“Dag bompa, hoe is het daar met jou?

Waarom ik dat vraag? Hm, omdat het al zo lang geleden is dat ik je nog gesproken heb. Ik denk zo vaak aan jou..

Ik ben met je boek begonnen. Het was een harde noot om te kraken, zeker toen ik pas gestart was met jouw verhaal te lezen. Geen bladzijde zonder tranen, zonder (groei)pijn. Het is van daaruit, dat ik trouwens besliste om het boek uit te breiden. Om er een ‘appelboomgenenboek’ van te maken. Omdat je (klein)kinderen allemaal hun eigen verhaal meedragen, vanuit het jouwe.

Het wordt een meerjarenplan, maar ik heb er wel veel zin in. En ik vond alvast een uitgever die geïnteresseerd is in jouw verhaal. Enfin, in ons verhaal.

Heb ik je eigenlijk al ooit bedankt voor jouw verhaal? Voor jouw strijd? Voor jouw koppige genen en rebels bloed?

Bertje, je vriendin van het 8-mei comité, heeft een stukje van je verhaal in Breendonk gekregen. Ook al heb je daar zelf nooit gezeten; je bent een symbool geworden voor alle makkers die dezelfde strijd gevoerd hebben als jij. Ik weet zeker dat je ongelooflijk trots zou zijn, moest je ‘jouw vitrine’ zien. Hm, wellicht zou je ook wel wat kritiek hebben, maar we verwachten ook niet minder van jou.. Kleine Rik. Koppige Rik 🙂

Laatst probeerde ik mij te herinneren wanneer je gestopt bent met mij bij mijn voornaam te noemen. Je doopte mij immers om tot ‘Sufragette’. En dat moet al aardig vroeg geweest zijn, want ik kende de betekenis van ‘die naam’ toen niet eens. Ik besefte wel dat hij ‘bijzonder’ moest zijn, want mijn zussen, nichten en neven bleef je gewoon bij hun reële voornaam aanspreken. (Tiens, nu ik er toch over bezig ben: wanneer heb jij eigenlijk beslist dat ik je verhalenmaatje was? En hoe is dat dan gebeurd? En wat maakt dat ik soms zo hard mocht zijn tegen jou, en dat je dat accepteerde?)

Bompa, ‘de zwarte brigade’ heeft vorig jaar in mei de parlementsverkiezingen gewonnen. Ik begrijp het zelf nog altijd niet. Allee, ik bedoel, ik wéét welk propagandamachien daar achter zit, maar ik begrijp niet hoe de mensen daar met open ogen kunnen intrappen. Nog steeds. Of weeral.

Ik begrijp nog steeds niet hoe mensen zichzelf nog altijd in ‘klassen’ blijven onderverdelen, eigenlijk vooral gebaseerd op ‘puur geluk’. (Haja, want afkomst, religie, economische marktwaarde,.. speelt hierin nog altijd de hoofdrol. Ik durf het bijna niet te zeggen bompa, maar het lijkt er op dat jullie strijd in ’40-’45 niets heeft opgebracht voor de mensheid. Dat jouw leed. Jullie leed voor niets geweest is..)

Owja bompa, het gaat trouwens helemaal niet goed met de EU. We hebben er zo vaak over gespeculeerd hé, jij en ik. En we hebben potverdikke nog gelijk gekregen ook.

Ik hoor het jou nog zeggen: “Een van de eersten die er gaan uitvallen, gaat één van die Zuidelijke landen zijn. (Spanje, Italië, Griekenland, Portugal) Landen waarover de mensen zeuren dat de toiletten zo vuil zijn, ge gaat dat zien. En dat komt omdat die allemaal wat sceptischer zijn over den Euro dan die Noordelijke landen. En omdat er voor hun gefoefeld is met de banken om lid te moeten worden.”

Wel bompa, ‘t is Griekenland geworden. Ze zijn er nog niet officieel uit, maar er worden zulke zware eisen gesteld aan de mensen daar om bij het clubje te blijven horen, dat het pijnlijk is. Pijnlijk voor de mensen ginder, pijnlijk voor de democratie..

Bompa, ‘t is gelijk in ‘t voetbal: ‘At the end, the Germans win’.

Ik ben zo blij dat je ‘t allemaal niet meer mee hoeft te maken. Dat je op z’n minst van dit nieuwe soort fascistische dictatuur gespaard wordt.

Hoe het met mij gaat? Ach bompa, je zou zeggen dat ik een typische vrouw ben.

Vooral weten wat ik niet wil. Kei hard met mijn kop tegen de muur knallen. Over mijn eigen tong struikelen. Slapeloze nachten. Gebroken hart. Veel plannen, weinig tijd. Mezelf begraven in de drukte. In bed gehouden worden door krampen. Je kent het wel…

Ik houd mezelf voor, dat er een moment komt dat ik misschien eens voor langere tijd niet op die rollercoaster hoef te zitten, dat een simpel bankje onder een appelboom voldoende is.

Enfin bompa, ik wou je dit gewoon laten weten.

Ik weet dat ik je snel weer ontmoet. Helaas niet in het echt, maar in je geschriften. Daar moeten we het nu mee stellen.

Dag bompa. Ik geef je nog snel een laatste knuffel.