In De Morgen van 9 mei las ik een pijnlijk vermakelijk stukje van Ria Laenen over Rusland en vooral over zijn president Vladimir Poetin. Na de publicatie van haar mislukte boek over eigentijdse geschiedenis – daarover later meer – moet zij zich inspannen om als expert in buitenlandse politiek de aandacht op zich te vestigen. Maar meteen etaleert zij daarmee haar vooroordelen en haar intellectuele bekrompenheid…

Het stukje is een commentaar over de viering in Rusland van 9 mei, de Dag van de Overwinning, en wel op het naziregime van Adolf Hitler. De schrijfster bekijkt kritisch hoe de Russische overheidspropaganda (en dus ook de oorlogspropaganda) gebruik maakt van die viering. Op zich is dat onderwerp niet oninteressant, maar het is niet echt ons probleem, hier in het Westen. Ons probleem is de Westerse propaganda, de manier waarop de NAVO en de EU en hun lidstaten ons de zaken voorstellen, en die is helaas leugenachtig, autoritair en antidemocratisch. Daar heeft expert Laenen geen oog voor, het kwaad zit nu eenmaal in Rusland.

In haar kritische beschouwing over Rusland ontpopt zij zich meteen als een pion van de Westerse propaganda. “De propagandamachine van de Russische autoriteiten stelt alles in het werk om de Russen ervan te overtuigen dat de oorlog in Oekraïne gezien kan worden als een voortzetting van de oorlog die in 1941 begon toen nazi-Duitsland de Sovjet-Unie binnenviel. Dat het in 2022 Rusland was dat Oekraïne binnenviel en de agressor is in deze oorlog is in dat propagandaverhaal een detail waaraan voorbij wordt gegaan.”

Wie is de agressor?  

Rusland de agressor? De bijzondere militaire operatie van Rusland was een interventie in een oorlog van Kiev tegen de eerst separatistische en vervolgens van Kiev afgescheurde republieken. President Poetin was daar niet op uit – in het akkoord van Minsk 2 tekende hij voor het behoud van de separatistische gebieden binnen de Oekraïense staat. Maar dat akkoord was vals spel van het Westen, om tijd te winnen, zodat Kiev zijn leger kon versterken en parater maken voor een militaire confrontatie.

De agressor die aan het werk was, was Kiev-Oekraïne, dat de separatisten met zwaar militair geweld aanviel, met naar schatting 14.000 doden als gevolg. Pas toen, na acht jaar oorlog, het geweld van Kiev dramatisch piekte, besliste Rusland in te grijpen, waardoor de dreigende afslachting van de separatisten werd voorkomen. Een zinvolle en noodzakelijke militaire ingreep. Met op de achtergrond het opgeven door Rusland van alle hoop op een vreedzame oplossing van het conflict met Kiev, dat draaide om de neutraliteit van Oekraïne.  Die was bij de stichting van de hedendaagse staat in de grondwet vastgelegd, maar door het nieuwe, door VS-manipulaties en veel VS-geld gecreëerde nieuwe bewind geschrapt, wat een ernstige wijziging en een daad van anti-Russische agressie was.

Dat de Russische propaganda de bijzondere militaire interventie in verband brengt met het Hitlerregime en zijn agressie tegen Rusland is begrijpelijk en ook terecht. Het racistische terreurregime in Kiev heeft de Jodenuitroeier Bandera terug tot nationaal monument verheven en vaart een ultranationalistische koers, gericht tegen Russisch sprekenden, Hongaars sprekenden, Roma’s enz. Deze schandvlek, die de EU – tegen alle eigen regels en waarden in – wil binnenhalen en bestempelt als een democratie die door het Westen moet worden verdedigd om zo de eigen democratie te verdedigen, is nonsens, en illustreert hoe verrot de EU al is, en hoe uitgehold de EU-democratie.

