De EU-expert Thomas Fazi legt uit hoe in Georgië geprobeerd wordt het scenario voor het doen vallen van de regering en het opdringen van een anti-Russisch beleid te kopiëren. Ondertussen dient De Standaard als bazuin van de NAVO en de EU.
Op 3 december publiceerde De Standaard een uitgebreid opiniestuk van de Georgisch-Duitse schrijfster Nino Haratischwili. Een stuk delirerend proza, met als symptomatische intro: “Al decennia kijkt Europa weg terwijl het Russische monster stukken land uit zijn flanken bijt (…) Beseft Europa nog altijd niet dat de honger van het beest onstilbaar is.”
Van een zakelijke analyse van de conflicten tussen de NAVO en zijn filiaal, de EU, enerzijds, en Rusland anderzijds is er geen spoor. Rusland is een bloeddorstig monster, dat alles om zich heen opvreet, punt. Geen flauw benul van geostrategische kwesties, deze auteur. Maar holle praat en gedram: “Europa, wij bloeden. Wij kunnen niet meer. We zijn nog altijd in oorlog of we staan opnieuw op de barricaden en proberen met onze laatste krachten te verdedigen wat jij ons hebt geleerd: democratie, vrijheid, waardigheid en het leven zelf.”
“Terwijl in Oekraïne het moorden doorgaat, begint het bij ons in Georgië opnieuw. Deze keer heeft hij geen leger nodig, dat heeft hij allang gevormd, op de achtergrond, stilletjes, zonder veel inspanning. Het is onze twaalf jaar geleden gekozen en eind oktober weggestemde regering die zich echter niet opnieuw laat wegstemmen en ons in naam van de reus probeert te verzwakken, monddood te maken, weer te knechten, die ons met traangas, met losse flodders, met waterkanonnen, met klappen tegen de grond drukt, dieper en dieper, tot we niet meer opstaan. (…) Laat me dus weten, Europa, zeg ons asjeblieft: hoeveel slachtoffers heb je nog nodig om je liefde te bewijzen?”
De scheldtirades vervangen hier het onderzoek van de problemen en de feiten, de democratie bestaat erin gelijk te krijgen en bij de EU te kunnen horen. Die vertelt wel blabla over democratie en vrede, maar encanailleert zich vrolijk met het moordlustige terreurregime in Kiev. Maar dat wil Haratischwili niet zien. Dat het democratische recht op vrije meningsuiting mag uitgeoefend worden met molotovcocktails ter ondersteuning, vindt zij vanzelfsprekend. Het is mediavervuiling, wat deze schrijvende dame brengt.
De Standaard enthousiast voor een “Maidan-moment”
Op dezelfde dag brengt De Standaard een eigen artikel over het onderwerp: “Beleeft Georgië zijn Maidan-moment?” Daarmee is blijkbaar iets positiefs bedoeld, alsof de van buitenaf door de VS met veel geld gestuurde en gemanipuleerde beweging om in Oekraïne een democratisch verkozen president te verjagen en anti-Russische fascisten en ultranationalisten aan de macht te brengen een goede zaak was. De auteur heeft er blijkbaar geen probleem mee dat de pro-Eu georiënteerde presidente van Georgië weigert haar functie te beëindigen als op 29 december haar mandaat is afgelopen en dat ze de betogers steunt.
De politie wordt ervan beschuldigd boosaardig en wraakzuchtig hardhandig op te treden. Als betogers vuurwerk afschieten op de politie, die te lijf gaan en molotovcocktails gooien, is dat alleen maar een reactie op het “potige politieoptreden”. Is het recht op vrije meningsuiting dan identiek met een recht op grof fysiek geweld? Maar de journalist luistert alleen naar wat een activist zegt, en is niet geïnteresseerd in de tegenpartij.
