(text in Farsi below)

Om dat te verduidelijken, kunnen we de maatregelen die de Islamitische Republiek de afgelopen jaren heeft genomen vergelijken met de wreedheden die het Russische leger heeft begaan tijdens de bezetting van Oekraïne.

De routekaart van de bezetters

Rusland gebruikte vals nieuws en het “denazificatie”-verhaal om de oorlog tegen Oekraïne te rechtvaardigen. Met andere woorden, door te beweren dat Oekraïne een toevluchtsoord is geworden voor vijanden van Rusland, rechtvaardigde Poetin de bezetting. De Islamitische Republiek gebruikt soortgelijke trefwoorden om haar tegenstanders te arresteren, te martelen en te doden: de vijand. Van straatprotestanten tot sociale en politieke activisten, iedereen wordt door de media van het Iraanse regime vijandelijke pionnen genoemd. Ze zijn ofwel huurlingen en handlangers ofwel onwetend en misleid. Deze benadering, die vooral wordt gevolgd door Ali Khamenei, de opperste leider, voorkomt dat elk burgerprotest of beweging officieel wordt erkend door het regime.

Vervolgens is er de poging om deze onderdrukkingen te legitimeren. Rusland annexeerde delen van Oost-Oekraïne – Luhansk en Donetsk – na een zogenaamde verkiezing; een referendum dat alleen door Noord-Korea werd erkend. Het beeld van de stembureaus trok de aandacht van de media, waar huurlingen van de Wagner-groep de stembussen beschermden. Het beschermen van de stem van het volk met de hulp van een groep die voor Bashar al-Assad Syrische demonstranten heeft afgeslacht en op de lijst van mensenrechtenschenders van de Europese Unie en de Verenigde Staten staat, was het hoogtepunt van Poetins belachelijke show.

Sinds het begin van de protesten heeft de Islamitische Republiek haar aanhangers herhaaldelijk opgeroepen om bijeen te komen ter verdediging van het regime. Zij faalden echter elke keer meetbaar. Tijdens de live-uitzending van een van de marsen zoomde de camera uit en onthulde de lege straat achter de kleine menigte aanhangers van het regime. Een ander schandaal was het gebruik van vooraf opgenomen bestanden in naam van een live-uitzending. Dergelijke incidenten bewezen de leugens van de propagandamachine van het regime. Gezien de frequentie van dergelijke fouten heeft het regime ofwel zijn greep op de propagandamachine,  de radio en de televisie, verloren, ofwel wordt de kring van de aanhangers van het regime zo klein dat de deskundigen en ervaren mensen niet langer bereid zijn met het regime samen te werken.

Rusland en de Islamitische Republiek dwingen de oppositie om met hen samen te werken. Het nieuws over de Oekraïense muzikant die door Russische soldaten werd gedood, leek op een dystopisch verhaal. Toen Yurii Kerpatenko weigerde een concert voor de herdenking van het Russische leger te dirigeren, schoten ze hem in zijn huis dood. Op dezelfde manier slaagden de veiligheidstroepen van de Islamitische Republiek er niet in de Ardabili-schoolmeisjes over te halen de ceremonie van het volkslied ter ondersteuning van het regime bij te wonen, waardoor zij hen aanvielen en Asra Panahi om het leven kwam.

Het afsluiten van de toegang tot de infrastructuur is een andere tactiek om de oppositie te vermorzelen. Het Russische leger paste deze tactiek toe door Oekraïense elektriciteitscentrales te vernietigen en in beslag te nemen. De Islamitische Republiek probeerde dezelfde tactiek met het onderbreken van de toegang tot het internet. Om de protesten het zwijgen op te leggen en te voorkomen dat de wereld getuige is van haar wreedheden, heeft het regime de afgelopen maanden de toegang tot het internet beperkt; veel platforms zoals Instagram en WhatsApp werden volledig geblokkeerd.

Terwijl Eghtesad Online de kosten van internetonderbrekingen in Iran schat op 37 miljoen dollar per dag en andere media ongeveer 10 miljoen mensen en 2,4 miljoen bedrijven in Iran afhankelijk achten van Instagram, blijft het plan van het regime om het internet te verstoren tot op de dag van vandaag meer dan 1,5 miljard dollar kosten.

Het stelen van nationale middelen is een andere gruwelijke daad van bezettingslegers. In de afgelopen maanden heeft de regering de benzinequota van de Iraniërs verlaagd. Terwijl de regering het “maatregelen om het brandstofverbruik te beheersen” noemt, heeft de Libanese premier het over het ontvangen van 600.000 ton brandstof als geschenk van Iran. Met andere woorden, het Iraanse regime stuurt nationale middelen naar Libanon om er zijn bondgenoten zoals Hezbollah te steunen. Het volk van Iran is zich terdege bewust van het bezettingskarakter van dit regime en dit besef komt tot uiting in de slogan “wij zullen vechten, wij zullen sterven, wij zullen Iran terugnemen”. De belangrijkste vraag is echter waarom de Islamitische Republiek het vaderland in bezet land heeft veranderd.

Dromen van een imperium

Vanaf het begin van haar oprichting schepte de Islamitische Republiek op over een globaal plan om alle onderdrukte naties te helpen; idealen die werden beïnvloed door de extreme opvattingen van Ruhollah Khomeini. Met het uitbreken van Iran-Irak oorlog had Khomeini geen tijd meer om de droom te verwezenlijken, dus zette Khamenei de zoektocht voort. De doctrine van de Islamitische Republiek is gebaseerd op het sjiitische rijk, iets wat lijkt op de “kalifaat”-visie van ISIS. Khamenei wordt door de media en de aanhangers van het regime de leider van de moslims over de hele wereld genoemd. Die propaganda en de financiële en militaire investeringen in sjiitische groeperingen overal ter wereld – van Libanon tot Jemen en zelfs Afrika – vertegenwoordigen de droom van het regime van een sjiitisch rijk; de beruchte sjiitische halve maan in westerse politieke kringen.

Door die droom is het regime niet langer tevreden met het regeren over Iran. In feite beschouwt de Islamitische Republiek zichzelf als de heersende macht van een ideologie, niet van een land. De grenzen van de soevereiniteit van de Islamitische Republiek zijn niet gebonden aan geografische grenzen, maar aan ideologische grenzen. Overal waar een sjiitische groep bereid is de Islamitische Republiek te steunen, maakt dat deel uit van het religieuze rijk van het regime. Dit is de reden waarom het concept van patriottisme en vaderland niet op dit regime kan worden toegepast.

Deze trieste waarheid blijkt zelfs uit het meest patriottische element van het land: het volkslied. Het nationale volkslied van de Islamitische Republiek Iran is een van de weinige waarin niet wordt gestreefd naar de glorie van het volk of het vaderland, maar naar het regime dat hen regeert. Dit eenvoudige voorbeeld bewijst dat dit regime zelfs bereid is het land op te offeren voor zijn eigen voortbestaan! Dit is de reden waarom in de afgelopen vier decennia alle nationale en natuurlijke hulpbronnen van Iran door het regime zijn opgebruikt; van het uitsterven van 70% van de diersoorten van het land tot het volledig opdrogen van het Urmia-meer.

De Islamitische Republiek heeft alle kenmerken van een bezettingsmacht: zij wordt niet gevierd door de bevolking van het land, zij dient niet het belang van Iran en de Iraniërs, en zij offert alle natuurlijke en nationale hulpbronnen op voor haar grotere doel, namelijk de vorming van een sjiitisch rijk. De Iraniërs willen dus niet onderhandelen en willen niets anders dan dat het regime verdwijnt, net als de bevolking van Oekraïne en het Russische leger. De wereldmachten, vooral de VN, moeten dit feit erkennen en zich onthouden van elke politieke samenwerking met het Iraanse regime; net als hun aanpak met Rusland. De Islamitische Republiek is niet de eerste bezettingsmacht die over Iran regeert. Door de geschiedenis heen hebben veel meer vreselijke veroveraars voet gezet in Iran en werden uiteindelijk omvergeworpen door het volk, want dat is het onvermijdelijke lot van de bezetters en de geschiedenis heeft en zal zich herhalen.

Dit artikel verschijnt als deel van een samenwerking tussen DeWereldMorgen en Refu-Interim.

جمهوری اسلامی: تمامیتخواه یا اشغالگر؟

جمهوری اسلامی در ادبیات سیاسی این روزها به عنوان حکومتی خودکامه و سرکوبگر شناخته می‌شود. سال‌هاست که دیگر نه فقط نیازی نیست در محافل سیاسی برای اثبات دیکتاتوری این رژیم دلیل و مدرک بیاورید، بلکه بسیاری کشورها مثل سوئد در کتاب‌های درسی خود از این رژیم به عنوان نمونه‌ای بارز از دیکتاتوری یاد می‌کنند. هرچند که این امر در گفتمان سیاسی نامتعارف به نظر می‌رسد، اما بی‌راه نیست اگر بگوییم عملکرد و رفتار رژیم جمهوری اسلامی با ایران و ایرانیان بیشتر شبیه به یک نیروی اشغالگر است تا حکومت رسمی یک کشور! برای روشن شدن این موضوع می‌توان عملکرد جمهوری اسلامی در سال‌های اخیر را با عملکرد روسیه در زمان اشغال اوکراین مقایسه کرد.

نقشه راه اشغالگران

روسیه برای توجیه اشغال اوکراین به دروغ‌پردازی رسانه‌ای روی آورد و بهانه‌ی «نازی زدایی اوکراین» را مطرح کرد. به عبارت دیگر، روسیه با مطرح کردن این موضوع که اوکراین پایگاه دشمنان روسیه شده، حمله خود به این کشور را توجیه کرد. جمهوری اسلامی برای بازداشت، شکنجه و کشتار مخالفان خود از کلیدواژه‌ای  مشابه استفاده می‌کند: دشمن. از معترضان خیابانی گرفته تا فعالان سیاسی و اجتماعی، همه و همه توسط رسانه‌های رژیم ایران مهره‌های دشمن نامیده می‌شوند که یا مزدور و سرسپرده هستند یا نادان و فریب‌خورده. این ادبیات که نقل دهان علی خامنه‌ای رهبر جمهوری اسلامی هم بوده، باعث شده تا هیچگونه جنبش مدنی و اعتراضی توسط رژیم ایران به رسمیت شناخته نشود.

مورد بعدی تلاش برای مشروعیت بخشیدن به این سرکوب‌ها در لباس دموکراسی است. اخیرا روسیه در انتخاباتی نمایشی، بخش‌هایی از شرق اوکراین – لوهان و دونتسک – را به اصطلاح با رأی مردم آن منطقه به خاک خود ضمیمه کرد؛ رفراندومی که تنها توسط کره‌ی شمالی به رسمیت شناخته شد. تصویری از شعبه‌های اخذ رای مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفت که در آن یکی از مزدوران گروه واگنر مشغول محافظت از صندوق‌ها بود. حفاظت از رای مردم توسط گروهی که کشتار معترضان سوری به دستور بشار الاسد را در کارنامه خود داشته و در فهرست ناقضان حقوق بشر اتحادیه اروپا و ایالات متحده قرار دارند، تقطه‌ی اوج نمایش مضحک پوتین بود.

جمهوری اسلامی هم از زمان آغاز اعتراضات، چندین مرتبه حامیان خود را برای تجمع در دفاع از رژیم دعوت کرد تا بلکه بتواند «حماسه‌ی ۹ دی» را یک بار دیگر تکرار کند. با این حال، هربار مفتضحانه‌تر از قبل شکست خورد. چرخش دوربین هنگام پخش زنده تظاهرات و نشان دادن اتوبوس‌ها و خیابان خالی پشت جمعیت کم‌ تعداد حامیان رژیم، استفاده از فایل‌های از پیش ضبط شده به اسم پخش زنده و موارد متعدد اینچنینی به خوبی دروغ‌های رسانه‌ای رژیم را اثبات کرد. با توجه به این حجم از اشتباهات رسانه‌ای باید گقت یا کنترل امنیتی‌ترین تریبون رژیم یعنی صدا و سیما آنقدر از دست رژیم خارج شده که عده‌ای در آن عامدانه برای پنبه کردن رشته‌های نظام تلاش می‌کنند یا بدنه‌ی انقلاب اسلامی آنقدر نحیف شده که افراد متخصص و با تجربه دیگر حاضر به همکاری با آن نیستند و سرسپردگان نابلد جایشان را گرفته‌اند.

