De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Kan Links verkiezingen winnen waar Rechts supersterk staat?

Kan Links verkiezingen winnen waar Rechts supersterk staat?

donderdag 22 april 2010 14:41
Spread the love

Het kan interessant zijn om even stil te staan bij de laatste regionale verkiezingen in Italië, iets voor Pasen. Interessant is met name de verkiezingsoverwinning van een uitgesproken linkse kandidaat in een streek, Noord-Italië, waar enkel de extreem-rechtse Lega Nord goed scoorde. De Lega Nord is de verankering in één partij van een  kruising tussen separatistisch nationalistisme, xenofobie en anti-establishment. Tussen de vele debatten die nadien op de verschillende Italiaanse televisiezenders te volgen waren, viel vooral een discussie op, gemodereerd door Gad Lerner (zie ook www.gadlerner.it), op „La 7“. Participanten: een vijftal politici en enkele sociaal- wetenschappers. Boeiend was vooral de gedachtenwisseling tussen Flavio Tosi (Lega Nord), burgemeester van Verona (wat hij geworden is met meer dan 60% van de stemmen), en Claudio Burlando (Partito Democratico, ex-PDS), voorzitter van de Centrum-linkse coalitie in de regio Liguria (o.a. Genova). Beiden waren als grote winnaars uit de regionale verkiezingen gekomen. Merkwaardig was de uitzonderlijke overwinning geweest van Claudio Burlando (52,14%), een politicus van duidelijk „linkse signatuur“. Bij hem: geen xenofobie, geen „Roma ladrona“, geen populisme, geen “wij” – “zij”, geen anti-politiek. Bij Tosi: het tegendeel, zoals overigens bij de gehele Lega Nord.  

Is de stap van Noord-Italië  naar Vlaanderen niet te groot? Mijns inziens niet, want er is nogal wat gelijkenis tussen Noord-Italië en Vlaanderen, meer dan bijvoorbeeld tussen (het voormalig calvinistische) Nederland en (voormalig katholieke) Vlaanderen. Op de taal, de eetcultuur en het landschap na, gelijkt zo goed als alles in Noord-Italië op Vlaanderen: een traditioneel  welvarende streek, met mensen die zichzelf als harde werkers zien, eertijds ruraal-katholiek gebied. Verder: een delocalisatie van het bedrijfsleven vandaag. (Benetton bijvoorbeeld week uit naar Moldavië, en andere middelgrote Noord-Italiaanse bedrijven trokken vroeger al weg naar Roemenie, Slovakije…). Bij de bevolking en haar politieke leiders: een aanzwellende kritiek op de geldtransfers van Noord- naar Zuid-Italie. En er vindt ook een sterke immigratie plaats van Oost-Europeanen en Marokkanen. De Lega Nord ijvert voor een autonoom (en op termijn onafhankelijk) Padanië (Noord-Italië), en ze gebruikt daarbij symbolen, riten en helden uit Italiës verleden (tot Giuseppe Verdi toe). Verder overheerst er in de streek een agressieve houding tegenover Italie’s hoofdstad: „Roma ladrona“ (Rome, de grote dievegge, die enkel maar geld opslorpt). Het gaat om een eertijds traditioneel katholieke gezinscultuur, zoals in Vlaanderen.

De vraag die Gad Lerner op zeker ogenblik stelde, was: hoe kan het dat beiden gewonnen hebben, met een totaal tegengesteld programma? Een socioloog verdedigde als stelling, dat beiden hun „territorio“ begrepen hadden, en hij concretiseerde dit met te stellen dat én Burlando én Tosi gedurende hun campagne een discours gehouden hadden waarin ze telkens zowel op de belangen van hun kiezers als op het belang van waarden geïnsisteerd hadden. En nu kwam het merkwaardige: geen van beiden was opvallend veel op televisie te zien geweest; geen van beiden ziet er uit als een Georges Cloney… Maar beiden waren altijd ter plaatse aanwezig geweest, toen zich fabriekssluitingen voordeden, of als er protest ontstond over een of andere in te planten moskee. Geen probleem denkbaar in hun streek of beiden waren er geweest. Burlando kwam hieruit te voorschijn als een Noord-Italiaanse variant van eertijds bijvoorbeeld onze Jef Sleeckx. Beiden ook hadden een hele groep militanten kunnen mobiliseren die zich voor hen inzetten en van deur tot deur gingen, lang voor de verkiezingsperiode aanbrak. En beiden hadden heel veel over „waarden“ gesproken, gelijklopend in het belang dat zij eraan gaven, verschillend in de inhoudelijke invulling ervan. En de economie? „Je moet erover nadenken, je moet concrete voorstellen doen, je kan er niet over zwijgen, maar je moet beseffen  dat de mensen voelen dat je daarin als politicus zwak staat,“ stelden zowel Burlando als zijn opponent Tosi.

Wat was dan de conclusie aan het eind van het debat? Niet zo eenvoudig, al geef ik graag het laatste woord aan Burlando, de linkse politicus die toonde dat hij vandaag in een moeilijke streek een grote politieke overwinning kon behalen: „Heeft het zin om mensen die al onderste boven zijn – om sociale en economische redenen – daar bovenop ook nog eens een aantal culturele houvasten te ontnemen? We mogen het discours over waarden niet aan rechts overlaten. Door arbeiders na hun sociale en economische zekerheid ook nog hun morele houvast te ontnemen, overtuig je hen niet. Enkel mag dit niet betekenen dat we elke vorm van anders-zijn agressief bekampen.“ En nog: „Waarden hebben altijd iets subjectiefs… Het komt er dus op aan de waarden die men zelf propageert bij de anderen acceptabel te maken, zonder de mensen in hun eigen gevoelens te ontwrichten. “ En tot slot: “De arbeiders, de gewone mensen moeten zo aan je voelen, door je manier van zijn, dat je een van hen bent… Toen ik tussen hen was, voelde ik het al dat ik zou winnen in deze verkiezingen.” En hij won, in Noord-Italië, met een duidelijk sociaal profiel.

Is Vlaanderen politiek wel zo verschillend van Noord-Italië?

 

take down
the paywall
steun ons nu!