, met de euro als eenheidsmunt. Bijgevolg is de partij ook tegen de huidige regering-Monti, die ondemocratisch zou zijn. De extreem-rechtse partij heeft die standpunten steeds aangehouden, ook wanneer ze de afgelopen jaren in coalitie was met de regeringspartijen.

Erfenis uit het verleden

Ook al is de Lega Nord nu een echte oppositiepartij, ze heeft het moeilijk om het verleden te doen vergeten. Tijdens haar deelname aan de regering nam ze een steeds centralere positie in. Nu is het haar missie om de bevolking te doen vergeten dat ze ooit de kern was van de regerende meerderheid. Bovendien heeft de Lega samen met de regering-Berlusconi de Europese besparingseisen gesteund, ook al deed ze dat met veel tegenzin. Die eisen heeft Monti ondertussen omgezet in het besparingsplan dat hij zondag voorstelde in de ministerraad. Dat maakt het extra moeilijk voor Bossi en zijn collega’s om de maatregelen onder vuur te nemen.

Relevantie

Behalve door haar regeringsdeelnames in het verleden, zijn er andere redenen voor de afgenomen relevantie van de partij. In de jaren ’90 klonk de onafhankelijkheid van Padania heel wat logischer, toen Italië als natie te zwak was om toe te treden tot de EU. Enkel Noord-Italië was op dat moment rijk genoeg om de stap te kunnen zetten. Vandaag is Italië echter een volwaardig EU-lid, met een voorvechter van de euro aan het roer in de regering.

De partij is ook haar beeld van luis in de pels kwijt. Ze is volop deel gaan uitmaken van de overheid op regionaal, provinciaal en gemeentelijk niveau. Ze is eveneens doorgedrongen in banken, publieke instanties en mediahuizen. Indien de Lega beslist zich opnieuw te nestelen in de rol van ‘een tegen allen’, dan verliest ze al die macht. Geen al te verstandige keuze, weet ook de Lega. Dat besef heeft ertoe geleid dat ze ook een minder radicale positie inneemt, omdat ze hoopt ooit terug in de Italiaanse regering te raken. De onafhankelijkheid moet bijvoorbeeld georganiseerd verlopen, via onderhandelingen en consensus. Niet langer met een revolutie of een referendum.

Loutering

De oppositierol hoeft niet het einde te betekenen voor de Lega Nord. Aan de zijlijn kan ze rustig de interne conflicten oplossen en haar oude drijfveer terugvinden. Ondertussen kan ze ook opnieuw op zoek gaan naar haar rol als strenge criticus voor de regeringspartijen. Op die manier kan ze zich voorbereiden op de volgende verkiezingen, die voor de partij liefst zo snel mogelijk komen.

Voor de Lega Nord blijft de onafhankelijkheid van “la Padania” het uithangsbord bij uitstek. Toch heerst er binnen de partij de vrees dat ze irrelevant wordt en wegkwijnt, mede doordat ze afstand nam van Berlusconi en zijn partij (Popolo della Libertà). Een Italiaanse journalist vatte het treffend samen: “Politieke eenzaamheid is, soms, noodzakelijk. Maar na een tijd doet ze slijten. Ook voor de meest hardnekkige padani”.

Bron: La Repubblica, Il Corriere della Sera