De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Kindermisbruik – “Regnum dei non possibunt!”
Commissie-Adriaenssens -

Kindermisbruik – “Regnum dei non possibunt!”

zondag 12 september 2010 21:59
Spread the love

Correct populistisch.

Dagen nadat het Rapport van Peter Adriaensens (1) het begrip “heilige woede” (2) massaal inhoudt gaf, bleef het op de site De Wereld Morgen stil, doodstil… Angstwekkend stil.. Waar bleef hij, de progressieve “pater” Leman die hier alle ruimte kreeg ? Waar is hij, de goeroe van “radicaal links”, prof. Jan Blommaert ? Die hier eind april als zelfverklaarde vrijzinnige en stem van links, als “wij” een wereldvreemde bijdrage leverde met een titel die veel zegt over het wijsvingertje: “Kunnen we echt niet beter dan ‘vieze Roger ?”. (3) Het is het moment voor wat kwaadaardige herinneringen en polemiek.

Let op, de prof. was wel degelijk een “stem”. De stem van een maatschappij – niet alleen de kerk, ook van niet gelovigen, van links, uit de arbeidersklasse, van de “gewone mensen” – die àlles wist en weet, maar zweeg en zwijgt. Zijn bijdrage op De Wereld Morgen wordt trouwens door één van de slachtoffers (een 62 jarige gepensioneerde wetenschappelijk onderzoeker) in het Rapport Adriaenssens aldus becommentarieerd: ”De overweging van Jan Blommaert op DWM is hierbij evenwel niet onbelangrijk maar hij onderschat allicht toch de impact van wat in de schemerzone van parochie, college en ook de jeugdbeweging allemaal het daglicht  niet mocht zien” (Pag. 87 – 88) “Hij onderschat”…Ofwel; hij weet / wist niet waarover hij het heeft. Zoals zo velen.

Iedereen is schuldig in een samenleving die tot in haar vezels vergiftigd is door de katholieke ideologie. Prof. Blommaert voelde zich eind april verheven boven wat ik de klanten rond de toog van mijn stamcafé (mijn oud Grieks plein, mijn “Agora”) hoorde zeggen. Dat “die Vangheluwe een vetzak is” die in de cel thuishoort. Dat het om klassenjustitie gaat, zoals het ongeldig verklaren van de huiszoekingen bewijst. Dat de kerk een machtige staat in de staat is. Geleid door een gevaarlijke clown in Rome die blijft verkondigen dat er geen “structureel probleem” bestaat. In mijn stamcafé werd de affaire correct populistisch samengevat. Iets waartoe de prof niet in staat bleek. Wat Adriaenssens met zijn noodzakelijk provocerend Rapport onderbouwde. De belediging “vetzak” geldt ondertussen voor de gehele kerk en is eerder minimalistisch.

De toenmalige bijdrage van Jan Blommaert was op deze site één van de eerste na de ontluisterende bekentenis van Vangheluwe. Hij beet de spits af. Zijn mening kwam uit een “andere wereld” dan die van de slachtoffers en zij die zeer dicht bij het in de kerk en in de maatschappij aanwezig machtsmisbruik staan. Ik en anderen zagen toen reeds de berg “pastorale vuilnis”. Hij zag meer de theorie, de noodzaak tot dialoog en zelfs begrip voor een kerk die de dader is. Die pedofielen beschermd, zoals ze ook nazi oorlogsmisdadigers beschermde. Nochtans was reeds bijzonder veel bekend, gepubliceerd dat door “de mensen”, ook door intellectuelen collectief ontkend, verdrongen werd. Die collectieve verdringing doorbreken had behoefte aan een shock therapie. Waarvoor Adriaenssens zorgde. 

Kind en badwater.
 

Blommaert achtte het in april nodig de kerk als “vrijzinnige” bij te springen: “Ik hoop (maar heb geen illusies) dat Rome uit een crisis zoals die omtrent de bisschop van Brugge lering trekt en z’n eigen antieke (sic) lering aanpast aan de realiteit en aan de menselijke waardigheid”. Men kan het inderdaad over een “antieke” kerk hebben, ja. “Menselijke waardigheid ?” Deze kerk, haar filosofie, ideologie, praktijken, geschiedenis staan voor alles wat crimineel en onwaardig is.

