De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Kinderliedje: “Wie gaat er mee naar Marrakesh ?”

Kinderliedje: “Wie gaat er mee naar Marrakesh ?”

zondag 9 december 2018 03:27
Spread the love

Is het u ook opgevallen, de ironie ? Een niet-bindend pact dat iedereen met naam en faam in de Belgische politiek aan zijn stoel gekneveld houdt als duct-tape on steroids. Het was een week die de tenen hoger deed krullen dan uw parket na waterschade. Het was de week waarin België zich internationaal profileerde als “Madame Non”: eerst -en dan wat later … en nog wat later … en gisteren … en eigenlijk nu nog … en waarschijnlijk de komende dagen ook- was er de  interne heisa over het VN Migratiepact en dan stonden we ook nog met spitsbroeder Tsjechië schouder aan schouder om een “njet” te geven aan een Europees voorstel over maatregelen voor hogere energie-efficiëntie, uitgerekend twee dagen nadat de tweede grootste na-oorlogse manifestatie van vijfenzeventigduizend mensen in Brussel was samengekomen om net het omgekeerde te vragen. NON !!! … tedju ! Van mijn erf ! … Maar dat tweede “non” werd compleet niet-klimaatgerelateerd ondergesneeuwd door de strapatsen van één partij die jeuk had in dat andere dossier. Verbazend veel jeuk zelfs.

14 oktober: we hadden kunnen weten dat dat moest mislopen. Denkt u dat Alibaba zijn handeltje op de luchthaven van Luik op een veertiende zou gestart zijn ? Ik denk het niet. In het Chinees, wat mij uit een vorig leven is bijgebleven, spelt men het getal veertien als “yao si”, 1 en 4. Net hetzelfde uitgesproken betekent dat echter ook: “ik wil sterven”. Verkiezingen op een veertiende zijn dus pertinent af te raden. Reden waarom België ze op die dag organiseert ?

De jeuk van de 14de oktober duurde even voor zich te verspreiden, maar in de voorbije weken werd het overduidelijk dat het poeder integraal in het N-VA kamp was uitgestrooid. Vreemd genoeg werd het een hoogmis voor de Vlaamsche Taal -die schoon is en de mijne-, die stilaan in onbruik geraakte woorden als “kazakkendraaier”, “muilentrekker” en “tuureluur”, middels de woorddoodles van Francken, Deroover en Jambon,  weer op de piedestal plaatste waar zij thuishoren.

Alles begon uiteraard weer met Twitterende Theo en ook vandaag liep hij weer nog zijn flinke zelf te zijn:

“Het migratiepact mag België niet binden. Daar zullen wij tot de laatste seconde voor blijven vechten”, besluit Francken.”

Daar wringt natuurlijk het hele schoentje: in dit soort communicatie vanuit de partij-orakels wordt er toekomstgericht gesproken (“tot de laatste seconde” !) terwijl het natuurlijk gaat over wat hij in de voorbije achttien maanden, waarin hij deel uitmaakte van de onderhandelingen, dan wel heeft uitgespookt. Toponderhandelaar Bodson kwam het nog eens in geuren en kleuren in de Kamercommissie Buitenlandse Zaken uitleggen: alle instructies die hij uit Brussel had gekregen zijn aanvaard en in de finale tekst opgenomen. Meneer Bodson draaide zijn tong niet om: hij had het niet over “sommige”, “een aantal” of het al zeer uitzonderlijke “de meeste” … nee, hij had het boudweg over “alle” Belgische bekommernissen die in de tekst waren opgenomen. Alle ! En toch vindt Theo, de belichaming van wat in Bodson-speak “Brussel” heet, sedert een tweetal weken dat het pact niet te verhapstücken valt.  Voor iemand die de eer aan zichzelf wil houden zou zich dat normaal gezien vertalen in een zelfkritische noot: “Sorry, ik heb er een zootje van gemaakt”. Zo niet voor Theo: de tekst is een zootje en hij heeft er niets mee te maken. The piaono has been drinking, not me. Het 14 oktober-poeder was tot diep in zijn hemd doorgedrongen. En van daar verspreidde het zich verder bij zijn spitsbroeders van de N-VA.

Maar is heel de argumentatie eigenlijk niet te belachelijk voor woorden ? Bij de N-VA vreest men dat België de souvereiniteit over zijn  migratiebeleid zal verliezen als men dit Compact onderschrijft. Terwijl ze zelf nota bene al jaren staan te roepen dat deze migratieproblematiek Europees en grensoverschrijdend en internationaal en interstellair en buiten-zonnestelsellijk moet worden opgelost. 193 landen hebben mee over dit Compact onderhandeld: veel groter dan dat wordt het niet. Maar goed, wat doet men dus om die souvereiniteit toch veilig te stellen ? Men kijkt naar wat andere landen doen … Oostenrijk niet ? Oei ! … En Italië ? En Bulgarije ? Ook niet ? Oei ! … Dus is die Belgische souvereiniteit nog het best te vergelijken met het oeioei-vogeltje. De waarheid is: als België dat Compact komende maandag niet tekent, dan hebben wij andere landen laten dicteren wat wij moeten doen. Bye, bye, zwaai, zwaai souvereiniteit !