De EU vindt inmenging in niet-EU-landen vanzelfsprekend: “De EU trok het verkiezingsresultaat in twijfel, het Europees Parlement eiste nieuwe verkiezingen en verschillende ministers van Europese landen veroordelen het politiegeweld tegen de betogers. Maandag kondigden de eerste landen, de Baltische staten, sancties aan tegen elf personen, onder wie oligarch Zoerabisjvili.” Dat grensoverschrijdend gedrag en die ongegeneerde inmenging in een land dat niet tot de EU behoort worden als vanzelfsprekend behandeld, geen spoor van een kritische bedenking bij de journalist, Dries Blontrock.
Lijkt de moloch EU met zijn expansiedrang, zijn zucht tot militarisering, zijn enthousiasme voor militair geweld en zijn gebrek aan respect voor de soevereiniteit van een land buiten de EU niet een beetje op de karikatuur van Rusland die Nino Haratischwili brengt?
Het Kievscenario herhalen in Tbilisi
Interessanter dan de minderwaardige teksten uit De Standaard is wat je kan lezen op de blog van Thomas Fazi, die onder andere een EU-expert is. ( 1 ) Hij titelde: “De EU en de NAVO proberen in Georgië een staatsgreep zoals die in Oekraïne te stimuleren.” Daarmee wordt een heel ander en onmisbaar perspectief geopend: de herrie in Georgië is maar begrijpelijk als je ziet hoe er van buitenaf gemanipuleerd wordt. Wat ze aan Rusland verwijten – inmenging, gestook enz. – bedrijven EU en NAVO zelf met graagte en vanzelfsprekendheid.
Fazi ziet in Georgië hetzelfde scenario aan het werk als dat van Kiev in 2014. Eerst wordt de legitimiteit van de verkozen regering betwist, die ervan beschuldigd wordt stroman van Rusland te zijn. Dan komen door het Westen gefinancierde NGO’s in actie om de minderheid die voor aansluiting bij de EU is te mobiliseren tegen de regering, en dreigt of komt de EU met sancties. Als de regering niet toegeeft, start de volgende fase: onrust in het parlement en straatgeweld. Er wordt gehoopt op een krachtige reactie van de politie om de publieke opinie tegen de regering op te zetten en uiteindelijk valt die en komt er een pro-Westers alternatief.
Dat scenario wordt ook gezien door de Atlantische Raad van de NAVO die zei: “De parlementsverkiezingen in Georgië zijn nu in hun ‘Maidanfase’ ” en de Westerse regeringen opriep tot steun. De EU-leiders volgen inderdaad nauwgezet het Euromaidan-scenario. Maar alles gaat sneller dan verwacht. Van protest en rellen en politie-optredens zijn we al meteen in de fase van de staatsgreep beland, want de weigering van de presidente om af te treden is een poging daartoe. Zourabichvili is een pion van de EU en de NAVO. Zij had de Franse nationaliteit en was ambassadrice van Frankrijk in Georgië en werd pas Georgisch staatsburger in 2004. (Waar ligt haar loyauteit?)
De toestand in Georgië zou op een oorlog kunnen uitdraaien, zoals we dat zagen in Oekraïne. Maar de situatie van de beide landen is toch wel verschillend. In Oekraïne had je een gewapende opstand van fascisten en ultranationalisten, maar zo’n gevaarlijk front is er niet in Georgië. Bovendien is men zich in Georgië bewust van het gevaar en neemt men er tegenmaatregelen tegen een mogelijke staatsgreep. De wet op de buitenlandse NGO’s – die als stokebrand kunnen functioneren – was daar al een voorbeeld van.
Fazi besluit: “Hopelijk zal de Georgische regering erin slagen te weerstaan aan de aanval die vanuit het buitenland gefinancierd wordt. Maar het feit dat het establishment van NAVO en EU openlijk probeert een democratisch verkozen regering omver te werpen – vooral om Rusland en zijn directe omgeving te destabiliseren terwijl ondertussen het conflict in Oekraïne wordt aangewakkerd – is een treffend voorbeeld van hoever de Westerse leiders afgedwaald zijn van de redelijkheid. Ze zijn een existentiële bedreiging geworden voor het hele Europese continent.”
(1) Over de kritiek op de EU van Thomas Fazi:
