Er was niemand die hem tegenhield om te vertrekken. Zijn vrienden niet, zijn voormalige collega’s niet, zijn familie niet. Hem tegenhouden zou betekenen dat ze hem een alternatief konden bieden, en dat konden ze niet. Hij was vastberaden om iets anders te doen, een nieuwe uitdaging te zoeken. Hij zou de Peloponnesos verlaten om in Kreta te gaan werken. Het moest gewoon. Hij had een job van doen en geld en een manier om te overleven. Hij had deze nieuwe ervaring nodig om op het einde van de trip te begrijpen wat hij echt wilde.

Zijn droom om schrijver te worden was aan de kant geschoven. Hij zou als ober werken in een luxehotel waar toeristen een half Grieks maandloon neertellen om een nacht te verblijven. En dan de obligate foto op Instagram posten zodat iedereen kan zien hoe goed ze het wel hebben. Of hoe leeg hun bestaan is, zo je wil. Decadent. Hij moest zijn weerzin over zo’n bestaan aan de kant zetten. Ook hij moest eten. Dus deed hij het gewoon. Verstand op nul.

Gedachten en dromen kun je natuurlijk niet uitzetten. Ook degene niet die ontstaan zijn als een klein vlammetje en wachten om in een echt vuur te ontaarden.  In zijn hoofd bleef de drang bestaan om iets te creëren, om een verhaal te maken zodat hij mensen bewust kon maken van de oppervlakkige wereld waarin ze leven, om aan te tonen hoeveel aandacht er gaat naar nutteloze dingen. Hij wilde dat doen aan de hand van een metafoor; hij zou het conflict niet opzoeken, maar fictieve personages zouden vertellen wat hij de wereld wilde vertellen. Die personages zouden voelen wat hij voelde. De personages zouden zijn bondgenoten zijn. In zijn hoofd leefden die personages. En hoe meer hij zich bewust werd van het nieuwe slavendom waarin hij was terechtgekomen, hoe meer hij besefte dat het probleem lag bij het gebrek aan normbesef en niet bij hem, hoe meer ze vorm en karakter kregen. Zelfs na een dag van meer dan 12 uur werken aan een hongerloon. Als hij zijn droom niet kon uitvoeren, betekende het niet dat hij zijn droom in zijn hoofd dood moest verklaren. In zijn gedachten was alles mogelijk. En dat, dat was zijn troost en de manier om door te gaan en die moderne slavernij te doorstaan.

Je dromen verwezenlijken betekent vaak een risico nemen. En als dat in een land in crisis moet gebeuren, wordt dat risico vaak vermeden. Mensen gaan instinctmatig over op overlevingsmodus. Begrijpelijk. Maar verdient niet iedereen de mogelijkheid om zijn droom te realiseren? Dromen zijn de drive van het leven. Iedereen heeft er recht op, ook Grieken. Een leven kunnen hebben waar je van houdt, met passie kunnen waarmaken waarvan je droomt, je doelen kunnen najagen: is dat niet waar geluk om draait? Leven is meer dan overleven, leven is ook veel meer dan gewoon doen wat van je verwacht wordt. Leven is liefde tonen, leven is elkaar helpen om samen je dromen te vervullen, dat vooral. En als je dat eenmaal doet, kan je echt geluk ervaren.

Aan de vooravond van de parlementsverkiezingen in Griekenland zouden politici meer dan ooit zich ervan bewust moeten zijn dat de mogelijkheid tot het realiseren van je droom het verkiezingsitem bij uitstek is. Niet macht en geld. Dromen betekent een toekomst en is dat niet de verantwoordelijkheid van de politiek? Ook van Europa?

Op een dag zal de jongen uit deze vicieuze cirkel geraken en vrij zijn om een beroemde schrijver te worden.

Giannis Maris leeft en werkt in Griekenland.
Sigrid Lapiere schrijft aan ‘Tussen mythe en ouzo. Leven in Griekenland’, dat in het najaar wordt uitgegeven bij Borgerhoff&Lamberigts.