Het zijn spannende tijden. Het is niet van mijn gewoonte in het verleden te leven, toch werp ik een blik terug op de situatie van België en de wereld én een nog een laatste eindjaarsreflectie op mijn eigen klote-zijn. Kerstmis, ik heb er altijd een hekel aan gehad. Het mooiste eindejaarsfeest dat ik in mijn leven heb gevierd, was er eentje alleen met mijn hond, want de familiefeesten waren altijd de kloterij voorbij (vergeef me de uitdrukking). Een trouwe vriend was dat prachtige dier dat ik wegens een acute ziekte jaren geleden aan een andere, betere baas heb moeten afstaan. Ik was immers alweer eens aan het sterven aan een dreigende levertumor, maar blijkbaar was het mijn tijd nog niet. Ronham was de naam van die trouwe, witte Labrador, genoemd naar de rockschool Hammeron waar ik ooit cursus volgde. Gespeeld en gevochten heb ik met dat dier, ik was een strenge baas, like a raging bull, maar het staat vast dat het dier voor zijn leven handelbaar en zindelijk is, en ik vergeet hem nooit. Dat trauma als gevolg van een ongelukkige beet door een aggressieve hond by accident zal hij waarschijnlijk zijn leven lang met zich meedragen, maar ik heb alleszins mijn best gedaan voor die viervoeter, en wie niks doet, kan niks verkeerd doen. Nu woont hij bij een baas tegen de Nederlandse grens, waar hij eindeloos kan spelen in de bossen. Ik ben blij voor dat dier, we zijn samen gegroeid gedurende de tijd dat we samen waren. Ik had hem maar opgevangen, omdat zijn vorige baasjes niet meer voor hem konden zorgen, en alles is beter dan een sukkeltje in het asiel te zien belanden, hoewel overmacht hier later de overhand nam. Het dier kon niet eeuwig bij me blijven. Het zij zo!
Gepocheerde vis voor twee, dat was het Kerstdiner toen voor vriend Hond en mij, althans wat het voorgerecht betrof. Wat daarna kwam is me ontgaan, ik herinner me enkel nog dat we allebei voldaan in slaap gevallen zijn na het eten. Wellicht heb ik toen naar goede gewoonte een Italiaanse pasta gemaakt, maar het kon ook aardappelen met groentjes naar keuze en een paardensteak met peperroomsaus geweest zijn, dat kookte ik vaak toen ik met mijn ex-vriendin samenwoonde. Als nagerecht smulde ik van ijscrème met vanillesmaak, en ik bedronk me naderhand met wijn en champagne, maar wellicht was het goedkope champagne, of toch niet, want ik kon altijd veel doen met weinig. Less is more ….
Deze Kerst is me om de één of andere manier toch enorm belangrijk, omdat er iets in de lucht hangt, alleen kan ik het niet onder woorden brengen. Er beweegt wat in de wereld, dat staat vast. Music for Life brengt de Kerstsfeer van de wereld in de wereld. Think globally, act locally, is een spreuk van de Wereld Goede Wil-organisatie uit Zwitserland en gedurende deze Kerstperiode is dit een prachtige werkelijkheid in Antwerpen. Ja, ik heb ook gesponsord, en vast er met plezier mee voor, een kwestie van solidariteit. De Ramadam duurt normaal gezien maar een paar weken, als ik terugkijk op mijn leven van avonturen en opofferingen van de laatste jaren, dan denk eraan maar eens met mijn eeuwigdurende Ramadam op te houden.
Ik ben benieuwd welke beestjes de Kerstboom zullen vertegenwoordigen in mijn hart en dat van de wereld. Ik heb altijd een hart voor dieren gehad. Onze poes Beauty sliep bij me, maar heeft ook haar deel wel gehad. Ik kon het als kleine kapoen niet laten haar karaté te leren, tegen beter weten in, en ondanks de strijd tussen kat en hond, viel poeslief toch met regelmaat van de seizoenen dicht tegen me aanknorrend in een diepe, zorgeloze slaap.
Knaagdieren, ik heb ze met dozijnen gehad, hamsters, ratjes, ik voedde ze met plezier op, tot de dieren voor zoveel nakomelingen begonnen te zorgen dat ik ermee ben gestopt ben. Naast mijn grootmoeder had men konijnen, geiten, ganzen en nog meer van dat leuks. Wat mijn persoonlijkheid betreft heb ik de koppigheid van mijn sterreteken en ascendant in het kwadraat met mij mee, wat tot oneindige bokkensprongen leidt tegen de snelheid van het licht. Een helderziende genezeres vergeleek me qua persoonlijkheid bij eerste indruk met een Leeuw, en dan heb ik het niet over de Vlaamse Leeuw, want de politiek doet me kotsen, hoewel ik geïnteresseerd de kranten blijf lezen. Ik ben uiteindelijk een creatief dier, en geen politicus, maar de toestand van België doet mij toch een kop democratische koffie meer drinken.
Vlamingen en Franstaligen blijven de verwijten naar elkaars hoofd gooien. Vlamingen grijpen de macht en willen de geldstroom naar een Wallonië stopzetten, een Wallonië dat armer is dan het Vlaanderen dat wij liefhebben. Langs de andere kant denk ik aan verhalen van vrienden die me herinnerden aan onder andere de schoolstrijd in Leuven, waarna de Leuvense universiteit zijn studenten ook in het Nederlands kon onderwijzen, daar waar het Frans voordien verplicht was. Het Nederlands was voor die revolutie illegaal en enkel voor outlaws, net zoals het Latijns vroeger een zaak van de elite was, met zijn Romaanse afgeleiden. Ik hoop dat de Franstaligen het ‘oui’ oefenen bij deze, en de Vlamingen met hen.
Wat er ook gebeurt met Kerstmis, ik heb te doen met ons staatshoofd, en moet bekennen dat ik soms gehoopt heb dat de man de regering zou ontslaan om, hoe paradoxaal het ook mag klinken, een staatsgreep te plegen in zijn eigen land om de zaken rond te krijgen. Deze wilde fantasie berust enigszins op een opgekropte frustratie die irreëel en ongrondwettelijk is, dus laten we vertrouwen op het gezond verstand dat in het hart van elkeen schuilt. Power to the people, zong John Lennon. Wel mensen, grijp de macht, want ik ben de draad kwijt, en ik heb geen sapjes, godverdomme! Enkel koffie …. Gisteren heb ik wel een fles wijn gekraakt, ik had ze cadeau gekregen van een mooi mens.
Ja mensen, moe ben ik, de wereld te lang voortgetorst, de religie verworpen, van miljoenen kruisen neergedaald, een wandeling in de natuur heb ik in het verschiet, om denneappels te rapen voor de sjamanistische Kerstviering die ik ga bijwonen, en een ideaal moment om even te mediteren en te verinnerlijken in alle rust, ver van de stad verwijderd. Er rest mij verder niks te doen dan mijn enigszins gespleten wezen overeind te houden, met mijn verstand gekluisterd aan Antwerpen, en mijn hart gepland in New York, of was het Italië …. bij een daar wonende furie, met een groot hart.
Ik doe nog een schietgebedje met mijn blik gericht op de Kaballa aan de muur plug ik dadelijk de gitaar er nog eens in, met een snaar te weinig. Geldgebrek, merde! But less is more ….
Prettig Kerstmis aan iedereen!
