De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

langer werken, en een andere werkelijkheid.

langer werken, en een andere werkelijkheid.

vrijdag 10 juni 2011 23:37
Spread the love

de economie fleurt op. al noemen wij dat lente en is ook dat vergankelijk als een zomerbui.
de vraag die voortdurend botst in mijn hoofd luidt als volgt: ‘waarom dienen wij langer te werken?’

het dienen.

waarom langer werken voor het in stand houden van een systeem dat dient de ongelijkheid, en de groei en de bestendiging daarvan? het ontgaat me. mocht ik geloven in dit kapitalistische systeem, deze uitgekiende sociale investeringstaat, dan zou ik het misschien begrijpen kunnen. dan zou de mogelijkheid bestaan dat ik me lieflijk te pletter werk als offerend voor de olympische goden, die tegenwoordig wispelturige economische markten zijn. echter, ik geloof niet in de vredelievendheid, noch in het welslagen van het systeem.
nog correcter is het te stellen dat ik te veel belang hecht aan duidelijkheid om deze geplande willekeur een systeem te noemen. akkoord, er schuilt enige systematiek in het roven en in het ontlopen van kosten. tevens huist er een veelvuldig gehanteerde werkwijze in dit ontbergen van de aarde, alsook worden vaak dezelfde recepten gevolgd om te komen tot de rijkdom van enkelingen, de welvaart, de niet-vaart, het tomeloze onrecht. toch, dit alles een systeem te noemen, zou te veel eer schenken aan de oeverloze pogingen van menselijkheid een geheel te vormen. dit alles een systeem te noemen, zou immers de indruk kunnen wekken dat het gestuurd wordt, dat het gemaakt is, dat het behandelbaar is. ontologisch zwemmen we nog diep onder het water, te schreeuwen dan dat dit land de werkelijkheid is, is niet een kreet die ik als vlag volgen zou.

wij.

waarom langer werken voor … wie? voor ons? voor wij? voor de inwoners van dit land? voor belgen? voor vlamingen? walen? duitstaligen? brusselaars? gentenaars? ach. er is geen samenleving, dus lijkt het me absurd voor te stellen dat we langer hoeven te werken voor het geheel, voor de maatschappij, voor de samenleving. de maatschap te dikwijls is mij en het sociale egoïsme is een verschijnsel dat gekoppeld is aan het voortdurend omver geblazen worden door marketing, het individu spijzend met vormende aankopen. individualisme vindt niet haar oorzakelijkheid in de klein golvende gevolgen van 1968, zoals een lokaal geliefde politicus ons het vaak wil laten geloven. meer nog: het zijn vaak dezelfde economische machten, uit op winst en winst, die dit individualisme promoten, en tegelijkertijd vurig spreken over één volk, één natie, één taal.
terug naar de werkvloer. langer dienen te werken omwille van de pensioenen van de voorbij generatie. natuurlijk, het is immers ook die generatie die zo hard aan de latere generaties dacht ten tijde van de gouden tijden van het neoliberalis-me. ook de naoorlogse generatie heeft veel gedaan voor ons, onder andere dit alles volgebouwd en volgezet te hebben. doch, zelfs in die periodes van (gekolonialiseerde) welvaart, slaagde men er niet in om de armoede in eigen land uit te roeien. men slaagde echter wel in het opzet de armoede in andere landen te vermenigvuldigen.
belangrijk echter is het op te merken dat het concept generatie bijna even problematisch is als het woord systeem. tegenwoordig, in deze tijden van in elkaar verstrikte politici en trendwatchers lijkt het alsof er elk jaar een nieuwe generatie geboren wordt. dat is natuurlijk klinkklare onzin, maar het stuwt wel de verkoop van allerlei nutteloze producten, waarbij ik jammer genoeg ook muziek dien te rekenen. liever koppel ik generatie aan belangrijke gebeurtenissen in het globale plaatje, en dan nog dien ik te spreken met heuse stippellijnen. elk woord is glijdend onbegrip.

het is nobel van sommige politici dat ze wensen dat we langer zouden werken om de vorige generaties van pensioenen te voorzien voor een consumeerbare ouderdom. het is nobel dat ze het woord solidair vaak in de mond nemen en dat het niet uitgesproken wordt met als stam alleen of bodem, maar met als basis, en als doel, het dicht, hard, vast, sterk maken. gemeenschapsvorming.
echter zijn er tal van redenen aanwezig om dit nobele scheppen van warme gevoelens in twijfel te trekken, niet in het minst omdat velerlei jaren reeds zulks een discours gevoerd wordt, terwijl de solidariteit afkalft en de lokale tea party vlaanderen ondertussen tot volkspartij verworden is. tevens kunnen zulke grootverdieners zich uiterst moeilijk inleven met zij die leven met minder dan het minimumloon, laat staan met zij die steunen op het minimale leefloon. alsof iedere werkloze niet werkelijk werkt. alsof werkelijkheid geen werkelijkheid is zonder het uitvoeren van loonarbeid. alsof er zo iets bestaat als een werklooslijkheid.

minder werken, meer gemeenschap.

de 21 uren werkweek, dat is mijn leidraad. (terug te vinden via the new economic forum, en 21 hours) immers, belangrijker dan de economische crisis is de kapitalistische crisis, de ecologische crisis en de sociale crisis  veroorzakend. in dit schijnbaar systeem van korte termijn winsten en zo genaamd rationeel economisch handelen heerst de ethiek van strijd, het geloof in concurrentie als heiligmakende vooruitgangsmachine. dat dit niet zo is, dat valt makkelijk op te merken als je niet enkel aan eigen bevolking denkt, verpakt in stijlvolle huizen met bebaande dorpen met steeds groter wordende wagens. (ook de huizen worden groter, de gezinnen kleiner, en de rusthuizen groter.) alsook valt het sprookje van de vrije markt moeilijk vol te houden. een markt die steeds verweven is en was met (de) staat, met politici. ook de oceaan is één pot leeggevist nat.
er is geen, of te weinig, tijd om na te denken over alternatieven. we worden, bijna, allemaal mee gesleurd in de rat race van toch maar genoeg te verdienen. de tijd die rest is vrije tijd en eigen tijd en besteden slechts weinigen aan het collectieve ideaal van menselijkheid, wenselijkheid. meer nog, deze eigen belevenissen maken onderhand deel uit van een nieuwe economie. ook de kinderen meer en meer zijn slaafse schakels in het consumptieproces.

de gehele aarde leidt onder de wereld en de wereld wordt geplunderd door ondernemers die het van onderen nemen. (entrepreneurs stonden nog ergens tussen…)

dus neen, langer werken zal ik niet.
net omdat ik menselijk ben en niet steun dit anarchistische streven naar economische groei en eenzijdige regelgeving. socialisme, verder, doet niets anders dan de verheerlijking van de vrij onvrij makende markt eeuwig te corrigeren, opdat het plunderen bestaan kan blijven. ook dat is niet mijn optie.

en dus blijf ik die verdomd stille gedichten schrijven en maak ik stempels van al mijn onderdrukte vingers. vergankelijkheid. ik dien niet die elitaire kliek van burgers allerlei, menend te denken dat ze weten wat ze denken, niets te voelen dan gecommodificeerde onzekerheid. ik ben geen mens meer van onder-de-mensen-te-komen. i’m just watching the wheels go round and round.

take down
the paywall
steun ons nu!