اجبار مخالفان برای همراهی از دیگر خصوصیات مشترک ارتش اشغالگر روسیه و جمهوری اسلامی است. خبر کشته شدن هنرمند اوکراینی به دست سربازان روسی مثل داستان‌های پادآرمانشهری بود. وقتی سربازان روسی با مخالفت یوری کرپاتنکو برای رهبری کنسرت به منظور بزرگداشت زحمات ارتش اشغالگر روسیه مواجه شدند، او را در خانه‌اش به ضرب گلوله به قتل رساندند. نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی هم وقتی نتوانستند دختران دانش آموز اردبیلی را به حضور در مراسم سرودخوانی «سلام فرمانده» مجاب کنند، به آنها حمله کرده و اسرا پناهی را به قتل رساندند.

قطع دسترسی مردم به خدمات زیرساختی یکی دیگر از روش‌های به زانو درآوردن آن‌هاست که در بین نیروهای اشغالگر محبوبیت زیادی دارد. ارتش روسیه این تاکتیک را با موشکباران و تصرف نیروگاه‌های برق اوکراین اجرا کرد تا شاید بتواند با این روش، مقاومت اوکراینی‌ها را در هم بشکند. اختلال در دسترسی به اینترنت هم نمونه‌ی اجرایی این تاکتیک توسط جمهوری اسلامی در یک ماه گذشته بوده. جمهوری اسلامی با هدف خفه کردن صدای معترضان و جلوگیری از انتشار تصاویر کشتار مردم بی دفاع توسط نیروهای سرکوبگر، دسترسی به اینترنت را در یک ماه گذشته محدود و امکان استفاده از بسیاری پلتفرم‌ها مثل اینستاگرام و واتساپ را به کلی مختل کرده است.

در حالی که اقتصاد آنلاین هزینه‌ی هر روز قطعی اینترنت در ایران را ۳۷ میلیون دلار تخمین می‌زند و رسانه‌های دیگر زندگی حدود ۱۰ میلیون نفر و ۲ میلیون و ۴۰۰ هزار کسب و کار در ایران را وابسته به اینستاگرام می‌دانند، با یک جمع و تفریق ساده می‌توان متوجه شد که رژیم با ایجاد اختلال در اینترنت بیش از یک و نیم میلیارد دلار به اقتصاد کشور هزینه وارد کرده است.

تاراج منابع تاکتیک دیگریست که در بین ارتش‌های متخاصم دیده می‌شود. در ما‌های اخیر، ایرانیان شاهد کاهش سهمیه سوخت ماهانه در کارت سوخت خود و حذف کارت سوخت آزاد پمپ بنزین‌ها بودند. دولت ایران دلیل این اقدامات را کنترل مصرف سوخت اعلام کرده، در حالی که نخست وزیر لبنان از دریافت ۶۰۰ هزار تن سوخت رایگان از ایران می‌گوید. به عبارت دیگر، رژیم ایران منابع ملی را به لبنان می‌فرستد تا گروه‌های نیابتی خود مثل حزب‌الله را در آنجا حمایت کند. مردم ایران هم به خوبی به ماهیت اشغالگر این رژیم پی‌برده و این آگاهی در شعار «می‌جنگیم، می‌میریم، ایران را پس می‌گیریم» متبلور شده است. با این همه، سوال اصلی این است که چرا جمهوری اسلامی وطن را به سرزمینی اشغالی تبدیل کرده؟

