Maar als je dan toch in de gevangenis dreigt te komen, je boot kwijt te spelen en daar bovenop nog eens 1 miljoen euro moet ophoesten, waarom zou je het order dan niet aan die Italiaanse laars lappen en in Malta of Tunesië aan land gaan? Gewoon omdat deze reddingsschepen nergens welkom zijn natuurlijk.

Het is de aard van het beestje: moesten de vluchtelingen, wanneer ze voet aan wal hebben gezet in Italië, eerlijk verdeeld worden tussen de verschillende lidstaten, zou er geen vuiltje aan de lucht zijn. En daar wringt het schoentje.

Ondertussen worden de onafhankelijk opererende instanties, ofwel: niet gouvernementele organisaties (ngo’s), in hun bestaan bedreigd wanneer zij optreden, maar ze zijn tegelijk onmisbaar, want zij krijgen hun reddingsopdracht doorgaans van de kustwacht (!) – omdat deze niet mogen ingrijpen maar dus ook niet lijdzaam kunnen / willen toezien.

Als je als mens kunt kiezen tussen blijven in een land waar je je leven geen ogenblik zeker bent, en vertrekken met een rubberbootje naar Fort Europa, dan is de keuze snel gemaakt. Ook al liggen alle reddingsschepen aan de ketting en zijn er geen ngo’s meer over om, als het misgaat, je te komen oppikken, ergens in die Middellandse Zee. Als je vertrekt maak je tenminste een kans om het te overleven. De ngo’s op non-actief zetten betekent dus gewoon dat er nog meer mensen zullen verdrinken.

We schrijven de donkerste pagina’s in het boek over de Europese Unie. Maar dat is toekomstmuziek, niet dat er nu al iemand van wakker ligt. En later, véél later, kan er nog altijd iemand zijn excuses aanbieden. In onze naam.