De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Kortverhaal: En toen was cannabis eindelijk legaal

zondag 14 maart 2021 13:17
Spread the love

 

Het leven viel Nicky soms enorm zwaar maar ze was niet van plan om kopje onder te gaan. Ze wou genieten en plezier maken in plaats van te zitten treuren. Waarom werd je anders geboren op een planeet waar zoveel moois te zien en te beleven valt? Kortom, haar verdriet om de relatiebreuk met de man waar ze 10 jaar mee samen was moest en zou ze een plaats geven. Accepteren en weer verder gaan. Zo moest het zijn en niet anders.

Het eerste wat ze ging doen was een douche nemen. Ze zocht de mooiste outfit die ze kon vinden, veel keuze had ze niet want de was had ze al een tijdje niet meer bijgehouden. Nonchalant maar sexy, dat was wat ze wou uitstralen en daar was ze aardig in geslaagd. Ze droeg een rokje tot net boven haar knieën en een spannend topje met net genoeg decolleté om nog wat ruimte over te laten aan de verbeelding.

Ze zou naar Eddy’s gaan want daar voelde ze zich altijd op haar gemak. Er stond een vrouwelijke DJ die ze niet meteen herkende plaatjes te draaien die aanstekelijk werkten. Zo elegant mogelijk probeerde ze de dansende mannen en vrouwen te ontwijken en de bar te bereiken.

“Hey Ed, hoe gaat ie?”

‘Hey schat, zijn gangetje! Met jou? Ik heb je hier al een tijdje moeten missen! What’s going on, babe?” Eddy wachtte niet op een antwoord want hij had het razend druk met klanten te bedienen.

Ze bestelde een wijntje en liet haar oog vallen op een man die er wat verloren bij zat. Eddy zag het ook en vroeg hem op de man af of alles ok was.

“Welnee”, antwoordde hij verbouwereerd. “Ik ben de eigenaar van de coffeeshop hier wat verderop in de straat. Deze ochtend kreeg ik bericht dat ik dit weekend niet mag openen omdat er klachten zouden gekomen zijn vanuit de buurt. Geluidsoverlast, zeggen ze. Nochtans hebben we nooit de politie over de vloer gehad en er zijn ook nooit klachten rechtstreeks bij ons gekomen van gelijk wie. Ik snap er niks van.”

“Nou, zeg. Wat een ellende. Gek dat we elkaar nooit eerder ontmoetten. Ik heb het zo druk in de zaak dat ik gewoon geen tijd meer heb voor zoiets leuks als eens een sigaartje roken.” Eddy richtte zijn aandacht op een andere klant die hem het teken gaf om twee biertjes te tappen.

Nicky vond het wel een interessant verhaal en dacht erover na of het een goed onderwerp zou kunnen zijn voor een artikel en stuurde een berichtje aan haar opdrachtgever. Die antwoordde vrijwel meteen dat ze er voor moest gaan! Wat hield ze van haar job als journaliste. Hoewel ze daardoor wel haar vrij moment kwijt was. Maar ach, ze kon toch wel het nuttige met het aangename combineren? De coffeeshopeigenaar zag er niet slecht uit en droeg geen trouwring en voor zover ze kon zien was er geen vrouw in de buurt. Ze giechelde inwendig om haar gedachten en moest moeite doen om haar lach te onderdrukken. Hij keek naar haar op en vroeg hoe ze heette.

“Nicky, hoe heet jij?”

“Boris, leuke naam ‘Nicky’”.

“Bedankt. Maar hey, ik schrijf voor de plaatselijke krant en jouw verhaal lijkt me wel wat. Zou ik het mogen publiceren ? Ik had je graag geïnterviewt over je shop. Zulke verhalen lezen onze lezers graag.”

“Mij goed, als je denkt dat het iets moois kan worden.”

“Daar ben ik van overtuigd!”, sprak Nicky op haar beurt.

“Waar en wanneer wil je dat interview doen?”, vroeg Boris. Hij vond dat ze er beeldig uitzag en had graag eerst de tijd genomen om haar wat beter te leren kennen alvorens ze op serieuzere zaken overgingen. Zij kon zijn gedachten raden en antwoordde dat ze dat morgen konden doen in zijn zaak als dat geen probleem was.

“Rond de middag, past dat voor jou?”, vroeg Nicky terwijl ze door haar agenda scrolde.

“Dat is een goed idee. Ik weet niet hoelang ze mij gesloten willen houden, ik moet contact opnemen met de woordvoerder van de burgemeester staat er in de brief. Wat een gedoe allemaal. Had ik geweten wat er allemaal op mij af ging komen ik was er nooit aan begonnen. Maar ja, ik wou het op zijn minst proberen. Ik geloof er heilig in dat we een tijd naderen waarin cannabis voluit aanvaard zal worden door de grote massa. Er is helemaal niks mis mee als de kwaliteit in orde is. En dat is nu net waarom wij er zijn. Wij garanderen topkwaliteit. Geen spoortje pesticiden zal je op de oogst aantreffen. Misschien kan je dat ook in je artikel schrijven. Och, we praten er morgen wel verder over. Maar hey, wat brengt jou hier op een donderdagavond in je eentje? Zit er geen man op jou te wachten ergens? “

Ze voelde zich gevleid en glimlachte om het compliment. “Ik dacht net hetzelfde van jou,” zei ze op flirterige toon. Hij lachte terug en ze kreeg meteen kriebels in haar buik.

