Het wordt een wederkerend fenomeen, Jan Denys van Randstad die zijn excuses moet aanbieden voor de “ernstige beroepsfouten” van uitzendconsulenten. En daarmee aangeeft dat je als onderneming natuurlijk hier of daar wel eens een rotte appel in dienst hebt, een consulente die je dan de laan uitstuurt bijvoorbeeld, maar dat er met zijn sector geen echt probleem is.
De uitzendsector heeft geen probleem met racisme. De uitzendsector is niet verantwoordelijk voor jobadvertenties waarin hardwerkende arbeiders een “foute attitude” aangepraat wordt. De uitzendsector is een zegen voor de mensheid en de economie, alleen jammer dat zo weinigen dat inzien.
Volgens Denys hebben het “racismedossier” en het “DAF-geval” ook niets met elkaar te maken. Uiteraard niet. Individuele beroepsfouten, van individuele werknemers van Randstad. Geen enkele verantwoordelijkheid van de directie van de uitzendreus. Met Denys als grote Pontius Pilatus, zijn handen in de onschuld wassend, en tussendoor nog hier en daar een natrap verkopend aan de risicogroepen op de arbeidsmarkt, van wie het, dat kunnen we toch niet ontkennen, ‘vooral hun eigen schuld is’.
Ze zijn kortgeschoold, ze zijn oud, ze zijn ,godbetert, moslim. Geen wonder dat geen enkele werkgever zulke schoelies op zijn werkvloer toelaat. De uitzendkantoren voeren enkel de wil van de klanten, in deze de ondernemingen, uit. Verantwoordelijkheid, neen, die hebben zij niet.
In een economie waar voor bepaalde banen uitzendwerk hét instroomkanaal is, kan je die verantwoordelijkheid toch moeilijk ontkennen. Het zijn Randstad, Start People, ASAP en Ago die bepalen wie er aan de slag komt en wie niet. Zij doen de selectie en de aanvoer voor een hoop jobs. En laten dit nu net die jobs zijn waar zelden of nooit iemand dadelijk een arbeidsovereenkomst met de werkgever krijgt.
Als je dan, à la tête du client, sommige werkzoekenden nooit doorstuurt, bega je meer dan een beroepsfout. Dan bepaal jij wie de risicogroepen op de arbeidsmarkt zijn en blijven. Je laat je Jezus of Barabas gewoon over aan de markt. Ik vind het een mooie term, het Pilatus-kapitalisme.
Naar aanleiding van de recent uitgekeerde nobelprijs economie schreef Guy Tegenbos in zijn commentaarartikel in De Standaard: “Brussel – en al degenen die het Belgische sociaal-economische beleid voeren – zouden best ook eens Peter Diamond, Dale Mortensen en Christopher Pissarides uitnodigen. De drie Nobelprijswinnaars economie. Die leerden dat niet uitkeringen, maar een actief arbeidsmarktbeleid, vorming, opleiding en flexibilisering van de arbeidskrachten welvaart scheppen en armoede verminderen. Het grootste deel van de wereld weet dat al. Brussel en België nog niet.”
Tegenbos gaat hier wel erg kort door de bocht als hij beweert dat uitkeringen geen wezenlijke middelen zijn in de strijd tegen armoede, maar heeft in wezen gelijk dat een actief arbeidsmarktbeleid nodig is om werkloosheid, zeker bij de zwakste werkzoekenden, tegen te gaan. Dat heeft echter alleen zin als alle actoren op die arbeidsmarkt zich aan enkele regeltjes houden. Een bende outlaws die langs de kant een ander spelletje spelen, zorgen enkel voor meer frustratie en gelatenheid.
Luc Purnelle
