Die-In Protest Against Israeli Defense Forces Killing Unarmed Gazan Civilians Chicago Illinois 5-31-18 1782. Photo: Charles Edward Miller May 31, 2018 (Wikimedia Commons).
Europese leiders verschaffen impliciet legitimiteit aan het bloedbad dat Gaza te wachten staat. Een apartheidsstaat heeft geen bestaansrecht. De Israëli’s zullen moeten ontwaken uit de zionistische droom.
Ontreddering, woede, hulpeloosheid, alsof de grond onder hun voeten verdween. Dat zijn enkele van de gevoelens die de gebeurtenissen van de afgelopen dagen bij de Israëli’s oproepen. “Wat hebben we gedaan om zulke wreedheden te verdienen?” Maar wat hadden zij dan verwacht? Dat “het Palestijnse volk” zich na 75 jaar “pijn van ontwrichting” en “dagelijkse vernederingen” neerlegt bij deze “ondraaglijke situatie”?1 Dat er nooit een einde zou komen aan wat men enkel kan kwalificeren als een apartheidsregime? De Israëli’s zullen moeten ontwaken uit de zionistische droom, en kiezen of delen: óf de genocide bewust steunen, óf het zionisme opgeven en aansturen op verzoening en integratie. Uit de laatste feiten kan men opmaken dat niemand denkt aan de tweede optie.
Blokkade
Israël beantwoordt oorlogsmisdaden met oorlogsmisdaden. Gaza gaat op slot. Geen enkele vorm van communicatie is nog mogelijk. Twee miljoen burgers, waarvan één miljoen kinderen, die al 16 jaar worden gegijzeld door de Israëlische blokkade, worden uitgehongerd en door scherpschutters aan het hek van hun gevangenis neergeknald, zitten nu ook zonder drinkwater. Iedere leider van de Palestijnse verzetsbeweging Hamas is voor het Israëlische leger (IDF) een doelwit voor bnei mavet, executie. Premier Netanyahu verklaarde dat zijn land in oorlog is en zal terugslaan met een nooit geziene reikwijdte en schaal. In onze contreien hadden maar weinig opiniemakers de moed om te wijzen op het recht van een bezette bevolking om zich te verzetten, zelfs gewapend.2
Terwijl de IDF-woordvoerder had laten weten dat er geen enkele aanwijzing was voor Iraanse betrokkenheid bij de vijandelijkheden speculeerden opiniemakers in de actualiteitsprogramma’s ijskoud over Iraanse steun aan Hamas en zelfs dat de aanvalsplannen waren uitgebroed door Iran. Tegelijk roepen Europese leiders op tot de-escalatie, maar door de context en de voorgeschiedenis te verzwijgen, verschaffen ze impliciet legitimiteit aan het bloedbad dat Gaza te wachten staat. Ook zij spreken over een oorlog, maar verzwijgen dat het sinds 1948 geen dag vrede is geweest getuige de straffeloze moorden op Palestijnen, uitbreiding van nederzettingen, slopen van huizen, onteigening van land, administratieve detenties zonder vorm van proces of aanklacht.
Binationale staat
In mijn boek Het zionistische project Israël. Etnisch zuiver, of binationaal gidsland? sprak ik de hoop uit dat Israël de bakens tijdig verzet en aanstuurt op een binationale staat waarin het leert te delen met de Palestijnse bevolking. Gegeven de actualiteit volgen hieronder enkele van de paragrafen waarmee ik mijn boek besloot.
*****
Palestijnen en Israëli’s op basis van gelijkheid in één land zouden een schitterende cocktail vormen van goed opgeleide, getalenteerde, ondernemende, dynamische en veerkrachtige mensen die met wederzijds respect een land kunnen ontwikkelen dat als gidsland het hele Midden-Oosten kan inspireren.3 Israël is in zo’n scenario geen puur Joodse staat, maar is dat werkelijk een probleem? Wonen de meesten van ons vandaag niet in multi-etnische en multiculturele samenlevingen? Is Europa nog altijd puur christelijk? Waarom moet Israël een puur Joodse staat zijn als het in werkelijkheid al een grote minderheid moslims in huis heeft, zij het dat die als tweederangsburgers worden behandeld?
Zijn Westerse samenlevingen niet langzaam maar zeker geëvolueerd naar een bont scala van origines, talen, religies, kleuren en manieren van kleden? Het mooiste voorbeeld van zo’n samenleving treft men aan in de Britse steden, maar Brussel en Antwerpen doen niet veel onder. En moeten wij niet vaststellen dat de harde aanpak van de Palestijnen door de Joodse staat gevolgen heeft voor de manier waarop Joden in de wereld worden gepercipieerd, en dat die perceptie bepaalde lieden kan aanzetten om de Joden terug te pakken?
De uitdaging voor de toekomst is voor twee volkeren die hetzelfde land claimen een weg te vinden naar een vorm van co-existentie die is gebaseerd op gelijke rechten en wederzijdse erkenning van nationale identiteit.
Het zionisme is er in de afgelopen eeuw in geslaagd een sterke nationale beweging in Palestina te creëren. De uitdaging voor de toekomst is voor twee volkeren die hetzelfde land claimen een weg te vinden naar een vorm van co-existentie die is gebaseerd op gelijke rechten en wederzijdse erkenning van nationale identiteit. Het is aan Israël om de vicieuze cirkel te doorbreken. De Joodse staat moet zélf, net als Midden-Oostenanaliste Sharmine Narwani, tot de conclusie komen dat een apartheidsstaat Israël in het postkoloniale tijdperk waarin wij leven geen bestaansrecht heeft.
Een binationale oplossing die dan geen Joodse staat inhoudt, maar wel een democratische, is een scenario waarin Joden en Palestijnen de handen ineenslaan en het land met vereende krachten uitbouwen tot een baken van welvaart en democratie in het Midden-Oosten.
*****
