Het vervoer van gevaarlijke stoffen heeft altijd al voor problemen gezorgd, in het buitenland maar ook in ons eigen land. Treinvervoer van bijvoorbeeld aardolie leek aanvankelijk de juiste oplossing. Het vervoer per trein was altijd al relatief goed te controleren, ook tegenwoordig met de moderne electronische middelen. Men weet dus altijd precies waar een trein zich bevindt op elk gegeven moment, of toch niet?
In Nederland werd het vervoer van aardolie per trein geregeld vanaf 1946 met de lijn Schoonebeek NAM – Nieuw Amsterdam. Per 1 september 1996 werd het olievrervoer na bijna 50 jaar weer opgeheven. De lijn werd op 28 mei 2000 officieel gesloten.
In de Verenigde Staten en Canada wordt aardolie nog wel per spoor vervoerd. En wel grootscheeps. Maar het gebruik van het spoor voor het vervoeren van aardolie is ook in de Verenigde Staten en Canada onder vuur komen te liggen, na de verschrikkelijke ontploffing van een olie trein in Canada’s Lac – Megantic gebied, waabij ten minste 42 slachtoffers te betreuren waren. Een onbeheerde trein met 72 tankwagons vol ruwe olie uit de Bakken Shale velden in North Dakota is de helling afgerold. Midden in de stad raakte de trein in brand en het inferno dat daar op volgde heeft de helft van de stad verwoest.
Aardolierampen verzwijgen
Ze zijn er goed in, de Amerikanen, in het verzwijgen van de omvang van olierampen. Zie de ramp in de Golf van Mexico. De olieramp in de Golf van Mexico was een grote milieuramp voor de zuidkust van de Verenigde Staten in het Macondo-veld. De ramp ontstond toen op het half-afzinkbare platfom Deepwater Horizon, eigendom van Transocean en geleased aan oliemaatschappij BP, op 20 april 2010 een explosie plaatsvond na een blow-out. Daarbij vielen 11 doden en 17 gewonden. Tijdens bluspogingen zonk het platform, waarbij de boorstang brak.
Bijna drie maanden lang, tot 15 juli 2010, stroomde door een niet-functionerende blowout preventer de olie in zee.
Het Witte Huis stelde in de dagen na de ramp dat er zo’n twintig miljoen liter olie per dag wegstroomde uit de lekkende oliebron, terwijl uit interne cijfers van BP bleek dat dat wel eens de helft meer kon zijn.
De BP heeft later een hoge boete aan de Amerikaanse regering moeten betalen, wegens het verzwijgen van de omvang van de olieramp. De Amerikanen hebben hier zelfs een uitdrukking voor “Passing the Buck”.
Niet alleen de Amerikanen zijn sterk in het verzwijgen en uit de pers houden van olierampen. Ook in Nederland gebeurt het. Op 10 januari 2012 wordt gemeldt dat dode vogels, besmeurd met aardolie, gevonden werden in het Noordzeekanaal. Ook dit bericht wordt gepubliceerd door de kleinere internet nieuwsdragers, maar niet of nauwelijks overgenomen door de reguliere pers.
1988: De Roemeense tanker Borcea verliest een oliespoor langs de Nederlandse kust. Duizenden zeevogels sterven.
1974, augustus: De Nederlandse tanker Metula loopt bij Vuurland, Zuid-Chili, aan de grond. Zo’n 53.000 ton ruwe olie lekt weg en vervuilt 150 kilometer kust. Ongeveer 40.000 pinguïns en aalscholvers sterven.
De Treinramp die verzwegen werd
Op 8 november 2013 is op het platteland van de Staat Alabama, in de Verenigde Staten, een trein met 90 tankwagons ontspoord. Elk van de wagons had 30 000 gallons aardolie aan boord, een totaal van 2.7 milioen gallons, zei Bill Jasper, president van het railbedrijf Genesee & Wyoming tijdens een persconferentie (ofwel 102 206 118.17 liter). Het gebied is heel moerassig en een groot deel van de olie is, al dan niet brandend, weggelopen, het moeras in. Dat het moeras een natuurgebied is moge duidelijk zijn.
Deze ecologische ramp werd vermeld in één Amerikaans krant, De Los Angeles Times en is in Europa of de rest van de wereld niet of nauwelijks vermeldt in de pers. Een moerasgebied wordt gewoonlijk bewoond door dieren, ook zelzame dieren. Juist omdat het voor mensen moeilijk toegankelijk is, is het voor dieren een soort vrijhaven. Ze kunnen zich er vaak echt vrij bewegen, zonder bang te hoeven zijn voor hun grootste vijand, de ‘dier’soort Homo Sapiens Sapiens.
Er zijn heel uitgebreide moerasgebieden rond de stad Aliceville, in de staat Alabama waar de ramp zich heeft afgespeeld.
Olievervoer zal in de nabije toekomst een nog grotere rol gaan spelen in de VS. Vooral omdat nieuwe olievelden in productie gebracht gaan worden, onder ander in Californie. Californië is in het nadeel, omdat het niet de pijpleidingen heeft die de ruwe olie uit North Dakota of Texas kunnen vervoeren.
Er wordt verwacht dat een grote nieuwe rail terminal ergens in de Central Valley zal worden gebouwd die de treinen verbindt met het leidingen netwerk in Californië, dat vooral de olie-industrie van de staat zelf bedient.
De import van schalie olie uit North Dakota, Colorado en andere staten is een teaser voor de olie-industrie in Californie, die gericht is op de enorme bron, het Monterey Shale. De overgrote schalie formatie onder de Central Valley bevat naar schatting 15 milliard vaten olie, drie tot vier keer meer dan het Bakken gebied van North Dakota.
Dat wil zeggen, de volgende ecologische ramp komt er aan. Niemand weet precies wanneer of hoe, van schalie-aardolie is een riskante onderneming, net als het oppompen van aardolie uit de Noordpool, de Zuidpool of andere natuurgebieden.
Of het een scheepsramp wordt, een treinramp of aan ramp op een autoweg met een vrachtwagen, niemand weet het. Maar dames en heren van de pers, laten we proberen ons werk te doen en de ramp te verslaan. Met verzwijgen is uiteindelijk niemand gediend