Laenen als propagandiste van NAVO en EU  

In plaats van de leugens en de onzin van de Westerse propaganda door te prikken, werkt Ria Laenen daar vlot aan mee. Over Poetin: “Ook nu wil hij dat Russen focussen op een dreiging van buitenaf en zich op basis van de noodzaak om zich te verdedigen tegen externe dreiging als één blok achter zijn beleid blijven scharen. Poetin weet dat het creëren van een buitenlandse dreiging een perfecte bliksemafleider is voor de fundamentele interne problemen waarmee Rusland kampt. Zijn hele beleid is uiteindelijk gericht op één doelstelling: regimebehoud. De tsaar wantrouwt zijn eigen volk, maar weet dat hij door het te hebben over de Grote Vaderlandse Oorlog een gevoelige snaar raakt. Hij heeft dan ook sterk ingezet op het uitbouwen van de collectieve trots op de overwinning van toen tot een van de pijlers van het draagvlak voor zijn beleid, namelijk Rusland projecteren als een grootmacht die respect afdwingt (ook op militaire manier) in de rest van de wereld.”

Is het Poetin die een existentiële dreiging creëert? De geostrategen van de VS spreken toch al jaren over de noodzaak om Rusland klein te krijgen, te verzwakken, af te koppelen van de rest van Europa… En dat de laatste jaren des te meer, omdat de VS hun handen vrij willen hebben om een conflict met China uit te vechten, en dan is een tweede front tegen Rusland strategisch niet wenselijk. En de “oorlog” die door de VS en de NAVO is uitgelokt is toch maar de realisatie van de Westerse agressieve plannen tegen Rusland.

Al wordt de zaak door de Westerse propaganda natuurlijk omgekeerd: Rusland zou ons bedreigen, Rusland wil zich uitbreiden, veroveren – wij moeten dringend onze bewapening opdrijven, ons assertief en agressief opstellen.  Die militaire fratsen vervangen een nuchtere analyse van het probleem en het zoeken naar een diplomatieke oplossing. Die moet gezocht worden bij de kern van het conflict: Rusland wil geen vijandige troepen, geen NAVO maar uiteraard evenmin andere militairen, Fransen, Engelsen…  en hun wapentuig tegen zijn grens. De idee van een NAVO-lidmaatschap van Oekraïne druist in tegen de toezeggingen van de VS over het niet verder uitbreiden van de NAVO en is een directe mede-oorzaak van het conflict rond Oekraïne.

En het tweede punt van de conflictkern, dat Kiev zijn Russisch sprekende bevolking niet mag pesten, discrimineren of bevechten moet een oplossing krijgen, maar die is grotendeels door Rusland gerealiseerd: de afscheuring van de separatistische republieken is een feit, en zij zijn toegetreden tot de Russische Federatie. Hun goed recht, dat door het Westen erkend moet worden. Blijft nog het grondgebied dat buiten de oude oblasten ligt en dat Rusland aan het bezetten is. Dat kan allicht best toegevoegd worden aan de afgescheurde gebieden, maar dat is een ernstig strijdpunt. Over de Krim hoeft niet gepraat te worden, die zaak is eigenlijk geregeld, en op een zinvolle manier.

Simplificatie als academische bedrijvigheid

De scherpzinnige Professor Laenen wéét dat Poetins beleid gericht is op één ding: regimebehoud. De buitenlandse vijand moet dienen om de natie achter de president te krijgen. Dat doet Poetin te kort. Uiteraard wil hij de bevolking meekrijgen. Maar hij doet dat door allereerst aan de economie te werken – hij is, er mag even aan herinnerd worden, een doctor in de economie. Hij doet verstandig en prachtig werk via de BRICS en de samenwerking met o.a. China. En wat regimebehoud betreft: zijn er voorbeelden van politieke leiders die streven naar de ondergang van hun regime en van zichzelf?

De intelligente kijk van Professor Laenen is helaas niet zo toepasselijk op Rusland, maar wel op de EU en zijn derderangspolitici zoals Starmer, Macron of Merz. Die kunnen een tot buitenlandse vijand benoemd Rusland goed gebruiken om zich interessant te maken, zich te profileren met onzinnige zaken, en ondertussen het militair-industrieel complex over de bol te aaien. Meer wapens, troepen naar Oekraïne!!! Die gevaarlijke en schadelijke onzin dient voor machtsbehoud, maar is ten opzichte van de Oekraïense kwestie sabotage. Rusland heeft toch duidelijk laten verstaan dat het geen buitenlandse troepen of wapens aan zijn grenzen wil. Dat zouden de VS ook niet verdragen, denk aan Russische troepen en raketten op Cuba of in Mexico! Stel je voor!

Wat moet de KUL met een professor als Ria Laenen die zo ondeskundig en bevooroordeeld is en altijd maar naast de kwestie praat?