رویای حکومت بدون مرز

جمهوری اسلامی از همان ابتدای تشکیل خود از نجات مستضعفین و مبارزه با ظالمین در سرتاسر جهان می‌گفت؛ آرمان‌هایی که متاثر از دیدگاه‌های افراطی روح الله خمینی بود. با وقوع جنگ ایران و عراق در همان ابتدای انقلاب، خمینی فرصت نکرد تا به رویاهایش جامه‌ی عمل بپوشاند. با این همه خامنه‌ای راه او را ادامه داد. دکترین جمهوری اسلامی برپایه امپراطوری شیعه بنا شده؛ چیزی شبیه به تفکر گروهک تروریستی داعش. علی خامنه‌ای در دهه‌های اخیر با تکیه بر رسانه‌ها و نیروهای تحت فرمانش، خود را امام خامنه‌ای نامید تا بتواند وجهه‌ی روحانی خمینی را برای خود بازسازی کرده و سپس خود را ولی امر مسلمین جهان نامید. تمامی این موارد در کنار حمایت‌های مالی و تسلیحاتی جمهوری اسلامی از گروه‌های شیعه در سرتاسر جهان – از لبنان تا یمن و حتی آفریقا –  نشان دهنده‌ی رویای امپراطوری شیعی بود که در مجامع سیاسی غرب از آن به عنوان هلال شیعی یاد می‌شود.

رویای امپراطوری شیعی جمهوری اسلامی باعث شده تا این حکومت دیگر خود را محدود به ایران نداند. در واقع جمهوری اسلامی خود را نیروی حاکم بر یک ایدئولوژی می‌داند، نه یک سرزمین. مرزهای حاکمیت جمهوری اسلامی تابع مرزهای جغرافیایی نیست بلکه تابع مرزهای ایدئولوژیک است. هرجا که گروهی از شیعیان حاضر به حمایت از این رژیم باشند، بخشی از قلمرو امپراطوری مذهبی این رژیم است. به همین دلیل است که مفهومی به نام وطن پرستی و میهن برای این رژیم تعریف پذیر نیست.

این واقعیت تلخ حتی در میهن‌پرستانه‌ترین عنصر یک کشور یعنی سرود ملی ایران هم هویداست. این سرود ملی شاید یکی از معدود سرودهای ملی در جهان است که در آن نه برای وطن بلکه برای رژیم حاکم بر وطن یعنی جمهوری اسلامی ایران آرزوی پایندگی می‌کند. این مثال ساده به خوبی نشان می‌دهد که برای این رژیم بقای خود بر بقای میهن هم اولویت دارد! به همین دلیل است که در چهار دهه‌ی گذشته، تمام منابع ملی و طبیعی ایران توسط جمهوری اسلامی مصرف شده است؛ از نابودی ۷۰٪ گونه‌های جانوری کشور تا خشک شدن تمام و کمال دریاچه‌ی ارومیه.

جمهوری اسلامی تمام خصوصیات یک نیروی اشغالگر را دارد: توسط مردم کشور انتخاب نشده و پشتوانه مردمی ندارن، برای منافع خود تمام منابع مادی و انسانی کشور را مصرف می‌کند، تعلق خاطری به ایران و مردمش ندارد و همه چیز را برای هدف بزرگ‌تر خود یعنی تشکیل امپراطوری شیعی فدا می‌کند. به همین دلیل است که مردم ایران تمایلی به گفتگو با این رژیم نداشته و چیزی جز سرنگونی آن نمی‌خواهند؛ درست مثل مردم اوکراین و ارتش روسیه. قدرت‌های جهانی و در راس آن‌ها سازمان ملل هم باید این واقعیت را به رسمیت شناخته و از هرگونه همکاری سیاسی با رژیم ایران خودداری کنند؛ درست مثل رویکرد خود با روسیه. جمهوری اسلامی اولین نیروی اشغالگری نیست که بر ایران حاکم شده. فاتحان مخوف‌تری هم بر این خاک پا گذاشته و در نهایت به دست مردمان ایران سرنگون شدند زیرا سرنوشت محتوم اشغالگر، سرنگونی است و تاریخ قطعا تکرار خواهد شد.