De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Kalkoen voor één persoon?

Kalkoen voor één persoon?

woensdag 24 december 2014 12:50
Spread the love

Zachtjes wegdromend, denk ik aan deze mooie dagen. de wereld
lijkt voor even tot rust met zichzelf te komen. Ook al is het maar schijn, het
is en blijft aanstekelijk. felgekleurde lichtjes op donkere dagen zorgen mee voor
een feeëriek beeld waarbij de barsten en onvolmaaktheden van het straatbeeld
zachtjes worden verhuld in schaduwen van een niet zo ver verleden. Alles wat
stinkt, plakt, rot, vuil ligt te wezen heeft op dit moment geen plaats in onze
collectieve gedachten. Klatergoud vindt zijn weg in onze harten.

Op dagen zoals deze is het niet moeilijk om mens te zijn onder
de mensen. Om de best mogelijke versie van jezelf te zijn als daar een publiek
voor is. Wie je op deze momenten bent zal in grote mate bepaald worden door wie
of wat rondom jou beweegt. Ikzelf heb het enkele jaren zelf aan de lijve mogen
ondervinden. Kerst alleen is niet de meest prettige gedachte. Op het moment
zelf hecht je er weinig belang aan. Onderdrukte gevoelens hebben de neiging om
pas later een weg te vinden naar de oppervlakte. In mijn geval op het moment
dat je stilstaat vanwaar je kwam en waar je nu bent. Het gebrek aan warmte ,
ongedwongen gezelligheid en er simpelweg zijn voor elkaar waren zaken die me, toentertijd,
bevreemdend aanvoelden. Je zou toen die dagen bijna gaan ridiculiseren vanwege
het commerciële karakter dat ze met zich meedragen.

Maar in dat ridiculiseren en negeren ligt juist de pijnlijke
waarheid. Dit zijn natuurlijke reflexen om jezelf te beschermen van ongeluk en
pijnlijke gevoelens. Een bescherming om anderen je kwetsbaarheid niet te laten
zien.  Deze dagen voel je de gravitas van
een leven alleen het zwaarste door. misschien ken je het gevoel wel, geen mens
in de buurt om je mens te doen voelen. Het geeft een deuk in het zelfbeeld en
laat sluimerend zijn sporen na.

De somberheid die ik toen voelde, voel ik nu een beetje
terug. Dat gevoel om er tijdens die dagen er niet toe te doen. Het doet mij
in de opbouw naar vanavond toe, met een dubbel gevoel beleven. Blij maar angstig. Vol van
geluk maar ook droevig. Alles opnemend wat er op mij afkomt maar met één oog
nog te hard naar het verleden kijkend. Afvragend of de knop ooit helemaal zal
omgedraaid zijn.

Maar eens aan de feesttafel zal de laatste, banale mijmering
plaats hebben gemaakt voor een innerlijke lach die uiterlijk merkbaar is van
oor tot oor. Niet meer denkend aan wat ooit niet was en nu wel is zal ik mij de
wijn, het lekkere eten en de fijne momenten laten welgevallen. In het beste
geval zal ik, lichtjes aangeschoten door de wijn, iedereen vrede op aarde
toewensen en klinken op al wat moois is. In het slechtste geval zal ik,
egoïstisch van aard dat we soms kunnen zijn, vanavond en de komende dagen
klinken op voorspoed voor mijzelf en de mensen rondom mij heen.

 In dat geval kan 1
januari en zijn goede voornemens niet snel genoeg vallen..

Joris

take down
the paywall
steun ons nu!