Precies alsof het ons met die souvereiniteit menens is trouwens: ons belastingssysteem is gegijzeld door de belangen van multinationals die dreigen weg te trekken als ze niet bij elke stap hun zin krijgen; onze defensieaankopen zijn gegijzeld door een NAVO partner die dollartekens in zijn ogen heeft telkens hij ons in Brussel de mantel komt uitvegen. Of was er nog iemand die geloofde dat er ooit een andere kanshebber dan de F-35 is geweest, na de upgrade van de kernkoppen in Kleine Brogel ? CETA verdragen, TTIP verdragen … allemaal handelsverdragen waarin ons gevraagd wordt om bepaalde van onze Europese principes, het voorzorgsprincipe met name, op de schop te doen: allemaal geen probleem voor onze souveriniteit. Amerikanen, Israëli’s die mee controles komen doen op onze luchthavens: laat maar komen ! Maar o wee de organisatie die wat orde in de chaos van de migratie wil brengen: dat is er echt wel vèr, vèr over. Never mind dat die van de gele grondstroom tot eind oktober zelf nog rondbazuinden dat zij het pact actief gingen promoten.

En trouwens, zoals Pieter Stockmans al terecht hier heeft benadrukt, is België al gebonden aan de meeste dingen die in het Migratie Compact staan door de onderschrijving van de Verklaring van de Universele Rechten van de Mens, volgende maandag precies 70 jaar oud.

Maar gisteren, in de plenaire vergadering van het Parlement, -waar toch maar weer de afwezigheid van parlementslid en partijvoorzitter van de partij onder vuur opviel- vond Peter Deroover dat we toch een goed en nuttig debat hadden gehad. Iets wat hij duidelijk op het conto van de N-VA wilde geboekstaafd hebben. Na zo ongeveer al zijn zakken binnenste buiten te hebben gedraaid op zoek naar wat er nog eventueel aan zinnigs te vinden was, was het dat nog waar hij mee naar buiten kwam.

Ik heb het even voor hem opgezocht, die definite van een debat:

“Een debat is een discussievorm waarbij het de bedoeling is een stelling te verdedigen of juist te bestrijden. Kenmerkende elementen van het debat zijn: de stelling, het bestaan van een voor- en tegenstander van die stelling, een vooraf vastgesteld spreekregime (waarin zaken als spreekvolgorde, spreektijden en dergelijke worden vastgelegd) en een derde, beoogd onafhankelijke partij die beslist wie het betreffende debat gewonnen heeft. Die derde partij kan een professionele jury zijn of een publieksjury.” (Wikipedia)

Hij had dus voor een stuk gelijk: je had de voorstanders in de discussie (CD&V, O-VLD en MR), je had de tegenstanders (N-VA) en je had de jury die heeft beslist: een ruime tweederde meerderheid van het parlement. Normaal schud je dan de hand van de overwinnaar en wenst hem proficiat, maar zo zit het DNA van de partij niet in mekaar. Van de fase van het “zwartepieten” zijn we ondertussen geëvolueerd naar de fase van het “zotje jagen”.

En waarover ging dat “debat” eigenlijk ? Over procedures. Over de hoedanigheid in dewelke Charles Michel dan wel of niet naar Marrakesh en/of New York zou mogen gaan. Bij N-VA was het duidelijk: als kabouter Plop mocht hij gerust gaan. No issue ! Op geen enkel moment ging dit debat over het onderwerp wat aan de basis lag van de hele lamentabele discussie: de migrant en hoe er mee om te gaan. Nogal wiedes eigenlijk, want dat had maanden geleden plaats moeten grijpen, maar ook al zat het in de portefeuille van de N-VA, op geen enkel moment werd dàt debat door hen geïnitieerd. “Wat Theo doet, dat doet hij goed !” en voor de rest, België, sois belle et tais-toi. Dat er in Vlaanderen zeventig procent van de bevolking niet op hen heeft gestemd en in Brussel en Wallonië al helemaal niemand en dus wel eens een afwijkende mening zou kunnen hebben, mag de pret niet bederven. Dus laat ons wel wezen: indien die verkiezingszondag in oktober er niet was geweest, dan was er geen ene Belg uit de Dorpsstraat geweest die nog maar wist wist dat er in de Wetstraat werd gepalaverd over zoiets als een “Global Compact for Safe, Orderly and Regular Migration”. Van Theo Francken zouden we het niet hebben gehoord: die laat zelfs de spreekbeurt van België op een vergadering van de VN over dit onderwerp ongegeneerd voorbij gaan zonder iets te zeggen. Jeukpoeder was er nodig, van het merk van vertrouwen in dit soort materies: Vlaams Belang.

En dus kregen we een week die ik zonder veel moeite als de beschamendste week die ik ooit in de Belgische politiek heb gezien, zou durven bestempelen. De Kracht van Verachting. De Helfie als arrogante selfie.

Er was één straaltje hoop aan de horizon: N-VA had het niet over een gele lijn. Die rode lijn, zou dat er kunnen op wijzen dat het hen menens is met die verzoening op links ? …

Grapjeeeeeuuuh !!!

take down
the paywall
steun ons nu!