Het werd een gezellige avond. Er waren nog vrienden van Boris bij hen komen zitten en ze hadden het de hele avond over de meest absurde dingen gehad.

De volgende ochtend had Nicky zin om het interview af te zeggen toen ze wakker werd met een houten kop maar bedacht zich snel. Eerst maar een pijnstiller en een koffie, dan zien we nog wel. Ik heb in ieder geval zijn nummer. Ze zou hem straks een smsje sturen met de vraag of hij het niet liever uitstelde. De pijnstiller deed zijn werk, al smaakte haar koffie toch niet al te lekker. Ze stuurde rond elf uur een smsje en kreeg een half uur later antwoord.

‘Nee hoor, kom maar af. Ik ben er klaar voor.’, stond er op het scherm. Ze was verrast door zijn opgewektheid en kreeg er meteen weer zin in. Wat zou ze aantrekken?

Even later zat ze op haar fiets richting coffeeshop High Hopes. De naam had wel echt iets toepasselijks vond ze. Snel maakte ze haar fiets vast aan een paal en stapte naar binnen. Nicky was verbaasd en onder de indruk van de moderne inrichtng. Ze had iets helemaal anders verwacht.

Boris zat aan een tafeltje met een stapel papieren bij zich en zijn telefoon in zijn rechterhand. Hij was duidelijk in de wacht gezet en riep enthousiast haar naam.

“Hey Nicky, blij je te zien! Koffietje?”

“Ja, dat mag wel. Ik hoop dat die van jou me beter smaakt dan daarnet.”

“De beste koffie van Gent vind je hier schat, je zal me gelijk geven, wees maar zeker.”

Ze moest lachen om zijn zelfzekerheid. Ze vond deze man intrigerend zonder meer. Ze moest en zou meer te weten komen over hem, niet alleen over zijn zaak. Het mocht alleen niet te veel opvallen natuurlijk.

Eindelijk kwam er iemand aan de lijn. De woordvoerder van de burgemeester had het te druk gehad en had hem doorverwezen naar iemand van het onthaal die hem uitlegde dat het een tijdelijke bestraffing was die na het weekend terug opgeheven werd. Boris probeerde de vrouw aan de andere kant van de lijn uit te leggen dat de strafmaat op niks sloeg omdat hij nooit problemen had die met overlast te maken hadden.

De onthaalmedewerkster werd nogal kortaf en zei dat ze er ook niks aan kon doen, dat het een besluit was van de burgemeester. Als hij klacht wou indienen dan kon hij zich richten tot de klachtendienst van de gemeente. Het zou wel enkele weken tot maanden duren eer zijn klacht gehoor zou krijgen, tot die tijd moest hij zich er maar bij neerleggen dat de burgemeester zijn woord wet is, zei ze.

“Wat een achterbakse manier om mensen het moeilijk te maken hun zaak te runnen,” riep Boris terwijl hij woest zijn mobieltje dichtklapte.

“De burgemeester heeft hier nog nooit een voet binnengezet. Verschillende keren nodigde ik hem uit. Bij de opening en op het halfjaarlijkse bestaan was hij ere-genodigde maar denk je dat ik daar ooit reactie op kreeg? En nu dit. Ik word er knettergek van. Wat een zelfingenomen achterbaks ventje.”

Boris zuchtte diep en liet zijn handen door zijn halflange lichtbruine haar gaan.
“Ik mag na het weekend weer open.” Zijn blik verraadde ergernis maar hij wist zich snel te herpakken.

“Ok, Nicky, jij wou me interviewen he, kom maar op met die vragen!”

Nicky schoof aan tafel bij en legde alles klaar om haar werk te kunnen doen. Het werd een boeiende dialoog over cannabis en het runnen van een coffeeshop.

Boris had geld geleend bij zijn ouders om de zaak op te kunnen starten. Ze geloofden in hem en waren er net als hem van overtuigd dat België klaar was om cannabis op de kaart te zetten. Zijn vader was een chronische pijnpatiënt en nam sinds een klein jaar cannabisolie in plaats van de alsmaar zwaarder wordende pijnstillers die de dokter hem voorschreef. Zijn moeder nam af en toe ook een druppeltje olie en beweerde dat ze er rustiger van werd en er goed van kon slapen. Boris prees zich gelukkig met zijn ouders. Ze hadden nooit geblowd maar toen ze hoorden van de medicinale eigenschappen waren ze niet bang om het uit te proberen.

