De titel van dit schrijfsel had ook de KSA of de Scouts als onderwerp kunnen hebben maar uw columnist, opiniemaker of gewoon amateurauteur zat nu eenmaal bij de Chiro. Mijn groep, Maeva uit Aalst, komt vandaag terug vanop bivak. 17 keer heb ik dat zelf in mijn wonderjaren mogen beleven, eerst als gastje en later als leider. Best days of my life.
Voor zij die niet het geluk hebben ooit zo een microkosmos van tenten en sjorringen te hebben bezocht: in essentie is het een ‘back to basics’ tiendaagse waar alle overbodige zaken worden gestript en je letterlijk leeft ‘op het ritme van de wind en van de zon’. De gedachte besprong mij: wat als… we heel het jaar zo zouden leven?
Let’s face it: deze planeet is niet uitgerust om miljarden mensen elke dag biefstuk friet voor te schotelen. We consumeren ons gek, jassen vuilnismannen om 5 uur ’s ochtends door de straten om al onze overdaad te doen verdwijnen en kankeren ons welhaast onnozel op sociale media als er een of andere groene dombo laat weten dat we misschien even het drinkwater moeten opsparen in plaats van op ons gazon of onze vuile auto te knallen.
Op bivak is er bijna geen verspilling. De gasten wassen zich tweemaal daags in een teiltje water, van de lekkere maaltijden die de kookploeg bereidt blijft er steevast geen morzel over en het aantal gele zakken dat op het einde van tien dagen met honderd mensen of meer samenleven gevuld blijkt is echt belachelijk laag. Een aardappel die de rakkers zelf geschild hebben smaakt duizend keer beter en er draaien geen afwasmachines na de maaltijd, ook dat doet elke groep trouw zelf onder het luidkeels brullen van allerhande schlagers.
In Frankrijk verbieden ze voortaan smartphones op school. Op kamp doen ze dat al jaren. En niemand mist die dingen, het liefje weet: onbereikbaar voor de volgende tien dagen, tenzij via klassieke briefpost. En als ik vandaag soms kinderen zie rondlopen met blikken energiedrank en zakken chips denk ik weemoedig terug aan de zomers met de Chiro waar we niets anders hadden dan een kan water. En ook echt niets anders wilden.
Als Joachim Pohlmann en Jonathan Holslag vrijwillig in het leger stappen en ballonnetjes oplaten over de dienstplicht opnieuw uitrollen frons ik mij dan ook een wenkbrauwbreuk. Het is ongetwijfeld de naïviteit van iemand die wel degelijk nog een huivering kan gewaarworden als hij met zijn voeten in het zand van de stranden van Normandië staat maar volgens mij moeten we onze kinderen niet leren schieten met geweren.
Als je een hele rits maatschappelijke problemen, zowel rond het verwerven van ‘onze’ waarden en normen als wat onze ecologische voetafdruk betreft, adequaat wilt aanpakken heb ik wel een beter idee. We moeten af van het idee dat een stap terug zetten in onze kapitalistische ratrace ook automatisch een stap terug is in levenskwaliteit. Wel integendeel; volgens mij worden mensen net gelukkiger van soms wat minder. Minder prikkels, minder verplichtingen, minder keuzestress. Soms volstaat het om samen te zijn, samen te eten, te spelen, te zingen en te dromen. Dat kan je enkel leren op kamp. Stuur uw kind dus vooral niet naar het leger, stuur het op bivak.
