Opiniestuk door Malik Imran op de Mediawerkgroep Syrië op 14 november 2012

Van de naar schatting 250 Jordaanse salafisten die vechten aan de zijde van de rebellen van het Vrije Syrische Leger keerden er al tientallen dood terug.

In februari 2012 riep al-Qaidaleider Ayman al-Zawahiri zijn aanhangers in Irak, Jordanië, Libanon en Turkije op de rebellen in Syrië te vervoegen.

Gedood in Syrië

Ook in het grootste Palestijnse vluchtelingenkamp van Jordanië, al-Baqa’a nabij Amman, werden de eerste martelaren begraven. Zoals Montaser Bayrouti die vanuit de Palestijnse Westelijke Jordaanoever naar Jordanië kwam om de sharia te bestuderen aan de Yarmouk universiteit in Idlib. Een andere begrafenis was voor twee vrienden, Nasser Dalqamoni en Mahmoud Abdel Aal, die op 12 oktober 2012 werden gedood in Daraa in het zuiden van Syrië.

Radicalisering

De radicalisering van moslims in het Midden-Oosten kende een steile opmars na de aanslagen van 11 september 2001. In Jordanië was dit vooral rond de stad Irbid en in Libanon in de omgeving van Tripoli. Omdat de jihadisten geen politieke overmacht kregen besloot men hen uit te sturen voor een jihad naar buurland Syrië.

Zelfs traditioneel gematigde Palestijnse moslims in vluchtelingenkampen in Libanon, Jordanië en Syrië zelf bleken erg vatbaar voor de salafistische en jihadistische bekeringspolitiek, die vanuit Qatar en Saudi-Arabië met miljoenen dollars wordt gesteund.

Miljoenen voor Palestijnse verraders

Vooral Israël, dat achter de schermen nauwe banden heeft met de Golfstaten en Saudi-Arabië, steunt de politiek van deze landen. Zo worden Palestijnse politieke leiders met geld aangetrokken om de kant van Qatar te kiezen en het recht op terugkeer voor hun eigen volk te vergeten. Dat de corruptie welig tiert in de Palestijnse Autoriteit en de Palestijnse veiligheidsdienst het Palestijnse volk meer onderdrukt en martelt dan de Israëlische bezettingsmacht, speelt in het voordeel van de olierijke landen. Voor veel Palestijnen is er weinig hoop in de door Israël bezette gebieden. Wie kan emigreert. Anderen radicaliseren uit wanhoop, wat de verdeeldheid onder het Palestijnse volk alleen maar groter maakt.

Israël niet langer de vijand

Opmerkelijk is het feit dat die radicalisering zich keert tegen andere Arabieren door aan de zijde van de rebellen in Syrië te gaan vechten en niet tegen de traditionele vijand Israël. De seculiere regering van de Syrische Arabische republiek moet het ontgelden. En dan wetende dat zowel Syriërs als Palestijnen zich ‘het volk van Sham’ noemden. Van die eenheid schiet nog bitter weinig over nu vele Palestijnen de kant van de door het buitenland gefinancierde en zwaar bewapende rebellen kiezen.

Naïeve Palestijnen

Het is bijzonder naïef te denken dat het Palestijnse volk straks door Doha of Riyadt zal worden beloond voor hun strijd tegen Bashar al-Assad. Saudi-Arabië en Qatar hebben sinds het ontstaan van de apartheidsstaat Israël nooit enige interesse getoond om hun handen vuil te maken voor het Palestijnse volk, dat men ziet als de ‘bedelaars van de Arabische wereld’. Hun doel is het Palestijns verzet los te weken van Damascus en de rechten van het Palestijnse volk kunnen hen volledig gestolen worden.

De rebellen vervoegen

Alsmaar meer extremistische moslims – waaronder Palestijnen – vervoegen de rebellen in Syrische steden. Israël bereikt via de geldschieters van de rebellen, Qatar en Saudi-Arabië, dus vooral dat het met rust wordt gelaten. Wie als moslim wil vechten, vecht vandaag tegen Syrië en niet langer tegen een zionistische staat. Bovendien worden zo ook de politieke, economische en militaire banden tussen Teheran en Damascus ernstig onder druk gezet. En Iran is nog altijd de vijand nummer één van Israël, die men maar al te graag wil verzwakken.

Qatar geeft miljoenen aan de Gazastrook, maar cijferaars in Tel Aviv trekken deze bedragen af van wat de Israëlische bezetter voorziet als ‘toelaatbare steun’ aan de Palestijnen. Bovendien zorgt president Morsi van Egypte ervoor dat de meeste smokkeltunnels op de grens tussen de Gazastrook en Egypte vernietigd worden. De corrupte Hamas-regering verdient nog goed aan resterende tunnels en Israël en Egypte kunnen beter controleren wat er de Gazastrook binnengaat.

Elkaar met rust laten

In ruil voor een afgegrendelde Hamas-staat, die grotendeels met rust wordt gelaten, laat Hamas ook Israël met rust. Af en toe mogen enkele heethoofden wat regenbuisprojectielen afschieten op Israël zoals een speldenprik in de huid van een neushoorn, maar daar houdt het ook mee op.

Israël en de moslimbroeders van Hamas gunnen elkaar vooral rust. Hamas met de tunneleconomie en Israël met de ‘noodhulp’ verdienen een aardige stuiver aan het in ellende houden van het Palestijnse volk. Geen van beiden heeft er belang bij Palestijnen meer rechten te geven.

Strijdend naar Syrië en dood terug

Als bovendien de meest radicale Palestijnen via Jordanië naar Syrië kunnen worden uitgezonden om te gaan vechten tegen het bestuur van president Bashar al-Assad, heeft dat alleen maar voordelen. Voor de Palestijnen die denken ‘een nobel doel’ na te streven. En voor Israël en de Palestijnse Autoriteit omdat ze verlost zijn van tegenstanders en verder kunnen gaan met het vullen van hun eigen zakken en het bezetten van het Palestijnse volk. De uitstroom van salafisten naar Syrië komt ook de Jordaanse overheid goed uit. Salafisten en al-Qaidaleden, die het gemunt hebben op het hasjemitisch koninkrijk, worden massaal in de gevangenis gegooid en diegenen die voor een jihad naar Syrië trekken wordt niets in de weg gelegd. De enige voorwaarde is dat ze dood moeten terugkeren, als ze niet jarenlang willen opgesloten worden in Jordaanse foltercellen.

De keuze tussen ‘het eeuwige leven en de 72 maagden’ en wegrotten in de Jordaanse bajes is dan snel gemaakt.

Malik Imran.

* Link:

Jordan’s jihadists drawn to Syria conflict