Vandaag 25 mei 2012 is de dag die in onze agenda met stip aangeduid staat. We krijgen de kans om voor het eerst in ons leven een actieve vulkaan te bezichtigen.

De Etna is 3323 meter hoog en ligt op zo’n 35 km. ten noordwesten van Catania. De rit er naar toe is een belevenis op zich. Ons wagetje moet niet anders doen dan klimmen en klimmen. In de aanvangsfase valt het allemaal nogal mee maar naarmate de weg vordert schakelen we over op 3de, 2de en soms zelfs 1ste versnelling. Achter elke haarspeldbocht krijgen we een nieuw panorama te zien.

De Etna is de hoogste actieve vulkaan van Europa. De grootste uitbarsting was in 1669,waarbij Cantania vrijwel geheel werd verwoest en de kustlijn een paar honderd meter opschoof.

De laatste grote uitbarsting was in juli en augustus 2001. De gevolgen van de lavastroom zijn nog heel duidelijk te zien.

Op weg naar de top.

Wie naar Sicilië gaat mag een beklimming van de Etna niet overslaan. Wat ons wel dik tegenvalt is het prijskaartje voor een bezoek. We moeten niet minder dan 60 Euro per persoon betalen. Eigenlijk is dat er ver over en de Siclinanen weten maar al te goed dat je dit als toerist toch wilt zien.

Wij beklimmen de Etna vanuit Rifugio Sapienze of de zuidkant. Hier kunnen we met een kabellift naar het eerste station zo’n 2500 meter hoog. Het is hier al merkelijk frisser dan aan de kust. Al goed dat we voorzien zijn van lang broek, aangepast schoeisel en een dikke fleestrui of twee.

Het tweede gedeelte doen we met een Unimog daar we de verdere beklimming, te voet, aan ons laten voorbij gaan. We mogen tot op 2900 meter hoogte en van daaruit onder begeleiding van een ervaren gids te voet verder. Het schouwspel van welvende wolken trekt onze aandacht. Het lijkt wel of de wolken een soort van tapijt vormen over het desolate landschap. Maar evengoed doorbreekt de zon af en toe het wolkendek en kan je een glimp opvangen van het gehele landschap. Het lijkt hier wel een zwarte woestijn.

Onze gids brengt ons naar de krater van de uitbarsting van 2002. Hier komen na 10 jaar nog dampen uit een groot gat van zo’n 300 graden. Het is haast niet te geloven dat een 10 meter verder er een pak sneeuw ligt. Het wisselend licht schept telken malen nieuwe kleuren. Dit is een unieke ervaring.

De uitbarstingen van 1983, 1985, 2001 en 2003 liggen allemaal op dezelfde lijn. Het lijkt wel of een opengebarste rits telkens voor een nieuwe krater zorgt. Blijkbaar zal een uitbarsting nooit twee maal in dezelfde krater plaatsvinden. Het is hierboven behoorlijk koud, er staat  een gure wind en af en toe vallen er kleine ijsbolletjes. Wat een schril contrast met de 25 à 30 graden aan de kust. Echter genieten we toch van dit unieke spektakel.

Na het nemen van menig foto maant de gids ons aan de terugweg aan te vatten. In omgekeerde volgorde dalen we terug naar warmere oorden. Ondanks de hoge kostprijs zijn we toch blij de Etna bezocht te hebben.

Terug naar Catania.

Nog steeds onder de indruk van de Etna, die we de komende dagen nog dikwijls van op afstand zullen zien, vatten we de terugtocht aan naar Cantania. Het is ons al mening keer opgevallen hoe vuil en smerig het op Sicilië is. Volgens ons het vuilste land dat we ooit al bezochten. Jammer want er staan hier parltjes van gebouwen die na een opknapbeurt de stad en het land alle eer zouden aandoen.

De zon voelt ondertussen lekker op onze verkleumde huid. We besluiten de rest van onze dag door te brengen in het stadsgedeelte wat we nog niet gezien hebben en vanop een terras begluren we de voorbijgangers en maken er grapjes over.

De versmarkt bezorgt ons weer heerlijke groeten voor een pasta die we zelf klaarmaken.
Ondertussen bereiden we onze volgende trip voor. Want morgen gaan we voor een dubbelslag. Maar daarover later meer…