Uiteraard bestaat noodzaak tot pluralistische samenwerking tussen mensen en groepen met uiteen lopende opvattingen tegen ondermeer de oorzaken en gevolgen van de huidige crisis van het kapitalisme. Maar dat belet niet de kerk en haar ideologie als misdadig te benaderen. Of moeten we tevens de maffia met haar in Italië en elders duidelijk ook sociale aspecten dààrom gedogen ? Zoals de katholieke kerk met haar crimineel verleden en heden niet slechts gedoogd, maar van uit de staatskas met ons geld rijk gemaakt wordt ? Ook van uit de omgeving rond de kerk wordt nu toegegeven dat niet alleen de daders persoonlijk schuldig zijn, maar het hele instituut. Een sekte die kinderen misbruikt vanaf de geboorte, door hen gedwongen en onherroepelijk te dopen.

Jan Blommaert deed in zijn stuk vooral een oproep om het kind niet met het badwater weg te gooien. Hij wees op de “inzet en sociaal engagement” van progressieve priesters die “wij” moeten steunen in hun “guerilla” tegen Ratzinger. Ik werk al heel mijn leven concreet samen met religieuzen. Uit gans België. Sommigen zijn persoonlijke vrienden geworden die de paus meer haten dan ikzelf. Dat deze intelligente mensen “gelovig” blijven gaat mijn atheïstisch petje te boven.

Maar ik maak me geen illusies. Ze zijn bijzonder zeldzaam en nog minder van hen zullen zich openlijk manifesteren. Waar zijn ze, die geweldige figuren die nu – of – nooit hun mond moeten openen ? Rik Devillé is een moedige einzelgänger. Er zijn er nog een paar. Die enkelen worden opgevoerd als vertegenwoordigers van een niet bestaande beweging. Een uitzondering is de groep “Kenteringen”, die streeft naar een oecumenische bevrijdingstheologie (4) De “Werkgroep Mensenrechten in de Kerk” doet een oproep om de krachten te bundelen. Goed zo. De overgrote meerderheid zwijgt en bewijst dat het fictie is te hopen dat de kerk haar authentieke roeping (wat dat ook mag zijn) van uit de basis zou terugvinden. Dat dit van uit “Rome” zou gebeuren, zoals Blommaert in zijn stuk “Kunnen we echt niet beter…” hoopvol stelde, is erger dan wereldvreemdheid. Deze kerk is fundamenteel verrot.

Dutroux in het kwadraat.
 

In het kader van linkse frontvorming ben ik als radicaal linkse atheïst bereid tot een tactisch pact met de duivel. Het ACW zal volgende periode veel aandacht besteden aan armoede. Bravo ! Zo iets hoor ik nooit van mijn eigen vakbond, die van de “sossen”. Maar hou dat pact wel gescheiden van de stinkende beerput die nu wereldwijd rond de “moraal” van de kerk geopend is en open blijft. Eén van de steunpilaren van het bloedige casino – kapitalisme is trouwens de katholieke kerk. Dat ik vier maanden geleden de ideologie van dat instituut “sado – masochistisch” noemde, vond de linkse prof.:“Wat min…”.Letterlijk… “Wat min…”  Blommaert “leest dat soort dingen met spijt…” Een aanrader, lees zijn standpunt van eind april. Lees ook mijn toenmalige mening en die van andere die al hun hele leven wisten waarover het écht gaat. (3)

Die niet in de sprookjes geloven van een troep die zichzelf tot de taak van “liefdevolle” opvoeders van de mensheid geroepenen voelen. Niet in sprookjes gelovende mensen die wel àlles wisten. Ook datgene en veel meer van wat de goegemeente (“de mensen”) nu door de honderd pag. gruwelijke getuigenissen in het Rapport de eetlust bederft, de zondagspret verknoeid. Zo verbaasd, zo geschokt (“stomp in de maag”), zo “niet geweten” (“Ich habe es…”),…Ik noemde deze religieuze beerput al maanden geleden een “tweede zaak Dutroux”. Dat wordt nu algemeen als zodanig begrepen. Het is oneindig meer dan dat. Deze beerput vervuild onder leiding van de katholieke kerk – top zowel als basis – de hele samenleving. Prof. Blommaert noemde vier maanden geleden de vergelijking met Dutroux “platitudes” waartegen de academicus te strijde zou trekken….

