Een grote humanitaire catastrofe verdwijnt uit het gezichtsveld
Irak is de laatste tijd geleidelijk uit de media-aandacht verdwenen. De boodschap van dit non-nieuws is dat de situatie in Irak stabiliseert en normaliseert. De VS-troepen kunnen naar huis, de Irakese bevolking herneemt haar gewone leven. Toch?
Op 1 mei 2003 kondigde George Bush fier aan dat de oorlog tegen Irak gedaan was, alle verzet was gebroken, de gevechtsopdracht was voorbij, mission accomplished. Meer dan zeven jaar later, half augustus 2010, doet Barack Obama dat nog eens dunnetjes over: de laatste VS-gevechtstroepen hebben het land verlaten, Irak is nu echt weer aan de Irakezen, mission accomplished.
Klein detail: er blijven niet minder dan 50.000 VS-militairen in het land, in vier grote en een aantal kleinere VS-basissen. Maar die jongens zijn niet gespecialiseerd in combat. In borduren, manillen en dammen dan misschien? En er zijn ook nog de huurlingen, via verschillende privéfirma’s. Hun aantal wordt op meer dan 100.000 geschat. Ze voeren allerhande opdrachten uit: bescherming en bewaking van (olie-)infrastructuur, opleiding en omkadering van het Iraakse leger en politie, en waar nodig met hen mee vechten. De oorlog voorbij? De bezetting afgelopen?
Over hoeveel burgerslachtoffers er op zeven jaar oorlog en bezetting in Irak gevallen zijn, wordt ook veel mist gespuid. Lieven De Cauter, filosoof (KULeuven), Patrick Deboosere, demograaf (VUB) en Dirk Adriaensens (SOS Irak) van het BRussells Tribunal schreven er een opiniestuk over, dat werd gepubliceerd in De Standaard (23 augustus). We hernemen het hieronder licht gewijzigd:
Negationisme?
“Het cijfer van 106.147 burgerslachtoffers als bilan van de oorlog in Irak, dat overal in de pers opduikt, is een sterke onderschatting van het leed dat het Iraakse volk is aangedaan. Het cijfer komt van Iraq Body Count. Deze organisatie telt alleen de doden die door internationale media zijn gerapporteerd en die door geweld om het leven kwamen. Iraq Body Count zegt zelf dat het hier om een fractie van het werkelijke aantal gaat.
In een conferentie in Harvard in 2007 waar men 13 landen in oorlog vergeleek, stelde men vast dat 80 % van gewelddadige doden ongerapporteerd bleven. Het stadsbestuur van Najaf stelde in datzelfde jaar al dat er 40.000 ongeïdentificeerde doden waren begraven in hun stad alleen al. In een Lancet-artikel, opgesteld door een onderzoeksteam van de Johns Hopkins universiteit, besluiten de onderzoekers dat er in 2006 al 600.000 burgers omgekomen waren. Les Roberts (de leider van het Lancet-onderzoek) hanteerde dezelfde wetenschappelijke methodes in Darfour, Bosnië en Congo. Terwijl deze cijfers regelmatig worden geciteerd, negeert men zijn conclusies over de enorme impact van de oorlog in Irak.
De gevolgen van de oorlog voor de burgerbevolking beperken zich overigens niet tot slachtoffers van direct oorlogsgeweld. Ziekte en ontbering zorgen doorgaans voor een veelvoud aan slachtoffers. In 2010 zijn er zeker een miljoen doden en de VN-Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen, António Guterres, heeft geconstateerd dat Irak ‘s werelds bekendste conflict is, maar de minst bekende humanitaire crisis. Volgens recente cijfers van de UNHCR zijn er nu 2,7 miljoen ontheemde Irakezen, zogenaamde internally displaced, en 2,2 miljoen vluchtelingen, vooral in de buurlanden. Dat is samen 1 op 6 Irakezen. Meer dan acht miljoen Irakezen zijn aangewezen op humanitaire hulp. Irak is een van de grootste mensgemaakte humanitaire catastrofes in de recente geschiedenis. Hoelang gaan we dat nog ontkennen?”
Bron : Bert De Belder – Intal
Luc Schrijvers is lid van Intal
