Deze actie is gericht tegen de passiviteit van de Europese instellingen en Raad van Europa aangaande de mensenrechtenschendingen in de Turkse gevangenissen. De hongerstaking van Leyla Güven en honderden anderen is het laatste middel dat hen nog rest. De neergang van de Turkse democratie en het gevaar dat ervan uitgaat, wordt in het westen niet voldoende begrepen. De hongerstakingen zijn erop gericht de AKP-regering te dwingen om de wetten en rechten te respecteren. Op de eerste plaats de rechten van Abdullah Öcalan en dus Leyla Güven.
Leyla Güven, een parlementair die in de gevangenis zit, is nu al 85 dagen bezig met een hongerstaking en honderden andere politieke gevangenen volgen haar hierin. Ook elders zijn er hongerstakingen uit sympathie. De eis van de hongerstakers is de isolatie van Abdullah Öcalan te beëindigen en zo kans te geven voor een vreedzame, politieke en onderhandelde oplossing van de Koerdische kwestie. Abdullah Öcalan is de Koerdische volksleider die al sinds 1999 op het gevangeniseiland Imrali opgesloten zit. Sinds 2015 wordt hij in totale isolatie gehouden. Advocaten, familie en politici mogen hem niet bezoeken. Niet toevallig was Öcalan de grootste stem voor een politieke oplossing van de Koerdische kwestie en leidde hij de gesprekken tussen de PKK en de Turkse regering. Öcalan wegstoppen en niet de kans geven om zich uit te spreken, is eigenlijk kiezen voor oorlog. En dat is wat Erdogan en zijn AKP-MHP-regering nu doen.
De repressie in Turkije scheert heel hoge toppen. Niet enkel tegen de leden van de politieke partij HDP maar tegen de gehele Koerdische bevolking. De Koerdische emancipatie en zoektocht naar erkenning en rechten wilt men met geweld onderdrukken. “Anti-terreur” is slechts de welkome schijn waar alle ondemocratische regimes zich van bedienen. Van de politiek tot het Koerdische middenveld, van de kunstwereld tot de media, iedereen leidt eronder. Hoe meer de AKP en Erdogan wegzinken in autoritarisme, hoe minder de kansen worden voor democratische hervormingen en vredesgesprekken. Om koste wat kost deze neergang tegenhouden, begon de moedige Leyla Güven deze historische verzetsdaad. Het terug ten tonele verschijnen van Öcalan zal voor heel Turkije een verademing zijn.
Ook Europa moet dringend Turkije tot de orde roepen. Elke dag worden wetten en internationale verdragen met de voeten getreden. De EU en Raad van Europa blijven er opvallend stil bij. De stille, opportunistische en hypocriete Europese overheden versterken net de AKP-regering. Om dit aan te klagen zijn een groep Koerden ook in Straatsburg een hongerstaking begonnen. Zij zitten op dag 46. Zij eisen dat de Raad van Europa ervoor zorgt dat de rechten van Öcalan gerespecteerd worden en dat alle politieke gevangenen vrijgelaten worden. De parlementaire assemblee van de Raad van Europa heeft vorige week nog heel goede resoluties gestemd. En eind november oordeelde het Europees Hof voor de rechten van de Mens nog dat Demirtas, de voorzitter van de HDP, per direct vrijgelaten moest worden. Maar het is precies alsof niemand zich verantwoordelijk voelt om er iets mee te doen of in de praktijk af te dwingen.
Het is spijtig om vast te stellen dat mensen eerst de dood in de ogen moeten kijken eer internationale organisaties in beweging willen komen. Nochtans menen zij de mensenrechten hoog in het vaandel te dragen en pretenderen zij aan de rest van de wereld lessen in de democratie te kunnen spellen. Maar het geval van Öcalan en de algemene neergang in Turkije heeft deze instellingen in hun blootje gezet.
Maar wij kunnen niet stil toekijken hoe onze politieke leiders en vrienden de dood ingestuurd worden door de hypocrisie en passiviteit van de Europese organisaties. Daarom deze mars om de aandacht erop te vestigen en levens te redden.
