“Een onderneming starten in Borgerhout? Ben je zot? Dat is een multicultigebied! Met die mannen van ginder valt echt niet samen te werken!” Dergelijke vooroordelen hoor je vaak genoeg. Zelfs in een multicultistad als Antwerpen. Twee tamelijk schrijnende voorbeelden die van intolerantie getuigen:
Mañana, mañana
Het is maandagnamiddag. Lunchtijd. Mensen met verschillende culturele achtergronden staan te wachten voor een broodjeszaak. In de rij belt een jonge hippe makelaar met zijn zakenpartner. Zeer luid. Alle wachtenden mogen mee genieten van het gesprek.
De jongeman oogt zeer verzorgd. Zijn taalgebruik doet toch iets anders vermoeden. “Wat zegde gij? Wablief? Ga je een onderneming starten in Borgerhout? Ben je zot? Dat is een multicultigebied! Met die mannen van ginder valt echt niet samen te werken! Dat zijn Marokkanen, Spanjaarden en Zigeuners! Mañana, mañana! Ik het raad het je af om te doen! Wablief? Jong, gij zijt echt zot! Met die mannen kun de toch niks aanvangen. Ik zeg het u: doe het niet. Knoop het in u oren. Ja is goed. Oké. Salut!”
Beschaamd kijken de omstanders elkaar aan. Het gaat tenslotte over hen. Zij besluiten niet te reageren. Om de makelaar in zijn waan te laten. Hij betaalt zijn broodje en met een brede glimlach verlaat hij de zaak. Niet beseffend wat de impact van zijn woorden op de omstanders zijn.
Boksplein
Het is woensdagnamiddag. Op het Koxplein (of ‘Boksplein’, zoals het in de volksmond heet) voetballen Shefqet en Younes. Beide zijn tien jaar en zitten in dezelfde klas. Shefqet heeft Kosovaarse roots, Younes Marokkaanse. Toch zijn zij allebei hier geboren. Zij amuseren zich goed in hun spel.
Totdat de bal binnenvliegt in een open venster. De jongens besluiten aan te bellen, hun bal terug te vragen en hun verontschuldigingen aan te bieden. Zo ver komt het echter niet.
Briesend van woede komt er een oude heer naar buiten toe. Zijn ogen schieten vuur en zijn hele gezicht kleurt rood. “Wie denken jullie wel wie jullie zijn? Dit kan echt niet!”, tiert hij in een Kempisch dialect. “Echt sorry, meneer”, stamelt Shefqet. “Jullie halen jullie manieren van ginder naar hier!”, brult de man verder. “Ballen bij mensen binnen shotten doe je maar aan de overkant van de Middellandse Zee!”
De jongens staan perplex. De man tiert verder: “Awel, bevalt het je hier niet? Ga dan toch terug naar je eigen land!” “Maar ik ben hier geboren, ik heb een Belgische ID, meneer!”, roept een ontzette Younes. “Ga terug naar je eigen land, brutale aap!” Shefqet trekt partij voor zijn vriend: “Maar ik heb tenminste twee paspoorten! Een Kosovaarse en een Belgische! En u hebt er maar één, meneer!”
Kokend van woede stormt de man terug zijn huis in. Hij smijt de deur achter zich dicht. Younes en Shefqet rennen met tranen in hun ogen naar huis.
Angst
Geregeld merk ik zulke situaties op. Dergelijke situaties als bovenstaande getuigen van een diep gewortelde angst. En soms ook van haat. Van xenofobie. Van angst voor het onbekende. Wat is dat toch met die hardnekkige substantie die bepaalde mensen in zich dragen? Waar komt dit toch vandaan? Is men bang de eigen culturele identiteit te verliezen? Voelt men zich bedreigd door andere culturen?
Antwerpen verkleurt in sneltempo. Blijkbaar hebben bepaalde mensen van de autochtone bevolking daar nog veel moeite mee. Maar zouden we er niet mee geholpen zijn als we alle andere culturen gewoon in hun waarde laten? Als we andere culturen gewoon laten zijn zoals ze zijn. Anderen hun cultuur laten beleven op hun eigen unieke wijze. Zo kan er toch ook vreedzaam naast elkaar geleefd worden? Op ben ik nu zo naïef?
Beslama,
Hakim
PS Antwoorden op mijn vraagstelling waar komt angst voor multiculturaliteit vandaan zijn van harte welkom.
