Kristien Hemmerechts maakt in De Afspraak (19.4.2021) een onderscheid tussen kennis die ontwikkeling bevordert, en kennis die dezelfde mens in zijn/haar onzekerheid zou kunnen verlammen.

We zijn het er allicht over eens dat het verwerven van kennis voor elkeen energie en volgehouden discipline vraagt. En dat die oefening vandaag onder druk staat door de ontwikkeling van het ego en door de focus op quick wins.

Indien het zo is dat kennis haar legitimiteit enkel verkrijgt omwille van historische redenen en enkel onderhouden wordt omwille van de discipline die ervoor moet opgebracht worden, is het dan nog wel kennis. Is het dan nog verantwoordbaar als regel?
Ik ben geen pedagoog, maar natuurlijk bestaat er zo iets als methodiek of hulpwetenschappen die maken dat tieners op school geconfronteerd kunnen worden met verbuigingen en naamvallen in het Latijn, terwijl die in … het Duits direct nuttig zouden kunnen zijn. Zinsontleding daarentegen, is nuttig in elke taal en noodzakelijk bij het denken.

Il y a des gens qui savent tout, mais qui ne connaissent rien.
Iedereen moet de kans krijgen om kennis op te bouwen tot op het niveau waarop die kennis in discussie kan worden gesteld. Waardoor ze via confrontaties en samenwerking kan groeien en zich actualiseren.

In een discussie verwijzen naar de persoonlijke onderwijservaring lijkt me eerder contraproductief om weerhouden elementen van kennisoverdracht te verantwoorden.  Een verwijzing naar de persoonlijke en maatschappelijke meerwaarde van kennis daarentegen moet voldoende energie aanbrengen bij de leerling en in het leven.

We staan op de schouders van reuzen, maar er is meer: Trouver une forme d’association qui défende et protège de toute la force commune la personne et les biens de chaque associé, et par laquelle chacun s’unissant à tous n’obéisse pourtant qu’a lui-même et reste aussi libre qu’auparavant. Tel est le problème fondamental dont le contrat social donne la solution. Zo schreef Jean-Jacques Rousseau in 1762.

Wie zich professioneel op taalfouten laat betrappen, schrijft daarom nog geen inhoudelijke onzin. Maar het wijst wel op een leerachterstand in de tienerjaren.
Is een taalfout niet direct storend voor de lezer, dan is die vaststelling zeker niet bevrijdend voor de lezer voor wie de woorden bestemd zijn. Wanneer ik bij mijn franstalige collega’s opmerk dat een aan te passen voltooid deelwoord en de infinitiefvorm door elkaar gebruikt worden (ze worden op dezelfde manier uitgesproken) dan moet ik de inspanning doen om de juiste betekenis te achterhalen. Dan blijf je hoffelijk in de hoop dat de schrijver dezelfde betekenis voor ogen had?