In Doorbraak van 18/4 brengt Filip Michiels een artikel onder de titel “Samidoun-kopstuk op het podium van  Vlaams gemeenschapscentrum in Brussel” met als ondertitel “Militante pro-Palestijnse organisatie in verschillende landen op terreurlijst”. Dat is duidelijk de Belgische overheid aanporren om iets te ondernemen tegen Samidoun. Maar zijn andere landen de maatstaf voor de Belgische politiek? Hebben die landen gelijk met hun beleid?  

De intro van het artikel preciseert waar het om gaat: “Een kopstuk van de Franse tak van Samidoun, een militante pro-Palestijnse organisatie die in verschillende landen op de terreurlijst staat, komt vanavond spreken in het Vlaamse gemeenschapscentrum De Pianofabriek in Sint-Gillis. Samidoun steunt openlijk Hamas en volgens het regeerakkoord wil de nieuwe federale regering-De Wever de organisatie in ons land verbieden.”

Samidoun is een organisatie die zich bekommert om het lot van de Palestijnse gevangenen in Israëlische gevangenissen. Dat is altijd al een pijnlijke geschiedenis geweest, maar sinds het recente VN-rapport over de seksuele mishandeling van Palestijnse mannen en vrouwen in die gevangenissen is het hoogst actueel. Maar journalist Filip Michiels interesseert zich niet voor het onderwerp en niet voor wat er gezegd zal worden. Hij neemt voorafgaand aan de gespreksavond  het standpunt in dat een spreker van Samidoun problematisch is.

Waarom? Hij geeft als redenen op dat Samidoun duidelijke banden met het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina zou hebben en dat de organisatie op de lijst van terroristische organisaties staat van de EU, de VS, Canada en Duitsland, en dat Nederland overweegt die voorbeelden te volgen.

Eerst en vooral: mag je, zelfs al zou je banden hebben met een Palestijnse bevrijdingsorganisatie, niets meer zeggen over het lot van gevangenen in Israëlische gevangenissen? En wat stelt dat voor, een “terreurlijst” van Israël beschermende organisaties? Die zijn niet geïnteresseerd in mensenrechten en humanitaire omgang met vijanden, maar wel in het verdedigen van Israël, door dik en dun, met stilzwijgende goedkeuring of milde kritiek op de schendingen van mensenrechten en van het oorlogsrecht door dat land, een terreurstaat bij uitstek.

Spreekverbod voor Samidounmensen

Los van het onderwerp en van wat de spreker van Samidoun gaat zeggen, stelt journalist Michiels: “Hier rijst dan de vraag of het wenselijk is dat een spreker van die beweging vandaag nog het woord kan nemen in Brussel. In een Vlaams gemeenschapscentrum dan nog.” Omdat er misschien ooit een verbod van Samidoun zou kunnen komen, zou nu al een vertegenwoordiger ervan niet meer mogen optreden in het openbaar? En hoezo zeker niet in een Vlaams gemeenschapscentrum?

Michiels schiet in actie: hij belt de verantwoordelijke van De Pianofabriek waar de gedachtenwisseling zal plaats vinden, maar die is verrast. Hij verdedigt zich door te laten weten dat de zalen ter beschikking staan van alle ideologische strekkingen, en voegt eraan toe dat hij niets wist van die spreker.  Nog meer actie: een telefoontje naar de woordvoerders van de betrokken ministers, Annelies Verlinden van Justitie en Bernard Quintin van Binnenlandse Zaken. Die woordvoerders “vallen uit de lucht”.

Maar de woordvoerder van Verlinden heeft wel een suggestie: “Het is aan het OCAD om een risico-analyse te maken en op basis daarvan eventueel contact op te nemen met de lokale overheid en de lokale politie, om desgewenst maatregelen te nemen.”

Michiels informeert bij de woordvoerder van Quintin of er een risico-analyse door het OCAD gebeurd is en of er misschien contact opgenomen is met het gemeentebestuur van Sint-Gillis. Maar die weet er niets over. Wel geeft hij aan dat de burgemeester van Sint-Gillis een dreigingsanalyse kan aanvragen, die eventueel kan leiden tot optreden van de lokale overheid.

De woordvoerder voegt eraan toe: “Zoals u weet is een verbod op Samidoun opgenomen in het regeerakkoord. Organisaties of verenigingen die oproepen tot haat en geweld, willen we een administratief verbod opleggen. We werken momenteel aan een voorontwerp van wet. Het spreekt voor zich dat dit doordacht moet zijn, het gaat immers om een beperking van een grondwettelijk recht.”

Dit lijkt me een hoogst belangrijke vaststelling, die meteen vragen oproept: kan dat? waarvoor? waarom? Maar journalist Michiels ziet hier geen problemen, hij sluit af met: “Ter informatie: het OCAD zelf wees twee maanden geleden het islamitisch extremisme nog aan als veruit de belangrijkste dreigingsbron in ons land.” Wat er islamitisch extremistisch zou zijn aan Samidoun legt Michiels niet uit, en waaruit die dreiging zou bestaan evenmin. Komen deelnemers aan een gesprek over gevangenisproblematiek in Israël met een bomgordel op het lijf naar de bijeenkomst?

Filip Michiels lijkt er alleen maar op uit een goede indruk te maken bij de NVA en het Antwerpse zionisme door wat hetze op te starten tegen een zinvol initiatief als een gespreksavond over gevangenistoestanden in Israël. In zijn democratische logica moeten sprekers al geweerd worden omdat er misschien binnenkort een verbod van hun organisatie komt, hoewel het er dus niet is en het af te wachten is of het er komt. Censuur nog voor er een officieel voorschrift is.

Uitschakelen van kritiek op Israël

De achterliggende problematiek gaat Michiels uit de weg. In Duitsland werd Samidoun niet verboden omdat de organisatie een veiligheidsrisico zou zijn, maar omdat ze kritiek gaf op Israël en antisemitisch zou zijn – via de simplistische en foutieve gelijkstelling van antizionisme en antisemitisme. Het probleem is in Duitsland, maar ook in de EU, de VS enz. niet dat Samidoun terreuracties zou voorbereiden of wensen, maar dat de organisatie het lamentabele pro-Israëlbeleid van die landen en instanties tegenspreekt. In hun opvatting van democratie bepaalt de overheid wat er gezegd mag worden, en dat betekent: niets wat indruist tegen de ondersteuning van en de samenwerking met Israël, niets wat Palestijnse rechten en aanspraken verdedigt.

Dat censuurdenken stelt Michiels niet aan de orde en dus niet in vraag, maar hij begunstigt het en moedigt het aan. Wat een journalistiek!