Seksueel geweld is overal aanwezig. Nog steeds is de verfilmde novelle “Klinkaart” (1954) van Piet Van Aken een uniek document over hoe in de arbeidersklasse, op de werkvloer net als in de kerk kinderen seksueel misbruikt werden. “Klinkaart” beschrijft hoe meisjes van twaalf jaar op hun eerste werkdag in de steenbakkerijen van de “rode” Rupelstreek rond Boom, door hun “collega’s” ritueel verkracht werden. “Klinkaart” is ook een aanklacht tegen het toenmalige vakbondsprofitariaat.

Nog steeds leeft incest, seksueel misbruik binnen “gewone” gezinnen massaal. In de hulpverlening is het een plaag. De belangenvereniging van psychiatrische patiënten Uilenspiegel wijdde er enkele jaren geleden een colloquium aan. De Vrouwenraad heeft een standpunt. (5) Seksueel misbruik en ander geweld is niet klassengebonden. Ook in de villa’s van de meest chique wijken heeft het plaats. Ook “heren van stand” zijn daders. Ook in vrijzinnige milieus is het aanwezig.

Vergiffenis ? Kom aan….
 

Iets dat gisteren of vier maanden geleden gebeurde, gepubliceerd werd is reeds “geschiedenis”. Van de geschiedenis leert men. Het is niet mijn bedoeling Jan Blommaert “te pakken” op deze zaak of oude koeien uit de gracht te halen. Het is mijn bedoeling aan te tonen, te bewijzen hoe belangrijk het is je eigen mening te hebben, te verspreiden. En niet blindelings in de beperkte zienswijze van proffen, academici, “paters” of andere “autoriteiten” te trappen. Blommaert nam wel zijn verantwoordelijkheid. Hierop even terugkomen biedt kansen om een stapje verder te zetten.

Open, brutale polemiek is een verworvenheid van de Verlichting in de 18° eeuw, toen ook de kerken hard aangepakt werden. De kerk herstelde zich in de 19° eeuw als een integristisch, dogmatisch, onderdrukkend machtsblok en werd de “triomferende kerk” tot in de ruime eerste helft van de vorige eeuw. De onfeilbaarheid van de paus, de onbevlekte ontvangenis en andere krankzinnige onzin kwamen tot stand. Het bondgenootschap met het “wilde” kapitalisme, tegen het socialisme, tegen vrijzinnigheid, mét extreem rechts en de nazi’s (Pius XII) werd een feit. En ook de georganiseerde minachting voor vrouwen en seksualiteit. De katholieke kerk heeft vrouwelijke seksualiteit vanaf het begin angstig als “een gevaar” beschouwd en doet dat nog. Het is één van de verklaringen voor het celibaat en de gruwelen in de colleges en internaten waar kinderen als prooi, als object gebruikt werden.

Wanneer ook ik Vangheluwe “vieze Roger” noem – plus de hele kerk, parochianen incluis – dan vertrek ik van persoonlijke ervaringen en een daar uit ontstane “heilige woede” die nooit “vergiffenis” zal aanvaarden. Zoals er voor de nog weinig levende wegens collaboratie met de nazi’s veroordeelde Vlaams nationalisten géén amnestie, laat staan “vergeven” mogelijk is. Dat een Vangheluwe en C° vrij rondlopen is een permanente belediging en pijniging voor de slachtoffers.

God of genot.
 