Boris verkoopt geen cannabisolie in de shop maar geeft medicinale gebruikers wel de kans om op een voordelige manier bladafval, dit zijn de blaadjes van de cannabisplant, te kopen zodat ze hiervan zelf olie kunnen maken. Het bladafval wordt steeds verdeeld over het aantal kandidaten. Een goede regel, vindt Nicky. Ze vond het sympathiek dat hij aandacht heeft voor deze groep die toch wel in de minderheid is. Financieel gezien heeft hij hen niet nodig want Boris maakt genoeg winst door wat de recreatieve gebruikers hem opleveren. Wel vindt hij het zelf enorm belangrijk dat de plant om haar medicinale eigenschappen geprezen wordt, vertelde hij onomwonden.

Ze genoot van het interview. Boris had een kijk op het leven die haar wel beviel. Hij stond recht in zijn schoenen, was rechtuit en vrolijk zonder naïef te zijn. Over cannabis wist ze zelf niet veel, ook had ze amper ervaring met wat dan ook van roesmiddelen, behalve alcohol, maar nieuwsgierig, ja dat was ze wel. Een uurtje of twee later was ze terug thuis en meteen beluisterde ze het opgenomen gesprek. Als ze wat voortmaakte kon het deze avond nog gepubliceerd worden op de website. Ze stelde haar gsm in op Niet Storen en maakte er werk van.

Het interview kon op veel verontwaardigde reacties rekenen. Het zou niet de eerste keer zijn dat de burgemeester een pand liet sluiten louter en alleen op basis van vooroordelen en geroddel. Vooral de coffeeshops, die er recent waren bijgekomen door een verandering in de drugswet die het mogelijk maakte om cannabis te verkopen in België, waren het grootste slachtoffer van de onwil van de burgemeester. Hij was duidelijk een grote tegenstander van legalisering en stopte dit niet onder stoelen of banken.

Boris stuurde haar die avond nog een lief berichtje: ‘Bedankt voor het mooie werk, je bent een top journaliste!’ Ze moest blozen toen ze het las. Waren alle mannen maar zo attent. Haar avond kon niet meer stuk. Dit moest ze vieren. Snel belde ze haar vriendin Shana op en vroeg of ze zin had om wat te gaan drinken. Shana zat op restaurant met een Tinder date. Balen.

Wie kon ze op dit uur nog overtuigen om mee te gaan? Boris misschien? Ach, waarom ook niet. “Grijp de koe bij de horens, Nicky!”, sprak ze zichzelf bemoedigend toe. Boris had er meteen zin in. Hij stelde voor dat ze haar fiets bij hem parkeerde en dat ze van daaruit te voet zouden verder gaan. Ze werd er helemaal warm van, de vlinders in haar buik kwamen terug tot leven.

De avond verliep als in een sprookje. Ze liet zich door hem leiden zodat ze de stad eens op een andere manier kon leren kennen. Boris had haar meegenomen naar allerlei cafeetjes en coffeeshops die hij de moeite waard vond.

Ze beperkte het aantal alcoholische consumpties maar nam wel voor het eerst in haar  leven enkele hijsjes van een groot verdamptoestel dat in één van de coffeeshops op de toog klaar stond om uit te proberen. Het gaf haar een heerlijk gevoel, dat moest ze toegeven. Ze zag alles zonnig en had enorm veel zin om te dansen. Dat moest ze geen twee keer zeggen. Boris nam haar hand en samen gingen ze naar een club wat verderop in de straat. Ze dansten uren aan een stuk.

Boris bleek een prima danser te zijn met een groot gevoel voor ritme. “Ik voel me heerlijk”, bekende ze giechelend. “Dat maakt me blij. Ik heb het ook echt naar mijn zin. Het is fijn om hier met jou te zijn.”, antwoordde Boris.

Nicky’s vlinders vlogen alle kanten op maar tegelijkertijd voelde ze ook die angst om hem alweer te verliezen. Ze moest zich maar niet te makkelijk opstellen, bedacht ze. Boris stelde voor om bij hem thuis nog een slaapmutsje te drinken maar daar ging ze niet op in. Ze gaf hem een warme knuffel en sprong op haar fiets richting haar eigen nestje.

Die nacht had ze een sensuele droom over haar en Boris en ze werd wakker met een mysterieuze glimlach op haar gezicht. Maar wat nog belangrijker was: bijna voor het eerst in haar leven voelde ze zich fris en opgewekt na een nachtje stappen en dat had ze helemaal aan de coffeeshops te danken!


***********Oproep*******************************************************************************

Ik hoop dat u heeft genoten van bovenstaande kortverhaal. Mag ik nog even uw aandacht voor het volgende?

Vanwege de pandemie is het niet meer mogelijk geweest om een benefiet te organiseren ten voordele van het proces rond de legalisering van medicinale cannabis in België. De advocaatskosten zijn geplafonneerd op 15 000 euro waarvan de laatste 2000 euro nog ontbreekt.

Daarom deze oproep:
Al wie het belangrijk vindt dat cannabis voor medicinaal gebruik ook in ons land mogelijk wordt (via de apotheek, thuisteelt en/of Cannabis Social Clubs) en wie zich geroepen voelt om een financiële bijdrage te doen kan dat doen via het rekeningnummer van Patrick Dewals, BE46 9730 8932 7536 met vermelding: Free MC!

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!