De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Julie Van Espen

Julie Van Espen

woensdag 8 mei 2019 14:51
Spread the love

Julie Van Espen

Mijn verdriet, mijn grote kwaadheid, zijn twee emoties die nu volop woeden. Ik ben niet alleen.

Een jong sprankelend leven van een mooie, stralende jonge vrouw, wordt brutaal beëindigd door een psychopaat. Een psychopaat die bij het gerecht bekend staat met een bijzonder zwaar verleden, eerder al vier jaar in de gevangenis zat wegens zeer zware feiten en dewelke nu toch vrij mag rondlopen in afwachting van het voorkomen van zijn zaak in beroep voor feiten, opnieuw gepleegd na die eerste gevangenisstraf.

De pijn is voor de ouders, de familieleden, haar lief, vriendinnen, medestudenten en noem maar op ondraaglijk.

Het raakt ons allen. Tot over de grenzen heen voelt men mee.

Ik deel in het verdriet, bijna alsof het mijn eigen dochter is.

Het is een wereld met veel geweld, en “toch” pakt ons dit zo erg.

Het is de onschuld, het fietsen langs het kanaal naar de afspraak met je vriendinnen en er nooit aankomen omdat je onderweg totaal onverwacht gegrepen wordt door een verkrachter die zich met brutaal geweld vergrijpt aan deze jonge vrouw, in de fleur van haar jonge leven, en haar daarna doodt en wegwerpt in het water als een stuk speelgoed waar hij op uitgekeken is.

Het is gewoonweg “verschrikkelijk!” Daarbij het besef dat dit onomkeerbaar is. Het is niet de eerste keer. Annick Van Uytsel was op gelijkaardige wijze slachtoffer van Ronald Janssen, verkrachter en moordenaar die in de gevangenis zit.

.

Het leven vraagt vaak immens véél van mensen. Eigenlijk méér dan zou “mogen” en “kunnen” bestaan. En “toch” dienen we te leven met zulke dingen en ons er over heen te zetten.

Maar we kunnen er alles aan doen om zulke drama’s absoluut te vermijden of te verminderen. En het is belangerijk dat we er “zijn” voor elkaar, luisteren naar elkaar, elkaar steunen, in de eerste plaats al wie het dichts bij Julie staat.

In heel de communicatie en analyse van de feiten waarbij de rol van het gerecht en de magistratuur onder de loupe worden genomen, hoor ik slechts twee verstandige mensen. (sorry als ik iemand niet gehoord heb die “ook mee” is). Dat is advokaat Walter Daemen, te gast bij Van Gils en gasten en advokate Christin Mussche, te gast bij “De afspraak”.

Liesbeth Stevens, professor gespecialiseerd in seksueel strafrecht die ook bij Van Gils en gasten zit, is duidelijk veel te vast gereden in het klassieke patroon van dader, straf en strafmaat.

Van Gils roept over “levenslange opsluiting, haal deze mensen weg uit de maatschappij!

Luckas Vander Taelen wiens woede ik uiteraard begrijp, lijkt niet te begrijpen dat een rechter de wet dient te volgen en meent dat de man meteen had dienen opgesloten te worden na de eerste zitting bij de laatste feiten.

Natuurlijk had de man beter meteen opgesloten worden, maar daar zit nu juist het probleem. Er is geen wettelijk kader dat dit toelaat.

Daarom meen ik dat wat Meester Daemen zegt bijzonder verstandig is.

Er is enkel een witte en zwarte zone stelt hij. Ofwel gaat de man de gevangenis in, ofwel loopt hij vrij rond.

Verder stelt hij dat een rechter strikte voorwaarden zou dienen te kunnen opleggen in afwachting van het voorkomen van de dader zijn zaak in beroep. Buiten een aantal praktische typs die Walter Daemen zegt dewelke mijn inziens te weinig sluitend zijn om dit te voorkomen, heeft hij absoluut een punt met het voorstel tot “verplichte mentale begeleiding”, waarbij naar mijn mening er onderling contact dient te zijn met de psycholoog of expert in seksuele delinquentie en de magistratuur. De dader zou zich naar mijn mening bv. om de drie weken dienen te melden bij de aangestelde pschyoloog of expert dewelke evalueert en verslag uitbrengt. Concreet betekent dit dat wanneer deze psycholoog of expert vaststelt dat de kans groot is voor bijkomende misdaden, het gerecht de moglijkheid dient te hebben de man in hechtenis te nemen of nog beter, meteen laat opsluiten in een gespecialiseerd centrum ter begeleiding van seksueel delinquenten alwaar daadwerkelijk met deze mensen kan gewerkt worden. Daarbij kan medicatie zeker ook een optie zijn. Ik denk aan chemische castratie indien nodig. Dit laaste is overigens niet onomkeerbaar. Op deze manier zouden we ook terug wat rust brengen onder de in de eerste plaast vrouwelijke gemeenschap die zich vandaag langs alle kanten bedreigd begint te voelen en blijkbaar soms ook spoken begint te zien waar ze niet zijn.

Als man dien je vandaag héél goed op te letten wat je doet en zegt.

Verder stelt Walter Daemen ook het electronisch toezicht voor. Ik hoef er geen tekening bij te maken dat de hedendaagse technologie dit allemaal mogelijk maakt.

De man zou kunnen opgevolgd worden “waar en wanneer” hij zich ergens bevindt.

Dat “ook” dit niet alles kan vermijden is een feit, maar het kan helpen.

Het is toch “onbegrijpelijk” dat de psychologische begeleiding en opvolging niet al lang gewoon evident is.

Ik ga zware taal gebruiken, maar ik vind België op zeer veel vlakken, niet enkel wat deze problematiek betreft, een achterlijk land. Wanneer we kijken hoe Nederland altijd al “bewust” en zorgvuldig met al dat soort zaken heeft opgesprongen en omspringt, dan dienen we hier toch beschaamd te zijn.

Komt het omdat men hier moe wordt van het systeem waarin we zitten en dat elk departement en elke pipo eerst zijn zegje dient gedaan te hebben hierover alvorens er besluitvorming mogelijk is?

En dat men het “daarom”dan maar liever op de lange baan schuift?

Of is men niet slimmer in België en lopen er hier maar een handvol mensen rond waaronder ik mezelf gelukkig mag bijrekenen, die het “begrijpen?”. Dat kan toch niet!

Kristien Mussche haalt het voorbeeld van Nederland aan waar psychologische begeleiding en opvolging van daders een normale gang van zaken is, en waar het recividisme vier maal minder is dan voorheen.

Tot slot:

Het klinkt als een cliché, maar een waardevol cliché.

Laat aub dit sterven van Julie niet voor niks zijn geweest en mag dit de aanzet zijn voor een daadwerkelijke wijziging in het rechtssysteem en de wijze waarop seksuleel delinquenten worden behandeld.

Los van dit drama wens ik te melden dat TV-makers er beter mogen op toezien welk soort publiek men als achtergrond en decorvulling gebruikt bij Van Gils en Gasten.

Lieven van Gils die zijn programma begint, wordt op de achtergrond, scherp in beeld, geflankeerd door twee jongen vrouwen die het normaal vinden wanneer het onderwerp aangesneden wordt, een paar keer achter elkaar wat gaan zitten te lachen met de camera op hen gericht. Misplaatster, respectlozer kan het niet.

Pijnlijk

Bert Degrauwe

 

take down
the paywall
steun ons nu!