De overgrote meerderheid van de getuigen in het Rapport van Adriaenssens zijn vijftig, zestig jaar en ouder. Waarom ? Vooreerst omdat het in de hulpverlening, in de psychiatrie bekend is hoe diep en hoe langdurig dergelijke kwetsuren onderdrukt, verborgen, zogenaamd “vergeten” worden. Om na decennia in alle helderheid, met alle pijn en verwardheid als in een gedetailleerde film terug te keren. Een leven lang bleven de slachtoffers er onder gebukt. Impotentie, zich niet kunnen “binden”, terugkerende depressies, angsten, identiteitsproblemen, isolement,… Pas rond je veertigste, vijftigste breekt een crisis uit die tot zelfmoord kan leiden.

Ook overlevenden van de concentratiekampen – die ik zeer intiem kende – vertoonden dat gedrag. Wilden, konden niet spreken, getuigen. Kinderen, partner, vrienden werden in het ongewisse gelaten. De primaire drang om te overleven liet niet toe de gruwel van het verleden aan het licht te laten komen. Dat kon soms wel korte tijd voor de dood. Anderen namen hun lijden mee in het graf. Wie zou hen trouwens geloven, begrijpen ? De slachtoffers van pedofiel misbruik in een pastorale context werden niet geloofd, ze werden medeplichtig, tot dader en belachelijk gemaakt. Ook door hun ouders, familie, vrienden. En nogmaals, het gebeurt nog, iedere dag en nacht.

Een tweede reden waarom het in het Rapport om de ouderen gaat zit in de geschiedenis van de kerk. Het interbellum (de “triomferende kerk”) was voor het instituut en haar “kerkvolk” één van de walgelijkste periodes uit haar reeds walgelijke geschiedenis. Ondermeer op het vlak van “moraal” en seksualiteit, of wel “genot”. Deze in het interbellum gepredikte “moraal” bleef tot in de jaren zeventig van vorige eeuw grote invloed hebben. Vandaar wellicht dat Adriaenssens opmerkt dat het vanaf de tachtiger jaren minder erg zou zijn, al is dat met een grote korrel zout te nemen. Het Rapport is onvolledig en de gegevens zijn nog onvoldoende talrijk om statistisch meer dan een algemene indruk te geven.
 
Ik kocht tweedehands het boek: “God of genot. Vlaanderen 1918 – 1940. Een kerk in strijd met de moderne zinnelijkheid” (Van Halewijck – 1998). De samenvatting van een doctoraatsthesis van de historicus Christian de Borghgrave. Op basis van honderden religieuze teksten, sermoenen, preken “wordt een nauwkeurig beeld geschetst van wat de toenmalige kerkgangers, van wie het grootste deel van de nu levende Vlamingen tenslotte de kinderen zijn, van op de kansel te horen kreeg. (…) De soms onthutsende antwoorden verklaren grotendeels de standpunten over huwelijk, gezin en seksualiteit waarmee Rome vandaag de dag zichzelf onverbiddelijk de das omdoet”. Dat in 1998.

Zwartrokken.

 
 

“God of genot” illustreert hoe priesters, paters, bisschoppen, katholieke leken een professioneel en smerig machtsapparaat opzetten om van op de kansel en elders de mensen dom en bang te houden. De “hel” had nog impact. Ook toen hadden reeds velen de kerk de rug toegekeerd. Desondanks zaten de Vlaamse kerken vol met “vrome” simpele zielen en minder simpele zielen, die profiteerden van het instituut.

Wanneer je nu deze met de reuk van wierrook en ongewassen pastoors lijven (de “zwartrokken”) omgeven preken leest, moet je begrijpen uit welke zieke frustraties een Vangheluwe, Danneels en de rest hun mosterd halen. Deze kerk is ziek en giftig. Deze kerk, Jan Blommaert, is aan het verdwijnen en elk zetje in die richting is een zegen voor de beschaving. U “leest dit soort dingen met spijt…”, hierbij het woordgebruik van de patertjes overnemend. U ging eind april de weg op van de Daneelsen en C°, die hun “verontwaardiging” uitten over de terechte aanvallen op de kerk in de media. Vangheluwe is geen uitzondering, hij is het op heterdaad betrapte proto type van wat in de “kerk fabriek” als “personeel” rondwaart. Al eeuwen. In het verre verleden kregen zij die dit aanklaagden met de inquisitie te maken. Met de brandstapel.

