“Dieren zijn de afgelopen decennia uit onze verstedelijkte samenleving verdwenen. Dit heeft implicaties voor de mens die, afgesneden van dier en natuur, vereenzaamt. De relatie van mens tot dier is verwrongen en de perversie van onze tijd is de ontkenning hiervan tijdens het consumeren van vlees.” Aan het woord is filosoof Antoon Vandevelde. Hij leidt drie korte documentaires in waarin het dier, en meer bepaald het slachten er van, centraal staat.
Als occasioneel carnivoor is het niet slechts om zo nu en dan met beide voeten in de praktijk te staan. De abattoir dus. Vorige week werden er duiven geplukt. Korte keten: van kooi tot pot.
Mijn plukken, dat was vooral een hoop geprul met veren en bloed. Gelukkig staat boer Gust naast mij te plukken als een trein. Gust, straffe gast van 17 jaar, is één van de weinige jongeren die vandaag deze kunst nog beheersen. Opgegroeid op de boerderij, heeft hij er absoluut geen probleem mee om leven te nemen. Hij lacht met mijn hypergevoelige stadsmentaliteit wanneer ik voorzichtig een ethisch argument tegen de slacht probeer op te werpen. Dit plukwerk is doodnormaal.
Maar boer Gust is een uitzondering. En in Vlaanderen, verstedelijkt en ont-diert, stapelen de ethische argumenten tegen de slacht zich steeds verder op.
Dus hoe moet dat dan, slachten als stadsjongen? Eigenlijk vrij eenvoudig. Met het tonen van oprechte eerbied en dankbaarheid voor het dier. De daad zelf verhef je vervolgens tot ritueel. Met een spreuk bijvoorbeeld, kan je het taboe rond het doden doorbreken. In het boek De Aarde zal weer vruchtbaar wordenlees ik hoe een BD-boer dit deed met de volgende zinnen
“Je was in de vorm.
Ga nu in het Wezen.
Tot roeping voor jou.
Tot voedsel voor ons.
Heb dank voor dit voorschot.“
… waarna hij loeihard een roestvrijstalen pen door de kop van zijn beminde runderen schoot.
Is dit romantiseren? Drijf het dan ook weer niet te ver. Je moet dieren niet bedelen met menselijke emoties, zo leer ik van de filosoof. Want zo ontneem je het dier juist van zijn dier-zijn.
Dat is wat ook gebeurt wanneer beesten louter grondstof worden, gehouden in functie van winstmaximalisatie. Inputs en outputs, met het dier als doorgeefluik. Liefst zo ver mogelijk van het sociale leven vandaan en ter maximalisatie van hun nut: goedkoop vlees.
Paradoxaal genoeg zijn het net dergelijke praktijken die mijn generatie doen vleesderven.
Er zit een knappe veganiste aan mijn tafel. Tijdens het nuttigen van een brokje seitan legt zij mij haarfijn uit waarom haar keuze om uitsluitend nog planten te eten haar wereld wat mooier maakt. Ik staar in haar ogen met het geduld van een koe.
En prul nog snel wat duivenveertjes uit mijn broekzak.
Op dinsdagavond 12 november 2013 werd er een interessante avond rond het thema in elkaar gebokst doorAlle Dagen Honger in het kader van de klimaatweek.
Op dinsdagavond 19 november 2013 introduceren we ‘tKraaienest als een nieuwe Voedselteamproducent in Vlaams-Brabant.