Uit “God of genot” drie citaten uit preken, uit honderden gelijkaardige. Wie niet begrijpt / aanvoelt dat hier de “moderne” grondvesten gelegd werden voor de huidige “kerkelijke zaak Dutroux in het kwadraat” is niet bij zijn zinnen. Wie niet inziet dat dit gebouwd is op een tweeduizend jaar oude sado – masochistisch, perverse ideologie, ontkent de geschiedenis. De onverbloemde wens om door “het kwaad” te “lijden” is overal aanwezig. Dat soort “lijders” werd heilig verklaard. De super “lijder” heet Jezus. Het zijn de masochisten. De sadisten ontmoet je in het Rapport Adriaenssens, met bovenop een psychopaat als Vangheluwe die zich het manipulerend centrum van het heelal waant en geen schuldbesef die naam waardig kan tonen.  De kerk heeft voor haar personeel altijd gestoorden en maniakken aangetrokken. Dat is inherent aan de ideologie van het instituut. “Da’s allemaal wat min…” voor u, prof. Lees toch maar even verder.

“Geheime onkuische drift…”
 

De Jezuiet Jozef Salsmans was in het interbellum een strijder tegen het masturberen, dat minstens tot hersenverweking zou leiden. Citaat: “Aanbevelenswaardig is het niet te lang in zittende houding te blijven (mocht men dat niet vergeten in de onderwijsgestichten !) en zeker nooit zoo dat de handen al te gemakkelijk kunnen geraken waar ze niet moeten zijn. Bij het opkomen der bekoring trachte de student zich kalm en krachtig te houden en zich te verdiepen in de studie. Hij werpt een oogopslag op zijn kruisbeeld, op het prentje van het H.Hart, op moeders portret…. “.

Wanneer “de bekoring” blijft aanslepen raadt de Jezuiet aan “zijn zieleleider op te zoeken”. Immers: “Deze verricht uitstekend liefdewerk door voortdurend vrijen toegang tot hem te verlenen”. In de stijl van het door zoveel internaatsjongeren gevreesde bevel:“Kom eens naar mijn kamer…” Liefdeswerk…

Volkspredikant Basiel Van Heybeeck: “Hoort ge dat, arme slaven dier geheime onkuische drift ? Telt ze eens, al die zonden van onkuischheid, zoveel maal per jaar, zoveel maal per maand, per week….Siddert ge dan niet bij het woord van den apostel: regnum Dei non possidebunt ?” Gingen dus niet naar de hemel….

De Dominicaan Raymundus Pauwels: “Wie zich aan vrijwillige zelfbevlekking overgeeft of zijn wellusten in wulpschheid involgt, voelt zijn krachten na niet al te lange tijd verminderen, draagt in zich de kiem van allelei pijnlijke en zeker toch schandige ziekten, is veroudert  en versleten voor de jaren. Zoovele jongelingen kwijnen en vergaan in de schoonste en rijkste jaren van hun leven…”
 
Terwijl de kerk tot in de zeventiger jaren op het spoor zat van hetgeen in deze preken verkondigt werd, werd het hypocriet puritanisme dat de eerste twintig jaar na WOII de maatschappij nog in haar greep had doorbroken door de generatie van ’68. Zij bereikte veel van hetgeen nu als vanzelfsprekend beschouwd wordt. Reeds in de vijftiger jaren hadden de seksuoloog Jos Van Ussel en de moraal filosoof Jaap Kruithof het recht op seksualiteit voor jongeren (waarbij masturberen) en “voorhuwelijkse betrekkingen” verdedigt. (In “Jeugd voor de muur”) (6) Het werd een ongehoord schandaal in christelijk Vlaanderen.

De feministische “golf” van die periode was allesbehalve puriteins. Ze had ook invloed op mannen. Ze eiste en verkreeg voor een groot deel het recht voor vrouwen op een vrije, bevredigende seksualiteit. Op een orgasme, zowaar. Met de katholieke “moraal” die in “God of genot” beschreven wordt in het achterhoofd, kan men zich voorstellen hoe “schunnig”  de kerk de “ontdekking” van het clitoraal orgasme vond. Meisjes en vrouwen emancipeerden zich op dit gebied snel en zullen deze overwinning niet meer afgeven. Toch mogen we er ons aan verwachten dat de reactionaire krachten en de kerk in dit land van het pedofilie schandaal gebruik zullen trachten te maken om de klok terug te draaien. Het risico op een “puriteinse golf” als afleidingsmanoeuvre voor de eigen criminele daden, blijft aanwezig. Hou ze in de gaten, die “zwartrokken”…

 

Slachtoffers worden gecriminaliseerd.
 

De mentaliteit die uit deze paar citaten spreekt is deze van een “vieze Roger” en zijn talloze smerige collega’s. Wat de Commissie Adriaenssens bovenspitte is slechts het topje van de ijsberg. Een ijsberg die zich onder water ver uitstrekt in de samenleving. De belangrijkste redenen voor mijn “heilige woede” als bijna zeventigjarige is mijn engagement. Mijn motivatie om nu reeds lange tijd intens als “ervaringsdeskundige, vrijwillige hulpverlener” met sociaal uitgesloten mensen te werken. Daklozen, psychiatrische patiënten, drugverslaafden, prostituees, illegalen, kinderen… Voortdurend werd en wordt ik geconfronteerd met incest, zelfmoord, overdosissen, zelfverminking en alle mogelijke vormen van zelfdestructie, laag zelfbeeld, angst en marginalisering van fijne, intelligente mensen die genadeloos misbruikt werden en worden. Extreme armoede op zich is al het gevolg van machtsmisbruik door de “vrije markt”.(7)

De verhalen die ik hoor sluiten aan bij deze in het Rapport Adriaenssens. Ze zijn gruwelijk. Ze hebben levenslange zware negatieve gevolgen voor het slachtoffer dat niet zelden haar / zijn begrijpelijke toevlucht en bescherming zoekt in groepen van andere slachtoffers. Het zijn “de Andere”, de overlevers, de “afwijkenden” van de normen en de waarden die ondermeer in Antwerpen opgejaagd worden door de flikken, op bevel van burgemeester Patrick Janssens (sp.a) en zijn politieke meerderheid. De slachtoffers, zelfs hun hulpverleners worden door de overheid tot daders gemaakt en gecriminaliseerd.

 

Blijf van mijn lijf !

 

De hulpverlening schiet tekort wegens – ondermeer – gebrek aan middelen. Ook wegens gebrek aan belangstelling en bekwaamheid, al wil ik nadrukkelijk hulde betonen aan hen die professioneel of als vrijwilliger alles geven om hun medemensen. Ik heb het grootste respect voor de verpleegkundigen in psychiatrische ziekenhuizen, waar ook de slachtoffers van seksueel misbruik binnen de kerk aanspoelen.

Zij die menen dat met het openen van de beerput van kindermisbruik binnen een pastorale context nu alles gezegd is, vergissen zich. De openbaarmaking van het Rapport Adriaenssens mag dan wel “een bom” heten, het is een begin van een beweging waarin de slachtoffers en zij die naast hen staan zelf het woord en de daad moeten nemen. De feministische beweging heeft een perfecte slogan: “Blijf van mijn lijf !”.

 

1 –  “Rapport”  http://www.gva.be/dekrant/experts/johndewit/het-rapport-van-de-commissie-adriaenssens.aspx

        (Het volledige rapport aanklikken onderaan dit artikel van Gazet van Antwerpen)

2 –   “Heilige woede”  https://www.dewereldmorgen.be/comment/reply/21870/4791

3 –   “Kunnen we echt…”  https://www.dewereldmorgen.be/artikels/2010/04/26/kunnen-we-echt-niet-beter-dan-vieze-roger

4 –   “Kenteringen”  http://www.kenteringen.be

5 –   “Vrouwenraad”  http://www.vrouwenraad.be/media/docs/dossiers/geweld/seksueel_geweld_prof.pdf

6 –   “Jeugd voor de muur”  http://www.serendib.be/gievandenberghe/artikels/allebeginismoeilijk.htm

 

7 –   “DAK”  http://www.daklozenaktiekomitee.eu

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!